ตั้งแต่เกิดมาจำความได้ ไม่มีช่วงเวลาไหนเลยที่ได้ใช้อยู่กับพ่อแม่ พ่อแม่แยกทางกันตั้งแต่เราเกิดเลยมั้ง แม่เคยเล่าให้ฟังว่าโดนพ่อทำร้ายร่างกายสาหัส แม้กระทั่งอุ้มท้องเราอยู่ พ่อก็ยังตบตี พอคลอดเราออกมาแม่มาหางานทำในเมืองจนมีครอบครัวใหม่ ส่วนพ่อก็ทำงานบ้าง เข้าๆออกๆคุก คดียาเสพติด ตอนเด็กเราอยู่กับปู่ย่า ดูแลตัวเองลำพังมาตลอด ซักผ้าเองตั้งแต่อนุบาล กับข้าวก็กินตามมีตามเกิดส่วนมากเป็นต้มผัก การได้กินไข่หรือมาม่านี่คือหรูมากสำหรับเรา ตลอดทั้งชีวิตที่เกิดมา แม่เคยมาเที่ยวหาที่บ้านแค่ครั้งเดียว3วัน เป็นช่วงที่เรามีความสุขในชีวิตมาก ส่วนพ่อก็ไปทำงานในเมือง ใช้ชีวิตรอดด้วยตัวเอง ไม่เคยสนใจว่าเราจะเป็นอยู่ยังไง เพราะปล่อยให้ปู่ย่าเลี้ยง ปู่ย่าไม่เคยรักเราเลย รักแต่หลานคนกลาง มีของอะไรกินดีๆมักจะแอบเก็บไว้ให้หลานคนกลางเสมอ การที่เราได้กินของดีคือเอาเงินที่ได้จากการรับงานเสริมร้องเพลงตามงานโรงเรียนไปซื้อกินเอง หรือมื้ออาหารกลางวันที่โรงเรียน จนย้ายไปอยู่รร ประจำ ชีวิตดีขึ้น อาหารการกินดีขึ้น น้ำหนักขึ้นเป็นสิบโล ไม่เคยมีพ่อแม่ ครอบครัวคนไหนมาเที่ยวหา มีแค่น้า(น้องชายพ่อ) สงสารเรา แวะเอาเงินมาให้ใช้จ่ายบ้างเป็นครั้งคราว จนเราเริ่มขายของได้กำไรงามก็ไม่ขอน้าใช้อีกเลย จำได้ว่าแม่ไปส่งสมัครเรียน มีเงินติดตัวอยู่600 ต้องซื้อรองเท้านร 300 แม่ก็ไม่ช่วยซื้อให้ เราใช้เงินตัวเอง ละแม่ไม่คิดบ้างหรอ ว่าเราก็ต้องมีเงินติดตัวไว้บ้าง แม่แค่ไปส่งสมัครเรียนจริงๆตอนนั้น ส่วนพ่อเราคิดว่าไม่มีเงินมาตลอดเราไม่เคยขอเลย ที่ไหนได้ เอาเงินไปซื้อยาหมด สารภาพกับหมอตอนที่เราพาไปบำบัดครั้งแรกเพราะเจ็บท้องเกือบตายว่าซื้อยาวันนึง3-4ร้อย เราน้ำตาตกใน เราเป็นลูกสาวแค่คนเดียวแต่เขากล้าปล่อยปะละเลยมาถึงขนาดนี้ได้ยังไง ได้แต่เงียบไว้ในใจทำหน้าที่ลูกให้ดีที่สุดคือพาพ่อไปบำบัด จำได้ว่าเป็นวันเกิดแฟนเราเขาได้ของขวัญจากพี่ชายเป็นเงินสด1000บาท เขาก็โอนให้เราเป็นค่าเดินทางพาพ่อไปบำบัดที่โรงพยาบาล เราก็หวังว่าพ่อจะดีขึ้น สุดท้ายก็กลับวนไปแบบเก่า ทั้งรับยาจากรพ และเสพยาไปด้วย จนปัจจุบัน เราเอาพ่อมาอยู่ด้วย เพราะคนที่บ้านไม่มีใครทนพฤติกรรมพ่อเราได้ เราก็สงสารปู่ย่าที่ใช้ชีวิตไม่สงบสุขก็เลยพาพ่อมา เราเช่าตึกคูหากับแฟน แต่แฟนไปทำงานต่างจังหวัด เลยมีห้องว่างให้พ่ออยู่ ทั้งๆที่เราก็เรียนอยู่ ส่งตัวเองเรียน ตอนนี้กำลังท้องอยู่ด้วย ก็ต้องมารับผิดชอบชีวิตพ่อที่ไม่เคยทำหน้าที่พ่อสักครั้ง เราส่งเงินให้ใช้ แฟนก็บ่นเราแต่เราบอกว่าเราไม่อยากเสียใจทีหลัง แฟนก็ยอมเราๆ พ่อมักจะขอกลับบ้านเป็นครั้งคราวเราก็ว่าเออแกคงติดถึงบ้าน เราก็ให้เงินต่างหากทุกครั้ง แอบเอาเงินแฟนมาให้เพราะเราไม่มีรายได้เป็นของตัวเอง