อารมณ์ความดีใจเสียใจ ความพอใจไม่พอใจ ก็ให้มีระดับของความพอดี ถ้าใจแตกแล้วเจ็บป่วย การพยายามเร่งแสดงความสุขในชีวิต ด้วยความป่วย แต่ขาดความเข้าใจ ในการรักษาสุขภาพของจิตใจให้มีความสุขปกติ ก็ไม่ใช่ว่าชีวิตจะหายป่วยได้ แต่ถ้าชีวิตมีความดีใจในเรื่องอะไร ก็ต้องทำให้เกิดความดีใจได้ตลอดเรื่อยๆ พยุงหัวใจให้สามารถมีพลังที่จะดำรงชีพได้นานขึ้น สิ่งที่ทำให้ชีวิตมีความเครียดได้มากที่สุดคือสุขภาพเฉพาะตัว ที่จะสามารถมีหัวใจและแก่นของประสาทสมองส่วนกลางที่แข็งแรง พอจะคิดอะไรดีๆให้ชีวิตมีความสุขมากขึ้นหรือเปล่า ความสุขความทุกข์ในชีวิต มีระดับของสุขภาพสมองระบบประสาทสมองส่วนกลาง ที่ป่วยหรือมีความปกติ ทำให้รับรู้ถึงชีวิตมีความปลอดภัยหรืออันตรายต่างๆ ที่จะทำให้อนาคตของชีวิตอยู่ใกล้จุดไหนของสังคมมากกว่า ชีวิตคนทุกคน มีอดีต ปัจจุบัน อนาคต การที่เขามี กาย วาจา ใจ ยังไงมาบ้าง ต่างก็มีความแตกต่าง จนใครที่มีประสบการณ์ชีวิต อดีต ปัจจุบัน อนาคต จะสามารถรับรู้หรือเข้าใจ หรือสรุปในชีวิตคนอื่นได้หมด อำนาจที่สร้างสถาปัตยกรรมจุดต่างๆในสังคม ก็มีแรงดึงดูดจิตใจคนให้มีความคิดมุ่งหาได้แตกต่าง การรับรู้สิ่งต่างๆจะทำให้คนมีความสุขความทุกข์แตกต่าง ก็ตามแต่สุขภาพของแก่นประสาทสมองส่วนกลาง จะประมวลผลให้คิดดีหรือคิดกังวลแตกต่างในแต่ละคน บางคนตอนถึงช่วงที่ชีวิตตัวเองป่วย แต่ก็ยังไม่รู้ว่าชีวิตที่มีความเครียดหรือขาดความสุขคือเป็นช่วงที่ชีวิตกำลังมีความเจ็บป่วย บางคนก็ไม่รู้อะไรหรอกว่า คนที่อยู่อาศัยมากๆ มีความไม่สามารถทำตามฝันในเรื่องใหญ่ได้เท่าไหร่ เพราะคนมักไม่เข้าใจว่า มนุษย์มีขีดจำกัดในเรื่องสุขภาพ คนที่อยู่ในสังคมไทยก็คือมีแต่คนป่วยที่ต้องหยุดในความฝันอะไรมากเกินไป เพราะการสร้างความฝันของตัวเองแต่ก็เป็นการสร้างความทุกข์ในชีวิตของคนอื่นมากก็ได้ จะคิดสร้างอะไรมากไป ก็ไม่สู้การใช้ทักษะอะไรง่ายๆ ในการทำให้ชีวิตปกติกว่าความฝันถึงอนาคตที่ยิ่งใหญ่หรอกนะครับ ไม่จำเป็นหรอกที่คนเราก็มีชีวิตของตัวเอง จะต้องไปรับผิดชอบกิเลสความฝันใฝ่ในอนาคตของคนไม่พออะไรให้เขามากขนาดนั้น หากยิ่งคนไม่พอหลายๆคน แต่ชีวิตตัวเองล่ะจะเป็นยังไง อนาคตคนเราไม่ใช่จะมีสุขภาพที่แข็งแรงขึ้นทุกคน ชีวิตคนมีความรู้ความคิดปกติ ก็คือการรู้ว่าอนาคตก็จะต้องมีอายุมากขึ้น มีแต่จะต้องเป็นคนแก่มากขึ้น แต่ชีวิตมีความป่วยอะไร ก็ต้องพยายามดูแลตัวเองให้มากกว่าการคิดว่าอนาคตจะต้องทำอะไรที่ยิ่งใหญ่อะไรอีก การทำอะไรในชีวิตด้วยทักษะต่างๆก็เพื่อให้ชีวิตสามารถอยู่ได้อย่างมีปัญหาเกิดขึ้นให้ยากกว่าการสร้างปัญหาใหญ่ๆใหม่ๆ อนาคตของคนเรา ย่อมต้องกลายเป็นคนป่วยทั้งนั้นล่ะ แต่ความก้าวหน้าในอาชีพ ต่างก็มีขีดจำกัด

