ตามหัวกระทู้เลยค่ะ ตอนนี้เราเป็นคุณแม่แล้ว เราเลยตัดสินใจไม่ได้ว่าจะใช้ชีวิตยังไง (จะว่าโง่ก็ได้ แต่เขาเป็นพ่อของลูกเรา เราเลยคิดถึงความรู้สึกลูกในอนาคตมากกว่า เรียกได้ว่า รักเขาก็ได้ค่ะ) 
-เราอายุ 30 ปีค่ะ มีสามีและลูกสาว 1 คน แต่สามีและครอบครัวเรา ไม่ถูกกัน 
-ครอบครัวค่อนข้างที่จะหัวโบราณ แต่ทุกอย่างที่ทำไปเกิดจากความรักลูกล้วนๆ ไม่มีอะไรมากกว่านี้ ซึ่งบางครั้งก็มองข้ามความรู้สึกของลูกไป
-ส่วนสามี ไม่รู้ว่าจะเรียกว่าเห็นแก่ตัวได้ไหม แต่เขาค่อนข้างจะนึกถึงความสุขของตัวเองมากๆ และให้เหตุผลว่า ชอบอยู่คนเดียว ไม่ชอบสุงสิง
-สาเหตุคือเราย้ายไปอยู่บ้านฝั่งสามี แต่อยู่ไม่รอด เพราะว่าสามีเอาแต่ใจ เอาแต่ตัวเอง ไม่ช่วยเลี้ยงลูก พอใช้ทีก็บ่นที ไม่สนใจความนู้สึกของเรา ชอบปล่อยเราอยู่คนเดียว ทำงานคนเดียว และทางครอบครัวเขาก็ไม่สามารถดุหรือบ่นสามีเราได้เลย ด้วยเหตุผลที่ว่า "สามีเป็นโรคซึมเศร้า"
-ตัดสินใจกลับบ้าน ครอบครัวเราซัพพอร์ตหลายๆเรื่อง ผ่านมา 4-5 เดือน โดยที่ไม่มีการติดต่อจากครอบครัวทางสามี หรือแม้แต่ตัวสามีเอง
-วันนี้ได้มีโอกาสคุยกับสามี เขาอยากให้เรากลับไปหาเขา สามีขอโทษเรา บอกว่าจะไม่เอาเราไปอยู่คนเดียวในครอบครัวเขา จะให้ย้ายออกไปอยู่กัน 3 คนพ่อแม่ลูก
-คุยกันไปไม่กี่วัน ก็ทะเลาะกัน จนตัดสินใจจะเลิกกัน เราถามว่าเรื่องลูกจะเอายังไง เขาตอบกลับมาว่า "ทำไมต้องยัดเยียดลูกให้เขา"
***เราไม่สามารถทิ้งพ่อแม่ได้อีก เพราะตอนที่เราแยกทางกัน เขาไม่เคยติดต่อหรือช่วยเหลือเรื่องลูกเลย ไม่มีใครติดต่อมาสักคน แม้แต่แม่สามีเอง ถามว่ารักไหม ใช่ค่ะ เรารักเขา เราเองที่ไม่ติดต่อเขาไป เพราะคิดว่าการรอ มันจะมีความหมายสักวันในวันข้างหน้า แต่วันนี้เราไม่สามารถเลือกได้เลยค่ะ เราไปแอบรู้มาว่าเขามีคนคุยใหม่ เรายิ่งทำอะไรไม่ถูก เพราะก่อนหน้าเรารอเขามาตลอด รอสักวันว่ามันจะดี เราอยากทำใจแต่ก็รักเขามาก จะมีสักวันไหมค่ะ ที่สิ่งที่เราทำ ที่อดทนในวันนี้ มันจะทำให้เราสบายใจมากกว่านี้ ตอนนี้เราดิ่งมากๆค่ะ รู้สึกว่าไม่อยากมีชีวิตอยู่ รู้สึกว่าลูกก็ไม่สามารถช่วยเราได้แล้วในวันนี้***
          ******    เราเข้าใจนะคะ ว่าต้องมีสักคนที่อยากจะด่าเรา เรายินดีค่ะ แต่เราเองก็ไม่ชอบตัวเองเหมือนกัน ที่ต้องมารอคนแบบนี้ ******