ขอแจงว่าจะไม่กล่าวถึงชื่อที่ทำงานแล้วชื่อใครที่มีอยู่ในเรื่องที่เราเอามาแชร์
ที่แรกเป็นร้านสะดวกซื้อสีเขียวที่เปิด 24 ชั่วโมง (ทุกคนคงรู้ว่าร้านสะดวกซื้อนี้คือร้านอะไร)การทำงานเดือนแรกบอกเลยว่ามีแอบร้องไห้ เพราะมันเหนื่อยมาก คือการทำงานเดือนแรกของเราคือเติมของ กวาด ถู ร้าน ล้างถาดอบขนมปัง เราจะยังค่อยรู้เลยจะถามพี่ที่ทำงานมาก่อนบ่อยหน่อยว่าอะไรอยู่ตรงไหน พี่บาวคนก็ใจดีมาก บางคนก็ไม่น่าคบหา 
แต่ก็อย่างว่าสังคมการทำงานมันก็มีคนหลายแบบ จะเติมของในว้อ(ในตู้แช่น้ำ) พึ่งก็คืออุณหภูมิติดลบอยู่แล้ว เพราะมันมีของหลายอย่างอยู่ในนั้น พึ่งเราก็เติมอย่างงี้ทุกวัน หนึ่งเดือนเต็มๆ ซึ่งเราก็ป่วย เพราะอยู่อุณหภูมิแบบนั้น สลับกับหลังร้านร้อนมาก เดี๋ยวร้อนเดี๋ยวหวานก็จะป่วยเป็นธรรมดา แต่คือเราไม่ไหวจริงๆ จึงโทรไปขอหยุด ซึ่งมันผิด จริงๆต้องบอกล่วงหน้าแต่อาการป่วยใครมันจะรู้ล่วงหน้า ซึ่งเราโดนโทรมาโวยวายว่าทำไมไม่ไปทำงาน เราทั้งที่ป่วย หน้ามืด ไปนั่งพักหลังร้านก็โดนว่า เราทนอย่างงั้นมาหนึ่งอาทิตย์ จนพี่ผู้จัดการเขตสงสารเลยให้หยุดเราจึงขอลาหยุดเลยเผื่อไปหาหมอ วันที่เราหยุดพี่ผู้จัดการทักมาหาเราว่าให้ไปทำงาน เพราะเพื่อนร่วมงานอีกคนไม่ได้หยุด แต่พอเราไปทำงาน เพื่อนคนนั้นก็ไม่ได้หยุดอยู่ดี เราเลยคิดอย่างงี้ก็ได้หรอ คือเราพึ่งไปหาหมออีกวันก็มาทำงานเลย เราก็อดทนทำงานที่นั้นไปจนถึง4เดือน เราก็ขอย้ายสาขา เนื่องจากมีปัญหากับเพื่อนร่วมงาน เพราะเรื่องเงิน มีพี่ในร้านขอยืมเงินเรา เราก็ให้ตลอด ไม่เคยคิดอะไร อยู่ๆน้องของพี่ที่ทำงานกับไปพูดใน่ไฟเรา ว่าเราเอาพี่เขาไปพูดในทางที่ไม่ดี ซึ่งเราไม่รู้เรื่องอะไรเลย ละทุกก็เริ่มไม่พูดกับเรา เริ่มเหินห่าง ด้วยความอึดอัดเราจึงขอย้ายสาขา มาถึงสาขาที่2 เพื่อนร่วมงานบอกเลยใช้ความว่าตอแ*ลยังไม่พอเลย เราเป็นคนชอบแบ่ง มีอะไรเราก็แบ่ง ไปซื้ออะไรก็ซื้อมาฝากพี่ร่วมงานคนหนึ่งตลอด มีอยู่วันหนึ่ง มีสาขาหนึ่งเขาขาดคนเขาเลยขอคนสาขาเราไปช่วย ซึ่งคนที่ถูกเลือกก็เป็นเรา เราก็ไปทำงานสาขานั้นปกติ เพื่อนร่วมงานก็ดี แต่ด้วยมันไกลบ้านเรา ห่างจากบ้านเราประมาณ 20เกือบ30 กม. ด้วยงานเราเลิกสามทุ่มสี่ทุ่มซึ่งมันอันตรายมากเวลาเรากลับบ้าน เป็นผู้หญิงที่ขี่รถมอเตอร์ไซค์กลับบ้านดึกไปคนเดียวแล้วถนนแถวนั้นไม่ค่อยมีไฟ ก็จะหน้ากลัวหน่อย จนวันสุดท้ายของการช่วยร้านนั้น มีพี่มาถามว่าอยากอยู่ร้านนั้นเลยไหม เราเลยบอกว่า ไม่เพราะมันไกลบ้านเกินไป ทำให้พี่ที่ร้านเราต้องไปอยู่แทนเรา ซึ่งพี่เขาไม่อยากไป แต่ว่าบ้านพี่เขาอยู่ใกล้กว่าเราซึ่งพี่คนที่ไป คือคนที่เราซื้อของฝากตลอด ทำดีด้วยทุกอย่าง 
