ฉันชื่อ โรส เป็นน้องคนเล็กของบ้านและเป็นคนเดียวที่สวยที่สุดในบ้าน ฮ่าๆๆ ก็ว่าไป ถ้าพูดไปก็จะว่าฉันยอตัวเองอีกละน้า ถ้าจะให้บรรยายความสวยของฉันก็คงจะใช้เวลาหลายปีเลยทีเดียว ฉะนั้นฉันจะขอเล่าย่อๆละกัน  ตัวฉันนี้มีนามว่า แฮร่!! ไม่ใช่แล้ว ออกนอกเรื่องตั้งแต่เริ่มเลยน่ะ ฉันน่ะ ผมดำ ตรงสลวยที่เหมือนใช้ตัวบำรุงเป็นร้อยๆขวด ตาที่กลมโต จมูกโด่งเป็นสันเล็กน้อย แก้มยุ้ยน่าหอม ริมฝีปากที่บางชมพูอ่อน ไหนจะความสูงที่สูงปานนางแบบ 174 cm น้ำหนัก 55kg หน้าอกหน้าใจที่ไม่น้อยหน้าใคร ฮุๆๆๆ แต่แล้วอยู่ก็มีฝ่ามืออรหันต์มาลงที่บนหัวฉัน ป๊าบ!!

"โอ้ยยยยย ใครเนี่ย " ฉันบ่นพลางหันหน้าไปมอง
"คนหล่อเองค้าบโผมมมมมมม" เสียงหนุ่มวัยรุ่นตอบกลับ
"ไอ้ ไอ้ ไอ้ จัสมินนนนนนนนนนนน"   นี่คือพี่ชายของฉันเอง

ฉันขอแนะนำครอบครัวของฉันก่อนแล้วกันนะคะ บ้านเราประกอบด้วยสมาชิก 6 คน มี พ่อ แม่ แล้วพี่ชายทั้งสามคนของฉัน ที่ฉับบอกว่าฉันสวยที่สุดในบ้านเพราะฉันมีแต่พี่ชาย ฮ่าๆ แล้วฉันปวดหัวมากน่ะ พี่แต่ละคนของฉันต่างกันมากแล้วน้องอย่างฉันจะเข้าหาแต่ละคนก็ต้องเปลี่ยนอารมณ์ตามคาแรคเตอร์พวกนางอีก แต่บางครั้งฉันก็เป็นตัวฉันนี่แหละ ขอแนะนำ
พี่ชายคนแรกคือ พี่ตะวัน เป็นคนที่อบอุนเหมือนชื่อเลยเป็นคนเดียวที่น่าจะปกติที่สุดในบรรดาพี่ชาย
พี่ชายคนที่สองคือ พี่ทิวลิป คนนี้ก็จะเข้าหายากหน่อยเป็นคนที่นิ่งมาก เงียบมาก นี่สงสัยว่านางมีเพื่อนไหม
ส่วนอีพี่คนที่สามคือ อีจัสมินตัวดีนี่แหละ อีนี่ดีดมาจากไหนไม่รู้ เสียงดัง อยู่ไม่นิ่ง แถมชอบตีฉันอีก ไอความห่างปีเดียวนี่ทำฉันโมโหจริงๆ
ทุกคนอย่าขำชื่อพวกเราเลยน่ะแม่เราเป็นคนรักดอกไม้มาก เลยเอามาไว้กับพวกเรา ฮ่าๆๆ พ่อยอมได้ไงน่ะ ทิวลิป จัสมิน น่าสงสารสุดแล้วละ

"นี่ยัยโรส บอกกี่ครั้งแล้วว่าอย่าเรียกพี่สุดหล่อว่าจัสมิน เรียกแค่มิน เข้าไจ๊" พูดด้วยสีหน้ากวยโอ๊ยสุดๆ
"ใครใช้ให้พี่มาตีหัวฉันละ ช่วยไม่ได้แบร่" แลบลิ้นใส่ไปหนึ่งที
"แกมานี่เลย โดนดีแน่" พร้อมวิ่งมาจะตีฉัน แต่คิดว่าฉันจะอยู่เฉยหรอ พี่คนที่สองฉันผ่านมาพอดีฉันต้องขอความช่วยเหลือด่วน
"พี่ทิว ช่วยด้วย อีมินมันจะตีหนู" ฉันวิ่งปรี่เข้ามาหาพี่ทิว
"มิน แกเป็นเด็กน้อยหรอ เล่นเป็นเด็กไปได้" พี่ทิวบ่น
"ฝากไว้ก่อนเถอะ ยัยดื้อ" วิ่งแจ้นไปเข้าห้องอย่างไว
"ขอบคุณค่ะ พี่ทิว" จับขอบเสื้อพลางพูดขอบคุณ