พ่อเรากลับบ้านไปพักก็กลับไปทำอย่างเก่า ไปซื้อยามาเสพอย่างเก่า แล้วที่เราตั้งใจอุตส่าห์ลงทุนให้ล่ะ เราเปิดใจคุยกับพ่อแล้ว แต่พ่อก็ยังเหมือนเดิม เราร้องไห้กับแฟนเลยตอนที่คนทางบ้านโทรมาบอกว่าให้รีบพาพ่อเรากลับได้แล้ว ไปซื้อยามาเสพอีกละ หลายๆคนบอกให้เราปล่อย ครูที่เราสนิทก็ว่าให้เราปล่อย ให้เราดูแลตัวเอง กับลูกในท้อง แต่เราก็อดสงสารไม่ได้ว่าถ้าพ่อต้องตายจากการเสพยาอย่างโดดเดี่ยว จนพ่อทำแบบนี้หลายรอบ ก็คือกลับมาให้เราเลี้ยง พอกลับบ้านไปพักก็ไปซื้อยามาเสพอีกแบบนี้ แต่รอบนี้พ่ออยู่กับเรานานขึ้นแล้ว แต่ใจเรามันไม่เหมือนเดิม มันเริ่มเหนื่อยล้า เริ่มคิดแต่เรื่องแย่ๆที่ผ่านมา เราเคยอดทนให้กำลังใจพ่อ ส่งเงินจากที่แฟนส่งให้แบ่งมาดูแลพ่อ แต่ตอนนี้กลับกลายเป็นว่าเราเหนื่อยมากๆ เรามักหงุดหงิดที่เจอพ่อ เรามาอยู่กับแฟน พ่อโทรมาบอกเราว่าคิดถึง เราก็ตกใจนะเขาไม่เคยพูดคำนี้เลย แต่เรากลับรู้สึกว่างเปล่าแถมจะเลี่ยนๆด้วยซ้ำ คือใจเราไม่เอาแล้ว เราหงุดหงิดทุกครั้งที่คุยกับพ่อ บางทีก็นึกเสียใจ แต่มันกลับไปแบบเมื่อก่อนไม่ได้แล้วจริงๆ คือเขาก็ได้ชื่อว่าพ่อ แต่ไม่เคยทำหน้าที่นั้นเลย ตอนเด็กๆเรากลัวมากนะ เขาบีบคอเราติดกำแพง จนเราต้องหลบไปในห้องล็อคกุญแจไว้เวลาพ่อเมา พ่อมักจะมาอาละวาดที่บ้านปู่ย่า เราจะรีบเข้านอนเร็วไม่ก็แกล้งหลับ เพราะกลัวพ่อจะทำร้ายร่างกายเราโดยที่ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเราผิดอะไร แต่ตอนนี้เราเหนื่อยมากเลย เราไม่มีเงินมีงาน อุ้มท้องลูกอยู่ เรามีอีกชีวิตที่ต้องดูแล แต่ก็ต้องมาดูแลพ่อติดยาแบบนี้ ติดมาเป็นสิบๆปี เราเหนื่อยสุดๆ จะปล่อยกลับบ้านก็เป็นภาระคนที่บ้าน ปู่ย่าเราก็แก่แล้วถึงเขาจะไม่รักเราแต่ก็เลี้ยงดูเราให้เอาตัวรอดได้ เราก็ส่งเงินให้เขาใช้บ้างจากที่เราขอแฟน ซื้อนมกาแฟไรให้ พ่อเราสร้างความเดือดร้อนให้ เราก็ต้องไปเอาพ่อกลับมา หลายๆคนบอกให้ปล่อยๆไป แต่เราก็ยังไม่ได้ทำ เราควรทำยังไงดี เราเริ่มเหนื่อยแล้ว แฟนที่กำลังจะมีลูกด้วยกันก็ดันนอกกายเรา พอจับได้เขาก็ขอโทษ บอกสงสารเรา ให้เราเลือกว่าจะอยู่หรือไป เราเลือกที่จะอยู่ เพราะเร่อุ้มท้องอยู่ ดูแลตัวเองไม่ได้ แฟนก็ยกเงินเดือนทั้งหมดให้เราเก็บหมดเลย เราก็พยายามเตือนเขา แต่เวลาทะเลาะกัน เขาก็มักพูดว่าตัวเรานี่ไม่มีอะไรดีเลย อยู่กับเราเขาไม่เคยสบายเลย ก็จริงอย่างเขาว่า เพราะเขาหน้าตาดี หาแฟนได้ดีกว่าเราเยอะ แถมไม่ต้องรับผิดชอบชีวิตใครด้วย อยู่กันมา6ปี มีแต่แฟนที่ดูแลเรา ส่งเราเรียน จนตัวเองต้องลาออกจากมหาลัย เป็นความจริงที่เจ็บปวดมากๆ
*ส่วนแม่ ทั้งที่รู้ว่าเราท้องก็ทักมาขอยืมเงิน เราให้ไปแล้วเขาไม่คืน พอเราทวงก็หาว่าตั้งแต่เราโตมานี่ไม่เคยขออะไรจากเรา เราก็หมดคำจะพูดแล้ว