เหตุเกิดในตอนนั้น เราทำงานมา 2-3ปีแล้ว มีเพื่อนร่วมงานอยู่คนนึงอายุพอๆกัน และเข้างานมาก่อนเราครึ่งปี

ซึ่งทุกคนในออฟฟิศรู้ว่า ไอ้นี่มันจอมอู้ แต่ไม่รู้ทำไม หัวหน้าไม่ว่าอะไรมันสักที วันๆก้มหน้าก้มตาเล่นโทรศัพท์

มีอยู่วันนึง หัวหน้าเดินมาสั่งงาน ให้ทำแผนการผลิตตัวใหม่ เพื่อจะนำเข้าไปประชุม บทสนทนาดังนี้

หัวหน้า : เอ ช่วยทำแผนงานตัวนี้หน่อย และทำเปรียบเทียบต้นทุนด้วยนะ พี่ต้องใช้พรุ่งนี้เช้า

       เอ : ได้ครับพี่ เดี๋ยวผมทำให้ครับ

หัวหน้า : ด่วนๆนะ พี่ขอบ่ายนี้ พี่ต้องตรวจก่อนนำเสนอเจ้านาย

      เอ : ครับพี่

แล้วหัวหน้าก็เดินออกไป ส่วนเจ้าเอ มันก็ก้มหน้าก้มตาเล่นมือถือต่อ เราก็ทำงานเราไป แต่ก็เห็นว่ามันแทบไม่ทำงานเลย เล่นแต่โทรศัพท์ จนตอนบ่ายกว่าๆ หัวหน้าเดินมาถามงาน

หัวหน้า : เอ งานที่พี่สั่งได้ยัง 

       เอ : ยังไม่เสร็จเลยครับพี่ กำลังเร่งทำให้อยู่ครับ 

หัวหน้า : อะไร งานแค่นี้เอง ไม่ได้ยากเลย พี่บอกแล้วไงว่าต้องรีบใช้ 

       เอ : ครับๆ พี่ เดี๋ยวจะเร่งทำให้ครับ

หัวหน้าส่ายหัว แล้วหันมาหาเรา

หัวหน้า : บี ไปช่วยมันทำหน่อยสิ พี่ต้องรีบใช้จริงๆ เดี๋ยวมันจะไม่ทัน

เราที่ก็ทำงานของตัวเอง จนหัวยุ่งทั้งวัน คิดในใจ อีหยังว๊ะ!

มีสองทางเลือก เพื่อนๆจะเลือกทางไหน

ก. เดินไปหาเอ ดูว่าพอจะช่วยตรงไหนได้บ้าง และแน่นอนว่าอาจจะต้องทำทั้งหมด และมันน่าจะนั่งเล่นโทรศัพท์ดูเราทำงานของมันต่อไป

ข. ลุกขึ้นบอกกับหัวหน้าเสียงนิ่มๆว่า : ไม่ครับพี่ เพราะตั้งแต่ที่พี่สั่งงานเอ ตั้งแต่เมื่อเช้า ผมก็เห็นเค้านั่งเล่นโทรศัพท์ตลอดเลย ไม่ได้สนใจทำงานที่พี่สั่งเลย แบบนี้ผมไม่ช่วยหรอกครับ 

ให้ทายคำตอบ ผมตอบไว้ในคอมเม้นท์