        มื้อเช้าวันนี้เสร็จแล้ว ชุดผักผัดฉ่ายังเหลือ เอามาผัดใส่เต้าหู้ปลาและหมูสับ กินกับข้าวสวยร้อนๆหอมๆ กลิ่นหอมลอยมาเลย
วันนี้ตื่นนอนแล้วรู้สึกหิวแต่เช้าเลย ก็เลยมาทำกับข้าว ตอนตีสี่ครึ่ง เมนูวันนี้ยังคล้ายกับเมื่อวันก่อน มีชุดผักผัดฉ่าเหลืออยู่ชุดนึง เลยเอามาทำ
เมนูวันนี้เป็น เต้าหู้ปลาหมูสับผัดฉ่า เมนูนี้ก็ไม่ยาก ส่วนประกอบก็มี ผักผัดฉ่า ซื้อมาชุดละ 32 บาท เต้าหู้ปลา ถุงละ 59 บาทแบ่งออกจากถุง ประมาณ 15 บาทและหมูบด 30 บาท โขลกกระเทียม นำชุดผักผัดฉ่ามาหั่น ซอยๆ ตั้งกระทะไฟปานกลาง ใส่น้ำมันพืช เจียวกระเทียมก่อนเลย จนเหลืองหอม แล้วนำเต้าหู้ปลาลงผัด ใส่หมูสับ ผัดจนสุก ปรุงรสด้วย ซีอิ๊วขาว น้ำปลาและผงรสดี ชิมดูพอนัวๆอร่อยๆ ก็นำผักผัดฉ่าลงผัด ผัดๆใช้เวลาไม่นาน ให้ผักยังคงสีสด เสร็จแล้ว ก็ตักใส่จาน เป็นยังไงได้เต้าหู้ปลาหมูสับผัดฉ่า หน้าตาออกมาเป็นแบบนี้ หุงข้าวสวย สุกแล้ว ก็ตักใส่จานมารับประทานได้เลย อิ่มแปร้แต่เช้า....


มีเพลงนึงมาให้ฟังพร้อมกับทานข้าวเช้าวันนี้ ชื่อเพลงว่า Yesterday Once More ของวง Carpenter เป็นเพลงที่ไพเราะ เสียงดนตรีเสียงนักร้องใสมาก
เหมาะแก่การฟังในบรรยากาศเบาๆช้าๆเคลียร์หูให้หัวใจเคลิ้ม วันนี้กินข้าวแต่เช้าแล้วมาฟังเพลงเพราะๆเพลงนี้ ก็อบอุ่นคิดถึงความสุขในช่วงเวลาของชีวิต

มีเพลงของผมที่แต่งไว้ แล้วจ้างให้นักร้องห้องอัดเสียงและทำดนตรีมาสเตอร์ริ่ง ชื่อเพลงว่า ฉันขอเวลา เป็นเพลงแนวสนุกสำหรับเต้นรำและปลุกใจ
ให้เกิดแรงบันดาลใจในการสร้างสรรค์สิ่งที่สวยงาม เป็นเพลงในแนวป๊อบร๊อค ที่ผมเขียนเนื้อร้องที่มีความหมายนี้ ถ่ายทอดสู่คนฟัง เชิญฟังดูครับ

