ผมชื่อเบียร์ อายุ21 ผมมีปัญหาทางจิต (ไบโพล่าร์) เพราะเรื่องราวครอบครัวที่เจอมาตั้งแต่ยังเด็ก อยู่บ้านคนเดียวตั้งแต่อายุ13 พ่อกะแม่แยกกันไปคนละทาง หลังจากนั้นเขาเกียงหนูเรื่องดูแล ผมออกจากโรงเรียนมาตอนมอ1 เพราะตอนนั้นผมรับอะไรแบบนี้ไม่ทันมันส่งผลต่อการเรียน พ่อกะแม่กูมีจ่ายค่ากินบ้างแต่ก็อยู่แบบเครียดสะสมมาหลายปีจน  
พูดไม่ออกเลยจากเด็กร่าเริง กลางเป็นเงียบไม่คุยกะไครเลยมาหลายปี รู้ตัวอีกที่ผมก็รู้สึกว่าสภาพจิตใจผมไปหมดแล้ว
ผมมีเรื่องอะไรไม่เคยปรึกษาคนในบ้านได้เลยมีแต่โดนด่ากลับมาตลอด ทั้งๆที่หมอก็คำแนะนำไปแล้ว แต่ไม่เชื่อว่าผมเป็นจริง จนกระทั่งผมบ้าจนเสียสติไปรอบนึงคุมตัวเองไม่ได้เลยอารมณ์รุงแรงจนถึงมีปัญหาอื่นตามมาตอนนั้นไม่มีคำว่ากลัวตายอีกเลยมีแต่อยากจะตาย ผมเลยตัดสินใจไปต่างจังหวัดคนเดียวบ้านผมอยู่สมุทรสาครผมขับจากสมุทรสาครหนีไปอยู่ชลบุรี5เดือนไดแล้วกลับมาก็เริ่มดีขึ้น หลังจากนั้นได้เกือบปีพี่ชายกะพี่สะใภ้ย้ายมาอยู่ที่บ้านซึ่งปกติผมจะอยู่คนเดียว พี่ชายย้ายมาวันแรกก็ทะเลอะกะผมแล้ว ก็แกย้ายเข้ามาแกคุยกะแม่ให้ผมรีโนเวทบ้านใหม่ให้ออกตังให้ก่อนส่วนพี่จะแบ่งจ่ายเป็นรายเดือนให้ หลังจากแกมาอยู่ผมไม่เคยได้เป็นตัวเองเลย ทำอะไรต้องทำแบบเบา จนผมระแวง
แล้วจะตกใจง่ายเวลาไครทำอะไรเสียงดัง ผมเป็นคนที่อยู่กับเพลงมาตลอดทั้งชีวิตเพื่อนที่ดีที่สุดคือเพลง มันเลยทำให้ผมรักมากๆ ผมแต่งเพลงเป็นอยู่กับวงการเพลงทั่วไปแนวฮิปฮอปมานาน แล้วมันคือความสุขของผมเลยแหละทุกครั้งที่เครียดก็มีแต่มันเนี้ยแหละ แล้วผมมีความตั้งใจมากๆที่จะทำเพลงแน่นอนผมต้องใช้เวลาในการฝึก แต่ปัญหาคือผมฝึกอะไรไม่ได้ เล่นกีต้าร์ก็โดนบ่นเล่นช่วงเย็นๆก็บ่นว่าเสียงดัง
ผมแต่งเพลงเปิดบีทฟังไปด้วยแกเลิกงานมาก็ด่าผมเลยเพราะลำคาร เขาเอาตัวเองเป็นใหญ่เก่งทุกอย่างอย่างนู้นอย่างนี้ ผมกูพี่ผมห่างกัน10ปี เขา31พี่แท้ๆเลย ทุกครั้งที่แกบ่นผมต้องเงียบถ้าเถียงแกจะหาเรื่องทั้งทีจะฟันผมหลายรอบแล้ว ตอนเด็กๆเวลาพ่อแม่ไม่อยู่บ้านก็ชอบมาเตะผม
