"เอ่อ ไม่เป็นไรครับ" พูดจบน้องก็ลุกแล้วให้ฉันนั่งแทน ไม่รับคำขอบคุณแต่อย่างใดแค่เดินไปยืนแถวๆทางออก

       สักพักถึงป้ายรถน้องก็เดินลงไปฉันก้มองตามจนสุดสายตา ในใจกลับรู้สึกว่าอยากคุยด้วยจังทำไมไม่มีโอกาสให้ได้คุยกันเลยทั้งที่เจอกันบ่อยมาก เปิดเทอมวันแรกก็เล่นจนหมดแรงเลย กลับมาอาบน้ำกินข้าาวพอวางหัวลงหมอนก็หลับไปโดยปริยาย ไม่แม้แต่จะฝัน แต่ทำไมถึงตื่นขึ้นมากลางดึกล่ะเนี้ยฉันคิดอะไรอยู่ ฉันคิดถึงแต่หน้าน้องคนนั้นหรอ เป็นไปไม่ได้ขนาดชื่อฉันยังไม่รู้จักเลย ทำตัวจืดจางขนาดนั้นไม่ได้เป็นที่สนใจสำหรับฉันสักนิด คงจะแค่สงสัยในความไม่เด่นล่ะมั้ง นอนได้แล้วยัยโรส นอน นอน นอ...

"โรส โรส โรส โรส" ฉันที่รู้สึกว่าพระที่ไหนมาสวดข้างหูฉันเนี้ยพอลืมตาขึ้นมาก็ อ๋อ พี่ทิว
"อื้อออ พี่ทิวมีอะไรแต่เช้าเนี้ย" ฉันงัวเงียลุกจากที่นอน
"อีก10นาที รถมา" เดินออกไปแบบเลือดเย็นมากก
"แล้วทำไมเพิ่งมาปลุกกันเล่าาาาาาา" ฉันก็ไม่สามารถทำอะไรได้ พราะ10นาทีไม่สามารถแต่งตัวได้ทันจึงตัดสินใจแบบนี้ละกัน

       ฉันที่นั่งรถเมล์มาโรงเรียนนั่งคนเดียวเหงาๆไม่มีคนเม้าท์มอยซอยแปดด้วย พอถึงโรงเรียนก็เดินไปที่ป้อมยาม จากนั้นก็เดินขึ้นห้องไปพร้อมกับใจที่สั่นไหว เตรียมทิชชู่อุดหูเรียบร้อย ที่เหลือก็แค่ต้องเดินเข้าไปให้ถึงห้องของมอห้า ในระหว่างที่เหม่ออยู่นั้นก็เดินชนเข้ากับคนด้านหน้าที่หยุดกะทันหันในใจก็คิดว่าทำไมวันนี้ถึงโชคไม่ดีเลยน้า ระหว่างที่ช่วยเก็บสมุดที่ตกบนพื้นก็ได้รับคำทักทายแบบไม่คาดคิด

"อ้าว โรสทำไมมาอยู่นี่อ้ะ" เสียงของคนๆหนึ่งทักหาย นั่นก็คือ บูม
"เอ่อขอโทษน่ะที่เดินชนจนงานร่วงหมดเลย พอดีเหม่อไปหน่อย" ฉันตอบแบบหมดเรี่ยวแรงมาก
"ทรงนี้กลัวอาจารย์บ่นตอนเข้าไปใช่ป่ะ เอางี้ไหม เดี๋ยวช่วย" บูมพูดพร้อมส่งยิ้มมา
"ยินดีให้ช่วยเหลือมากเลยยยย" บูมพระมาโปรดมากกกกกกกกกก
"คืองี้อาจารย์ยังไม่ได้เช็คชื่อ แล้วฉันก็เพิ่งเดินมาเอางาน เดี๋ยวจัดการเอง"

       เดินตามบูมมาสักพักก็รู้สึกเหมือนโดนมองพอหันซ้ายหันขวากลับไม่เจอใคร คงจะคิดไปเองห้องเด็กมอสี่จะมองฉันทำไม และแล้วก็เดินมาถึงห้องมอห้า
อาจารย์คนนี้คืออาจารย์ที่โหดที่สุดของโรงเรียน เรื่องระเบียบวินัยสำคัญมากฉันก็รู้แต่ว่ามันตื่นไม่ทันนี่ เคยได้ยินว่ารุ่นพี่มาสายบอกเหตุผลไป สรุปทะเลาะกับอาจารย์เฉยจบด้วยการโดนลงโทษวิ่งรอบสนาม30รอบแล้วค่อยเข้าห้อง คือจะโหดไปไหนแม่ แล้วนี่บูมจะช่วยฉันยังไงล่ะเนี้ยฉันรู้สึกเสียวใส้จะแย่แล้ว บูมช่วยด้วยน้าาาา 