นางขยี้ผมฉันแล้วก็เดินหนีไปชั้นบน ตอนนี้ฉันก็ต้องขึ้นไปนอนพักผ่อนเพราะพรุ่งนี้เป็นวันเปิดเทอมของฉันในชั้นมัธยมศึกษาปีที่5 จะมีน้องใหม่น่ารักๆไหมน่ะ แค่คิดก็ตื่นเต้นจนอดใจรอไม่ไหวแล้ว ฉันหวังว่าจะมีนักเรียนที่มาจากโรงเรียนวาดรูปด้วยน่ะ ฉันหาคนที่จะมาวาดรูปให้อย่างจริงจังมาก ตอนนี้อยู่ในช่วงวัยรุ่นฉันก็อยากใช้ชีวิตวัยรุ่นให้คุ้ม พวกเธอที่อ่านอยู่ก็รับรู้ใช่ไหมว่าตอนนี้ฉันสดใสมากหวังว่าฉันจะสดใสแบบนี้ไปเรื่อยๆน่ะ

       เริ่มเช้าวันใหม่ที่อบอุ่น แสงแดดที่ส่องกระทบหน้าต่างผ่านผ้าม่านมายังใบหน้า ฉันตื่นขึ้นมาด้วยอารมณ์ที่ขุ่นมัวเพราะอะไรนะหรอ นอนไม่อิ่มค๊า อีจัส
มินมันแคสเกมทั้งวันทั้งคืน เสียงดัง ไม่หลับไม่นอนกว่าฉันจะนอนก็ปาไปเที่ยงคืนแต่ไม่เป็นไรฉันขจัดอารมณ์นั้นออกไปด้วยกลิ่นอาหารที่ลอยมาเตะจมูกตั้งแต่เช้า ฉันเลยเตรียมตัวพร้อมลงไปทานข้าว

"นี่มันกลิ่นความอร่อยนี่นา" ฉันเข้าไปโอบเอวแม่พลางพูดชม
"แหม รีบกินรีบไปโรียงเรียนได้แล้ว มินไปก่อนแล้วเนี้ย ทำไมลูกเตรียมตัวนนานจังเลย" แม่เริ่มบ่น
"ก็แม่คะ หนูก็อยากให้รุ่นน้องประทับใจตั้งแต่การเจอกันครั้งแรกไง" ฉันตอบแม่ไปพลางรีบตักอาหารเข้าปาก

พอทานอาหารเสร็จฉันก็รีบตรงดิ่งไปที่ป้ายรถรับส่งทันที แน่นอนว่าบนรถคันนั้นมีเพื่อนสนิทสองแสบของฉันอยู่ด้วย คนแรกชื่อ ยัยจี๋ คนแมนแต่ใจสวย คนที่สอง ยัยเมล น่ารักทุกอ่างยกเว้นคำพูด เราสามคนมาสนิทกันได้เนื่องจากงานอดิเรกคล้ายกัน เจอกันที่ห้องชมรมการแสดง ความประทับใจแรกต่อกันแทบไม่มีเลย เพราะเรื่องมันมีอยู่ว่าฉันกับยัยเมลเปลี่ยนชุดที่จะขึ้นแสดงกันอยู่กำลังจะใส่ซับในทับอีกชั้นเซฟไว้ก่อนดีกว่า ช่วงเวลานั้นมีผู้ชายคนหนึ่งเดินเข้ามาแบบไม่มีการเคาะเลย กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด!! ใช่ค่ะเสียงนั้นคือเสียงของเราสองคน โชคดีที่อยู่ในช่วงที่เปิดเสียงดังลั่นโรงเลยทำให้ไม่มีใครวิ่งกรูกันเข้ามา แล้วผู้ชายที่เดินเข้ามาก็บอกให้พวกชะนีอย่างฉันหยุดกรี๊ดได้แล้ว เพราะนางก็เป็นผู้หญิงเหมือนกันนนนนนนน ฉันกับยัยเมลมองหน้ากันแบบ งงๆ 

"โอ้ยยยย ไม่ต้อง งง ค่ะสาว" เสียงที่ดังขึ้นจากผู้ชายตรงหน้า
"อ๋าาาาาาา  แกหญิงไม่จริงสิน่ะ ตกใจหมด" ยัยเมลกล่าว เจอฉันตีเบาๆไปทีนึง
"นี่ทำไมพูดแบบนั้น เดี๋ยวเขาจะไม่พอใจเอาน่ะ" ฉันบอกยัยเมล
"นี่ฉันเนี้ยไม่คิดเล็กคิดน้อยอะไรแบบนั้นหรอกน่ะชะนีน้อย"  พร้อมส่งยิ้มให้ เหตุการณ์นั้นเลยทำให้พวกเราสนิทกันมาถึงทุกวันนี้ 