จำได้ไม่เคยลืมเลยตอนอายุ14-15ผมหิวข้าวมากๆไม่มีอะไรกินผมเห็นมาม่าของพี่ซองนึงแล้วคืนนั้นแก่ก็กินข้าวกันไปแล้วผมก็เลยเอามาม่ามาต้มกิน แกมาเจอก็มาเตะผมด่าว่าผมขโมยกิน ผมไม่รู้ว่าพี่ชายเกลียดหรือไม่พอใจอะไรผมทั้งแต่เด็กแล้ว ตอนนี้ผมรู้สึกไม่มีกำลังใจที่จะทำอะไรเลย ผมเหนื่อยกับอะไรหลายๆอย่าง ซึ่งผมไม่สามารถที่จะเล่าให้หมดได้ รู้ตัวอีกที่ผมก็กลายเป็นคนเก็บตัวไปแล้วไม่คุยกะไปแม้ให้ที่ทำงานมันส่งผลกระทบที่อย่างในชีวิตผมเพราะเก็บมาตลอด สิ่งเดียวที่ทำให้ผมมีความหวังได้ คือการทำเพลง
อะไรได้อยู่กับสิ่งที่ตัวเองชอบ ผมเจอตัวเองมาทั้งแต่15แล้วก็เริ่มแอปฝึกมาตลอดแต่ทุกครั้งที่ฝึกต้องรอไปฝึกบ้านเพื่อนเอาบ้านตัวเองทำอะไรไม่ได้
ของในบ้านทุกอย่างเราแยกกันใช้หมดตู้เย็นของไครของมันถ้วยจานก็ต้องเก็บไว้ในห้องของอะไรที่เขาไม่เอายัดห้องผมหมดผมต้องให้เพื่อนมาช่วยขนออกไปที่ละชิ้นสองชิ้น เพียงเพราะกลัวบ้านลก สถานการตอนนี้เหมือนผมมาขอเขาอยู่ทั้งๆที่บ้านก็เป็นของแม่เงินที่ใช้ซ้อมบ้านก็เงินแม่ รถกระบะแม่ก็ซื้อให้พี่ชายโดยที่ไม่มีไครบอกผมเลย จนครึ่งเดือนไปแล้วคนในซอยถึงบอกว่าพี่ชายออกรถมาใหม่แต่จริงๆแล้วรถแม่เงินแม่ จแกอยากจะได้อะไรผมไม่สนหรอกจะบ้านหรือรถก็เอาไปเถอะ ขอเป็นได้ใช้ชีวิตที่อยากเป็นแค่นี้ก็พอใจแล้ว ไม่ต้องสุขก็ได้ ขอแค่ไม่เครียดเพิ่มอีกก็เพราะแล้ว ผมเลือกที่จะเก็บมาตลอดเพราะพูดอะไรก็ไม่มีความหมาย จนวันนี้ผมทนไม่ไหวแล้วจริงๆ สุขภาพจิตผมไปหมดแล้ว พึ่งออกจากงานมาเพราะไม่มีความสุขอะไรเลยไม่มี แต่ตอนนี้ผมติดต่อเพื่อนขอไปอยู่เพื่อนมันก็เข้าใจเพราะมันก็รู้เห็น
เรื่องชีวิตผม ผมไม่รู้ว่าวันไหนจะเลือดขึ้นหน้าหรือไม่เขาก็อาจจะฟันผม ผมต้องระวังการทะเลอะอยู่ตลอดแต่ยิ่งยอมก็เหมือนยิ่งโดน ผมควรเอ่ไงกะคนประเภทนี้ดีครับ ไม่อยากถึงขั้นต้องยิงกัน เพราะตอนนี้ผมเหลือจะอดแล้วกับความรู้สึกแบบนี้ พอจะมีหน่วยงานไหนช่วยได้บ้างครับ เพราะตอนนี้มีสิ่งด้วยที่ทำให้ผมรู้อยากมีชีวิตอยู่ต่อเพื่อทำเพลงอย่างเดียว
แต่ต้องมาอยู่กับครอบครัวแบบนี้ มันจุกจนพูดไม่ออกจริงๆได้แต่ยิ้มทั้งน้ำตา ไม่อยากทนกับชีวิตแบบนี้อีกต่อไปแล้วครับ แต่ก็ไม่เหลือกำลังใจที่จะทำอะไรต่ออีกแล้ว ขอบคุณมากๆครับที่เสียเวลาของท่านมาอ่าน