หนูเป็นคนหนึงที่อิจฉาเพื่อนที่มีชีวิตดีกว่าหนูมากค่ะ ตอนนี้หนูพึ่งขึ้น ม.4 อายุ 15 มีครั้งหนึงที่จับกลุ่มคุยกับเพื่อนเล่นๆเรื่องครอบครัว ทั้งพ่อแม่พาไปกินชาบูพ่อแม่ซื้อไอแพดให้ พอเป็นแบบนี้อิจฉามากๆ บอกตัวเองหลายรอบภูมิใจในสิ่งที่ตัวเองมีแต่ทำไม่ได้เลยค่ะ เห็นเพื่อนหลายคนมีพ่อแม่ตามใจอดอิจฉาไม่ได้เลยค่ะ หนูได้แต่ภาวนาขอให้พ่อแม่เป็นแบบนี้บ้างส่วนตัวพ่อแม่หนูชอบใช้อารมณ์มาลงที่หนูพ่อเป็นคนขี้หัวร้อนง่ายบวกกับเขาเป็นไบโพลาร์เลยจะโดนด่าด้วยคำหยาบบ่อยๆ เหมือนหนูต้องตกนรกทุกวันตอนกลับบ้าน นี่เป็นเหตุผลที่หนูอยากไปโรงเรียนทุกวันค่ะหนูไม่อยากใช้ชีวิตอยู่บ้านโดนเขาด่า หนูยิ่งเป็นคนคิดมากด้วยค่ะ ลไม่ว่าจะแม่หรือพ่อก็เป็นแบบเดียวกัน หนูรู้ว่าหนูยังไม่มีงานทำหาเงินด้วยตัวเองไม่ได้แต่ก็ต้องทนอยู่แบบนี้ ถ้าหนูหาได้หนูหาไปนานแล้ว หนูรู้สึกว่าตัวเองเหมือนไม่ใช่ลูกเขาเลย รู้สึกว่าเหมือนเป็นที่ระบายอารมณ์มากกว่า ขอบคุณที่อ่านจนจบค่ะ