เมื่อเรายังไม่พบแสงสว่าง(สัมมาสัมโพธิญาณ)  ก็ได้แล่นท่องเที่ยวไปในสงสารวัฏ  
กล่าวคือ ความเกิดแล้วเกิดอีก เป็นอเนกชาติ,  
แสวงหาอยู่ซึ่งนายช่างปลูกเรือน คือตัณหาผู้ก่อสร้างภพ(คืออัตตภาพ),  การเกิดทุกคราวเป็นทุกข์ร่ำไปทุกชาติ. 
นายช่างผู้ปลูกสร้างเรือนเอ๋ย !  เรารู้จักเจ้าเสียแล้ว ;  เจ้าจะสร้างเรือนให้เราต่อไปอีกไม่ได้.  โครงเรือนทั้งหมด(คือกิเลสที่เหลือเป็นเชื้อเกิดใหม่)ของเจ้า  
เราหักเสียยับเยิน หมแล้ว;ยอดเรือน(ช่อฟ้าคืออวิชาา) เราก็รื้อเสียแล้ว.  จิตของเราถึงแล้วซึ่งสภาพที่ปัจจัยปรุงแต่งต่อไปอีกไม่ได้  
เพราะได้บรรลุถึงความหมดอยากทุกอย่างเสียแล้ว. 
 -ธ. ขุ. ๒๕/๓๕/๒๑.

“อย่างนั้น พระเจ้าข้า!“

.