วันนี้ขอมาเขียนเรื่องชีวิตกับสติครับ คนเราเกิดมาหากมีอายุมากขึ้นไปแล้ว บางทีเราก็ได้ผ่านการทำการมุ่งไปสู่อนาคตหรือสิ่งที่ฝันใฝ่กันมากขึ้น
แต่ในความที่เรามองอนาคต เรากลับละเลยและไม่ใส่ใจต่อจุดเริ่มต้นกำเนิดชีวิตหรือบางคนก็อาจจะจดจำตัวเองไม่ได้ว่าในอดีตเคยทำอะไรมาแล้วบ้าง
ผมเคยเดินทางไปจากบ้านเกิดเข้าสู่กรุงเทพมหานคร ในวัยศึกษาเล่าเรียน ในช่วงที่เรียนผมมีความคิดใหม่ๆ พัฒนาสมองและความสามารถต่างๆ จนผมเริ่มมีความสามารถมากขึ้นหลายอย่างและมีโอกาสมีงานทำและเริ่มมีรายได้ ผมทำงานด้วยสมาธิที่อยู่กับงานซึ่งต้องสร้างสรรค์อาคารสถาปัตยกรรม
แต่ผมกลับไม่รู้ตัวว่าผมเริ่มจดจำชีวิตของตัวเองไม่ได้ว่าตั้งแต่เป็นเด็กผมเคยมีชีวิตอย่างไร มีความฝันอย่างไร เมื่อผมออกจากงานแล้วผมกลับมาที่บ้านเกิด ผมกลายเป็นคนสับสน ไม่รู้จุดหมายปลายทางข้างหน้าของชีวิตว่าจะมุ่งสู่สิ่งอันใด ผมยังมีความฝันในชีวิตมากมายที่อยากจะไปก้าวหน้าในกรุงเทพมหานคร เป็นคนที่มีชื่อเสียงและประสบความสำเร็จ ในแง่หนึ่งก็อาจจะเป็นเพราะว่า ผมยังเสียดายเวลาของชีวิตในวัยหนุ่ม ที่เคยมีความสุขมีความรักมีความฝัน มีความสุขในการท่องเที่ยวและใช้เงินตราที่พ่อแม่ส่งให้ โดยไม่ต้องเครียดเรื่องการหาเงิน แต่เมื่อผมกลับมาอยู่บ้านเกิด ผมไม่มีงานประจำทำ ผมจำไม่ได้ว่าระบบของสังคมเป็นอย่างไร ผมมีเพียงความต้องการแก้ใจที่ทุกข์ที่ป่วยและไม่เข้มแข็งพอ เพราะความไม่สมหวังต่างที่เคยหวัง จนผมต้องเข้ารับการบำบัด ทั้งในความฟุ้งซ่านในเรื่องการเงินหรือความไม่เข้าใจชีวิตและสังคม ว่าชีวิตจะอยู่ในโลกอนาคตเพื่ออะไร เราจะใช้ทักษะอะไรในการก้าวสู่อนาคตให้สังคมยอมรับเรามากกว่าอดีต แต่เมื่อผมเข้ารับการรักษาตัวในโรงพยาบาลแล้วหลายปี มาจนถึงตอนนี้ก็เป็นปีที่ 13 แล้ว ผมเริ่มจดจำได้ว่าที่บ้านเกิดผมในวัยเด็กผมเป็นอย่างไร ผมจดจำความฝันในวัยเด็กและได้พัฒนาความคิดและสติด้วยการเขียนหนังสืออีบุ๊กในเรื่องต่างๆ ซึ่งทำให้ชีวิตผมจดจำในอดีตช่วงชีวิตของตัวเอง แม้ผมก็ไม่ได้มีความสัมพันธ์กับคนอื่นเลยและคนทุกคนย่อมมีช่วงชีวิต มีอายุมาจากวันเกิด แต่เคยสังเกตุมั้ยว่า เราหลงลืมตัวเองแล้วหรือยังว่าแท้จริงแล้วตัวตนของเราเป็นอย่างไรในสังคมโลกความจริง เราเคยมีความฝันอะไรในวัยเด็กและเราได้พัฒนาในการศึกษาและสำเร็จ มีความสามารถพอจะเป็นไปได้จริงในอนาคตเราหรือไม่ หากมีเวลาได้เขียนเรื่องต่างๆ มีเวลาตั้งสติและระลึกจดจำความชีวิตก็อาจมีความสุขและความเครียดในชีวิตก็อาจหายไปได้ เมื่อเราจำได้ว่าเราเกิดมาได้เรียนรู้อะไรในโลกนี้บ้าง จากการเดินทางของชีวิตและเราจะตั้งใจอะไรสู่การเข้าสู่อนาคตและจะทำอย่างไรได้บ้างเพื่อให้เราเติบโตมากขึ้นเป็นคนที่สังคมยอมรับว่ามีความเป็นปกติของชีวิตมนุษย์ที่มีพอเพียงเพียงพอ โดยยุติความหลงฝัน และความต้องการมากขึ้นเกินไปจากการได้รู้ได้เห็นในโลกใบนี้ ที่เราเกิดมามีโอกาสได้รู้ สิ่งที่ทำให้จิตใจคนมีความสุขความทุกข์ความเครียดความกลัวและกังวล คือการปรับการใช้ชีวิตในสภาพแวดล้อมที่ไม่เหมาะสมแก่ความเป็นมนุษย์ของตัวเอง และขัดต่อกิจกรรมที่เป็นธรรมชาติเฉพาะบุคคลรวมถึงเป็นเรื่องสุขภาพเฉพาะตัว สิ่งที่สำคัญที่สุดต่อชีวิตคือชีวิตพ้นจากอันตราย คนมีสุขภาพทุกคนต่างก็มีสัญชาตญาณรู้ว่าอะไรอันตรายต่อชีวิตตัวเองมากน้อยยังไง

       ผมมีเพลงเพลงนึงที่ผมแต่งไว้ในอัลบั้ม Real Life ชื่อเพลงว่า หากมีรัก ในตอนที่ผมแต่งเพลงนี้ ผมมีความคิดถึงอดีตในวันวาน และคิดถึงช่วงชีวิตที่เคยมีความสุขกับคำว่าความรัก ความผูกพันสิ่งดีๆในจิตใจต่างๆที่รู้สึกได้เพราะการได้รับความรัก เป็นเพลงที่นำมาให้ฟังในวันนี้ เปิดกับลำโพงคอมคอมซับเบสดีๆ อ่านเนื้อเพลง แล้วลองคิดถึง ชีวิตโสดที่เคยมีอดีตวันวานกับใครที่เคยผูกพัน แล้วจะอินหรืออารมณ์ อาจจะมองเห็นคุณค่าของเวลาในอดีต แต่อย่าเสียโอกาสในปัจจุบัน ที่จะได้พัฒนาจิตใจและการปฎิบัติ ให้ดีขึ้น เรียนรู่ว่าเพราะอะไร ชีวิตเราจึงพัฒนาเติบโตในด้านความรักไม่ค่อยได้กันอยู่ในตอนนี้