สวัสดีค่ะ ขอแนะนำตัวก่อนว่าตอนนี้เราอายุ 26 ปีแล้ว
แม่เราทิ้งไปตั้งแต่ช่วงอนุบาล เคยมีโทรมาบอกว่าจะมาหาเรื่อยๆแต่ก็ไม่เคยได้เจอตามที่นัดกันไว้
จำได้ว่าเคยนั่งรอแม่หน้าบ้านจนดึก ตอนนั้นรู้สึกเสียใจมาก จนช่วงมัธยมแม่ก็ย้ายมาอยู่ด้วยกัน แต่ต่อมาช่วงเข้ามหาลัยเราอยู่หอ ก็แยกจากกันอีก
ปัจจุบันนี้เราอยู่ที่จ.หนึ่งใกล้กรุงเทพ (ห่างจากที่อยู่แม่ประมาณ 45 นาที) ประเด็นคือแม่มักจะส่งข้อความหรือโทรนัดว่าจะมาหาวัน..นะ แล้วพอถึงวันก็ไม่มา
ทุกครั้งเรายอมรับเลยว่าเรารอค่ะ เรียกได้ว่าตั้งหน้าตั้งตารอเลย แล้วพอแม่ไม่มาก็ยังรู้สึกเสียใจมาก ทั้งที่อายุเราขนาดนี้แล้ว ก็โตมากแล้ว
จนวันหนึ่งเราทนไม่ไหว พูดกับแม่ว่า ขอร้องให้แม่อย่านัดแล้วไม่มาแล้วนี้ซ้ำๆได้ไหม ใจเรารับไม่ไหว เราตั้งตารอ พอแม่ไม่มามันเหมือนโดนเล่นตลกด้วย เพราะเค้าก็รู้ว่าเรารอ(เราบอกเค้า) เรารู้สึกเสียใจ รู้สึกแย่มากเลย

แต่แม่ก็ยังทำแบบนั้นเหมือนเดิม นัดเราแล้วก็เทนัด ทั้งๆที่รู้อยู่แล้วว่าจะไม่มาแต่ก็ไม่บอกเราอยู่ดีว่าไม่มาแล้วนะ

แม่เราอายุ 45 ปีค่ะ ไม่เคยเลี้ยงเด็ก มีลูกก็ยกให้คนอื่นหมด หลายๆคนบอกให้เราปล่อยวาง เราเคยปล่อยวางได้นะคะตอนที่ไม่มีเค้าเข้ามาในชีวิต รู้สึกว่าไม่มีแม่ชีวิตก็ไม่ได้ขาดอะไร แต่พอแม่เข้ามามันกลายเป็นเรารู้สึกแย่ เหมือนโดนเล่นตลกเลยค่ะ

ทุกคนคิดว่าทำไมแม่ถึงเลือกจะล้อเล่นกับความรู้สึกของเราแบบนี้คะ หรือจริงๆเราบ้าบอ คิดมากเกินไปเองคนเดียว