แต่มีพี่ที่ร้านที่เราไปช่วยว่าพี่คนที่ไปแทนเรา เขาเอาเรามาว่า ว่าเราขี้เกลียด ไม่ทำงาน ไม่สนใจงาน ทั้งที่เราก็ทำช่วยงานที่เขาทุกอย่าง ช่วยทั้งๆที่ไม่ใช่หน้าที่เรา เราคงเสนอหน้าไปช่วยเองแหละ แอบเสียใจมาก ว่าแบบทำไมเขาเอาเราไปพูดแบบนั้น เรากลับสาขาเราได้สามวัน มีคำสั่งมาให้ย้ายสาขา มาอยู่ใกล้บ้าน เราก็ไม่ได้คิดไร ก็ไป การทำงานสองวันแรกดีมาก พี่ที่ทำงานดีทุกคน สอนงานตลอด บอกตลอด จนวันที่สามของการทำงาน เราได้เจอพี่ผู้ช่วยคนหนึ่ง ขอใช้ตัวย่อว่า พี่ น. เราก็ทำงานปกติคิดเงิน แต่ว่ามีลูกค้าคนหนึ่งเขาให้ติ๊บเรา โดยปกติคือห้ามรับ ซึ่งเราบอกลูกค้าไปแล้ว แต่ลูกค้าก็ยืนยันว่าจะให้ แล้วก็วางเงินให้เรา แล้วก็เดินออกไป เราจึงไปถาม พี่ น. ว่าควรทำอย่างไง พี่ น.ก็บอกให้เราเอาเงินไปเก็บ แต่การกระทำพี่ น.ก็เปลี่ยนไป พี่เขาทั้งบ่น ทั้งว่าเรา ลูกค้าต่อแถวรอคิดเงิน4-5คน พี่น.เขาก็ไม่ช่วยคิดเงิน เอาแต่คุยโทรศัพท์กับแฟน ซึ่งโดยปกติ เขาห้ามยกโทรศัพท์หรือเล่นโทรศัพท์ในเวลางาน ยกเว้นแต่พัก แต่พี่ น.คือคุยโทรทั้งวัน แล้วก็หาเรื่องว่าเราทั้งวันจนำบางทีถึงขั้นว่าเราต่อหน้าลูกค้า ซึ่งมันไม่สนควรอยู่แล้ว คือรอเราคิดเงินเสร็จก่อนไม่ได้หรอ แล้วค่อยว่าเรา  แต่เรื่องแต่ละเรื่องที่เขาว่าเราคือเราไม่ได้เป็นคนทำ แต่เราแค่อยู่ตรงไหน เขาจึงโทษเรา ว่าคนอื่นไม่ทำ ทำไมเราถึงไม่ทำ แล้วเราจะรู้ไหมว่าคนอื่นที่เขามายืนคิดเงิน เขาไม่ทำ แล้วมันคือหน้าที่ของเจ้าของเครื่องคิดเงินรึป่าวที่ต้องทำ ซึ่งเราไม่วางทำแทนอยู่แล้ว ด้วยความที่ลูกค้าเยอะ มีพี่อีกคนเขาบอกพี่เขาก็โดนพี่เขาจึงเข้ามาปลอบใจเรา แต่ที่เราโกรธที่สุดคือผู้จัดการร้านดูกล้องวงจรปิดตลอดเวลา แต่ไม่ปกป้องเราไม่สนใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเลย จากวันไหน เราจึงขอลาออกเพราะรู้สึกว่าพี่ น. ไม่มีวุฒิภาวะที่เป็นผู้ใหญ่ จนเรามารู้ตอนหลังว่าพี่เขาโกรธที่เราได้ติ๊บ เรารู้มาว่าพี่ น.ติดการพนัน ชอบปั่นสล็อตมาก ถึงขั้นยืมเงินคนในร้าน เผื่อมาปั่นสล็อต ที่เขาถึงทำกับเราแบบนี้
แล้วที่พีคที่สุดคือ เรามารู้เหตผลว่าทำไมพี่ผู้จัดการ ไม่ตักเตือน พี่ น. เพราะสองคนนี้เขาเป็นญาติกัน  เราเลยไม่แปลกใจทำไมถึงมีคนลาออกบ่อย เป็นประสบการณ์ทำงานที่แย่ที่สุดที่เคยผ่านการทำงานมาหลายๆอย่าง