       กลับมาปัจจุบันยัยสองตัวนี้ทำไมมานั่งหลับบนรถเนี้ย ไปทำอะไรกันมาอดหลับอดนอนมาจากไหนกัน ฉันส่ายหัวไปมาให้กับการที่เพื่อนสองคนของฉันหลับ มองออกไปนอกหน้าต่างอากาศที่เริ่มร้อนอบอ้าวแม้ในตอนเช้า สายตาฉันไปสะดุดที่เด็กนักเรียนชายคนหนึ่งถึงแม้ในกลุ่มนั้นจะมีหลายคนที่ตื่นเต้นกับการเปิดเทอมแรกจนเดินบ้างกระโดดบ้าง ฉันดันไปสะดุดตากับเด็กที่เดินนิ่งๆเงียบๆไปตามกลุ่มเพื่อนเนี้ยน่ะเป็นตาทึ่มละสิไม่ว่า ไม่ใช่สเปคที่ชอบเลยสักนิด เปิดเทอมครั้งนี้ไม่ได้พิเศษอะไรสำหรับเด็กมอห้าอย่างฉันหรอก แต่ที่ตื่นเต้นในปีนี้คือฉันจะเข้าชมรมวาดรูปถึงแม้ว่าฉันจะวาดไม่เป็นก็เถอะ ชมรมไม่ได้มีแค่หน้าที่เดียวสักหน่อย ฉันจะสมัครเป็นที่ปรึกษาของชมรมฉันจะมาส่องเด็กที่วาดรูปสวยแล้วให้เขาวาดรูปให้ จะให้ค่าตอบแทนแบบหนักๆเลย แต่ถ้ามีแฟนเป็นคนในชมรมจะทำยังไงเนี้ย อร้ายยย แค่คิดก็เขินตัวม้วนแล้ว ไปเรียนด้วยกัน กินข้าวด้วยกัน ติวหนังสือด้วยกัน วันหยุดก็ไปเดตกัน พูดไปก็อย่าว่าฉันเป็นเด็กใจแตกน่ะฉันแค่ตื่นเต้นกับสิ่งที่จินตนาการไว้เท่านั้นเอง แต่การที่อีจัสมินมันอยู่มอหกนี่เป็นสิ่งที่รำคาญมากและเป็นเหตุผลที่ฉันไม่ไปหาคนที่อยู่มอหกวาดให้ ฉันไม่ชอบที่เขาเรียกว่า "เฮ้ย มินน้องนายมาห้องเราอะ" เพราะอะไรหรอก็เพราะว่าตอนชั้นประถมฉันรอกลับบ้านกับพี่บ่อย พอไปหน้าห้องทีไร "มิน น้องนายมากแล้วอะ ฮ่าๆ" "เด็กติดพี่มาแล้วหรอ"อะไรทำนองนี้ ฉันไม่ชอบเลยพี่ทิวจบไปก่อนแล้วด้วย ปีนี้ก็อยู่ปีหนึ่งสิน่ะ ส่วนพี่ตะวันก็ปีสอง ฉันอยยากเข้ามหาลัยบ้างงงงงงง ตอนนี้ฉันนั่งหงอยๆหลังส่งใบสมัครก็รอการตอบรับว่าเขาจะรับในฐานะที่ปรึกษาไหม ฉันก็พอรู้เรื่องวาดรูปอยู่บ้างแต่วาดไม่ได้เลยอีกอย่างคนที่วาดเก่งๆในชมรมก็ไม่มาถามที่ปรึกษาอย่างฉันหรอก บางคนมีอาจารย์ในคลาสกวดวิชากันแล้ว ฉันก็เลยคว้าโอกาสนี้มาส่องหาศิลปินหน้าใหม่อยู่แล้วสายตาฉันก็ไปหยุดอยู่ที่เด็กคนนั้นอีกแล้ว ท่าทางที่ดูเงียบขรึม สายตาที่ตั้งใจฟังอย่างอ่อนโยน ผมดำที่พลิ้วไปตามแรงของพัดลม บ่าที่กว้างเท่าความยาวคีย์บอร์ด ส่วนสูงที่น่าจะ180cm ตาที่เฉียบคม จมูกที่โด่งพุ่งเป็นสัน ปากที่อวบอิ่ม โครงหน้าที่มีกรอบชัด พอเอามารวมกันนี่หล่อมากเลยแฮะ (ก่อนหน้านี้ยังว่าเขาทึ่มอยู่เลย) แต่นิสัยน่าจะทึ่มๆจริงๆน่ะนั่น พอจ้องไปนานเข้าฉันก็ต้องหลบสายตา เพราะน้องมองมาทำเอาใจฉันแทบร่วงฉันจ้องมากไปหรอ แล้วจู่ๆก็มีคนเรียกชื่อฉัน

