เมื่อไม่นานมานี้ประมาณ3ปีได้ แม่ผมโทรศัพท์มาหาผมว่า "เดี๋ยวแม่จะกลับบ้านไปหานะ ช่วงประมาณปลายๆปีเดี๋ยวจะพาเพื่อนๆแม่ไปเที่ยวงานประจำจังหวัด" (แม่เป็นคนต่างประเทศและทำงานอยู่ต่างประเทศ) ผมดีใจมากที่แม่จะกลับมาบ้านเพราะด้วยความที่ไม่เคยเจอแม่เลยเป็นเวลาประมาณ5ปี (แต่ติดต่อกันตลอดครับ) จนก่อนจะถึงวันที่แม่เดินทางมา2วัน ผมเริ่มป่วยเล็กน้อยเป็นโรคเกี่ยวกับทางเดินอาหารปกติซึ่งผมเป็นประจำอยู่แล้ว ก็ไม่ได้คิดอะไร จนวันที่แม่มาถึง วันนั้นเป็นวันที่ผมไปโรงเรียน แต่ผมเป็นไข้สูงมากจนเรียนแทบไม่ไหว แต่ก็ฝืนจนเลิกเรียน แม่ผมโทรศัพท์มาหาว่า "เลิกเรียนหรือยังรีบมาจะมากินหมูกระทะกัน" ผมบอกแมกลับว่า "วันนี้เหมือนเป็นไข้ ขอไปหาหมอที่โรงพยาบาลก่อน" ผมไปหาหมอที่โรงพยาบาล ใช้เวลาตรวจนานมากประมาณ3ชั่วโมงได้ จนผมได้เข้าตรวจ หมอวินิจฉัยไม่ได้ว่าผมป่วย หมอส่งต่อผมไปหลายแผนกมาก จนคิดว่าคงจะได้นอนโรงพยาบาลแน่ จนถึงหมอคนสุดท้าย หมอให้ผมไปตรวจโควิด(atk) ผมไปตรวจและรอผล สรุปผมก็ไม่ได้เป็นอะไร หมอเลยบอกว่า "เอางี้หมอไม่รู้ว่าหนูเป็นอะไรกันแน่ แต่กลับบ้านไปนอนพักก่อนนะ" พร้อมให้ยาลดไข้กับผม ผมกลับบ้านไม่เห็นแม่ แม่โทรศัพท์มาบอกว่าอยู่บ้านญาติที่อยู่ในตัวอำเภอ ผมบอกแม่ว่าขอพักก่อนได้มั้ยเดี๋ยวจะไปหาตอนนี้ไม่ค่อยไหว แต่แม่ผมเงียบไปสักพัก แล้วแม่ก็พูดกับผมว่า "รีบมาแม่มีเรื่องสำคัญจะบอก"ผมก็ไปเลยทันที แต่พอผมไปถึงไข้ทุกอย่างที่ผมเป็นกลับหายเป็นปลิดทิ้งแบบงงๆ แม่เข้ามาสวมกอดด้วยความคิดถึง จากนั้นก็แนะนำเพื่อนแม่แต่ละคน มีผู้หญิงที่มาด้วยกัน2คน และคุณพ่อของเพื่อนแม่อีก1คน ซึ่งมาหาหมอเพื่อรักษาโรคประจำตัวที่ไทย ญาติๆก็ถามว่าเป็นยังไงบ้างไปหาหมอมา ผมก็ตบไปเฉยๆว่า "เป็นหวัดทั้งหมอตรวจไม่รู้สาเหตุ" ญาติผมก็บอกว่า "เออไข้การเมืองมั้ง" จากนั้นก็ซื้อหมูกระทะมาทานปกติ จนตกดึกแม่บอกว่า "รีบกลับใหถึงบ้าน ห้ามแวะ ห้ามออกจากบ้านจนกว่าจะเช้า" ผมเริ่มแปลกใจทำไมแม่ถึงพูดแบบนี้ จากนั้นกกลับบ้านไปปกติ วันถัดมาก็ไปโรงเรียนปกติ ผมไข้ขึ้นอีกแล้วน้ำมูกไหลไม่หยุดเหมือนคนเป็นภูมิแพ้ จนเลิกเรียนกลับบ้านอาบน้ำ แม่ชวนผมกับน้องสาว(ลูกพี่ลูกน้อง) ไปงานประจำปี จากนั้นก็เดินทางกันไปเดินปกติ คนเยอะมากแออัดสุดๆ จนกลับบ้าน ผมไม่เห็นคุณพ่อของเพื่อนแม่ แม่บอกกบผมครั้งนี้ว่า ถ้าเจอใครเรียกห้ามตอบนะ ผมยิ่งกลัวๆอยู่ ก่อนหน้านี้เคยเจอเหตุการประหลาดๆกับตัวเอง (เรื่อง11บาท) พอผมกลับบ้านเคาะประตูบอกให้ย่ามาเปิดประตูให้ พอย่าเปิดประตู ผมเห็นผู้ชายแก่นั่งยองบริเวณหน้ามุ้งที่ย่าผมนอน(ย่าผมนอนตรงโถงทางเดินของบ้าน) ชายคนนั้นหันมาที่ผมแล้วรีบวิ่งออกไปหลังบ้านโดยที่ผ้าขาวม้าที่ชายคนั้นนุ่งหลุด ผมเลยถามย่าไปว่าใครวิ่งเมื่อกี้ ย่าผมงง "อะไรของ" ผมสังสัยเดินตามไปดูหลังบ้าน ประตูหลังบ้านเปิดอยู่ ผมรีบปิดประตู เดินไปดูบริเวณที่ชายคนนั้นนั่ง ผมเห็นเป็นเหมือนน้ำลายหยดเป็นทาง แน่นอนครับ เปิดไฟนอน วันต่อมาแม่ผมจะเดินทางกลับแล้ว ผมลากิจเพื่อไปส่งแม่ผม บอกลากันเสร็จเรียบร้อยที่ชายแดนวันต่อมาแม่โทรมาบอกว่า จำตาคนที่ผมเห็นได้มั้ย จริงๆแกนอนโคม่ามาเป็นเดือนแล้ว แต่เพื่อนแม่เขาจุดธูปบอกให้แกมาเที่ยวด้วยกันเป็นครั้งสุดท้าย ตอนนี้เสียแล้วนะ ผมได้แต่อึ้ง สรุปเหตุการณ์ทั้งหมดที่ผมป่วยคือผมดวงตก และเห็นสิ่งลี้ลับนั้นเอง 
จบแล้วครับขอบคุณที่อ่านจนจบนะครับ ถ้าผิดพลาดตรงไหนก็ขอโทษด้วยนะครับ หวังว่าจะได้มาเล่าเรื่องอื่นอีก
ในอนาคตนะครับ ขอบอกก่อนนะครับ เรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นเป็นเรื่องจริงที่เกิดขึ้นกับตัวผมเอง