"อาจารย์การบ้านมาแล้วครับ"  บูมพุดด้วยเสียงเรียบนิ่ง
"อ้าวแล้วอีกคนนั่นใคร ทำไมถืองานกันมาสองคน" อาจารย์ถาม
"เอ่อ คือโรสคือคนที่ผมดึงตัวไปช่วยครับเพราะในห้องมีงานหลายลังมาก" แถไปเรื่อย
"กระเป๋า" คำเดียวเสียวทั้งหัว
"คือตอนบูมพาไป หนูลืมว่าสะพายอยู่เลยติดไปด้วยทั้งอย่างนี้ค่ะอาจารย์" ฉันจะแย่งตอบทำไมเนี้ยยยย
"งั้นไปนั่งเลยเวลามาเยอะแล้ว" 

       อาจารย์ก็สอนไปตามปกติหลังจากที่นั่งที่แล้วเพื่อนสาวสองคนไม่ปล่อยให้ฉันหายใจเลย ฉันก็ทำได้แค่ตอบทุกคำถาม พอดีว่าเป็นพวกหัวดีหลังห้องเลยได้นั่งหลังห้องบ่อยมาก นอกจากบางครั้งนั่งตามเลขที่ถึงได้ไปข้างหน้าเพราะหมายเลขหนึ่งก็เถอะ ฮ่าาา คาบนี้จบใหม่ คาบใหม่มาแทนจนแล้วจนเล่า พักเที่ยงผ่านไป คาบบ่ายมาแทนวิชาภาษาไทยทำไมมาอยู่คาบสุดท้ายหลังเลิกเรียนเนี้ยถ้าอาจารย์ขับกลอนฉันจะไม่หลับเลยหรอ 

"เอาทุกคนยกหัวตัวเองขึ้นมาจากโต๊ะเดี๋ยวนี้มีรื่องจะประกาศ" อาจารย์พูดเสียงดังลั่นจนนักเรียนที่หลับสะดุ้งยืนขึ้นเลยทีเดียว นั่นคือยัยเมลนั่นเอง
"ฮ่าๆๆๆ" ยัยจี๋ขำดังลั่น 
"เบาาๆกันหน่อย เรื่องที่ครูประกาศคือ เรื่องชมรมได้มีการเพิ่มจำนวนของชมรมเข้ามาในคาบเรียนทำให้หนึ่งอาทิตย์เราจะเรียนชมรมกันทั้งหมดชั่วโมง คาบละ2ชั่วโมง รับทราบ" เสียงดังฟังชัดยกให้อาจารยื
"รับทราบ ค่ะ/ครับ" นักเรียนทั้งห้องตอบรับ น้ำเสียงที่เก็บความดีใจเอาไว้ไม่อยู่
"แล้วอีก1เดือนข้างหน้าจะมีการจัดบูธชมรม ตั้งใจทำกันด้วยล่ะ" พูดจบก็เดินออกไปเลยเนื่องจากเลยเวลามาเยอะแล้ว

     ระหว่างทางที่เดินไปรอรถที่ป้ายรถเล์ฉันก็จินตนาการว่าจะได้กับหนุ่มทึ่มที่แสนจะจืดจางคนนั้นไหมน่ะ คิดแล้วคิดอีกคิดไปคิดมาเดินขึ้นรถมานั่งแล้วก็ยังคิด นั่งเหม่อตลอดทางจนได้สติเนื่องจากมีฝ่ามืออรหันต์มาแตะที่หัวฉันอย่างจะไม่เบามือ อีจัสมินมีครั้งไหนที่จะสะกิดฉันเบาๆบ้างไหมฉันไม่ใช่น้องมันรึไง ทำไมมันภักดีแค่กับพี่ทิวแล้วมาเป็นปรป้กษ์กับพี่ตะวันและฉันเนี้ย แันต้องไปขอเคล้ดลับจากพี่ทิวกำหราบอีจัสมินทิ้ง