"โรส โรส โรสสสส"เสียงหัวหน้าชมรมเรียกฉัน ก็ถึงว่าน้องถึงมองมา เพราะคนทั้งห้องมองมาหาฉันเป็นตาเดียวเลย นี่ฉันจ้องจนเหม่อหรอเนี้ย
"คะ ค่ะ มาแล้วค่ะ" ฉันตอบรับแบบตะกุกตะกัก
"ออกมาข้างหน้าหน่อยครับ"
"เอ่อ หัวหน้ามีอะไรหรอคะ" ฉันกระซิบถาม
"นี่คือหัวหน้าชมรมคนแรกของเรา เนื่องจากที่ผ่านมาไม่มีใครสนใจสมัครตำแหน่งนี้ ตำแหน่งเลยยังว่างอยู่ ปีนี้โชคดีมากที่พี่โรส ของน้องๆเนี้ย สมัครเข้ามา หลังจากนี้น้องๆคนไหนมีอะไรข้องใจสามารถมาถามที่ปรึกษาได้น่ะครับ" สิ้นเสียงหัวหน้าชมรมพูด ก็มีคนยกมือขึ้นเตรียมถาม
"ที่ปรึกษามีแฟนรึยังครับ โสดไหมครับ" ฮิ้วววววว เสียงคนในห้องรีบแซว
"อะแฮ่ม เรื่องนี้ไว้ถามส่วนตัวน่ะครับ วันนี้พอแค่นี้ คาบหน้าเตรียมอุปกรณ์มาให้พร้อมน่ะครับ" จบชม.เรียน ฉันก็เตรียมกลับบ้านกับยัยสองแสบ

"นี่โรส ฉันกับยัยเมลขขี้เหร่จะไปห้างแกจะไปไหม" ยัยจี๋ถาม
"ตั้งแต่วันแรกเลยน่ะพวกแก ฉับขอบายละ" รีบกลับไปนอนดีกว่า 

       การขึ้นรถรับส่งกลับบ้านวันนี้แปลกออกไป เพราะเป็นเปิดเทอมใหม่รึเปล่าคนถึงเต็มรถเลยจะมีที่ว่างให้ฉันไหมเนี้ย ฉันรีบวิ่งไปที่รถรับส่งพอขึ้นไปปรากฎว่าเหลือที่สามที่ ฉันเดินตามหลังคนที่เดินข้างหน้า ภาวนาให้เหลือด้วยเถอะ หรออย่าหวัง เต็มค่ะ ฉันก็ยืนจับราวจับ ซวยตั้งแต่วันแรกเลยไม่น่าเก็บของนานเกินไปเลย รถคันนี้ยิ่งขับไวอยู่ด้วยยิ่งในหัวคิดบ่นกับตัวเองเท่าใรใจก็ลอยละล่อง รถกำลังขับเข้าเส้นทางโค้งที่โค้งโหดแบบเลื่องชื่อมาก ฉันที่ใจลอยอยู่ก็ไม่ได้จับราวแน่นสักเท่าไร พอเข้าโค้งปุ๊บวิญญาณกลับเข้าร่างตกใจมากเพราะมือฉันร่วงจากราวจับไปแล้ว

"กรี๊ดดดดดดดด" ฉันร่วงไปนั่งทับตักคนๆหนึ่ง
"รีบลุกได้แล้ว หนักอย่างกับหมู" พอได้ยินฉันหันหน้าไปมองปรากฎว่า อีจัสมินนนนน
"นี่แกว่าฉันหรอห้ะ ฉันจะจิกหัวแก กวนฉันตั้งแต่เช้าแล้วน่ะ" พูดไปจิกหัวไป 
"เฮ้ย โรสๆๆๆๆ พอแล้วมันจะโดนคนข้างๆเอา" มินพูดดัก
"เอ่อ ขอโทษด้วยนะคะ" ฉันพูดพร้อมหันหน้าไป แล้วหันหน้ากลับมาอย่างไว น้องก็คือคนที่ฉันสะดุดตาตั้งแต่เช้าจนคาบชมรมพอมาตอนนี้ก็บนรถอีก