เราอายุ21ปี ตลอดชีวิตของเรา เราเห็นแม่เรามีคนรักมีผู้ชายมากหน้าหลายตามาตลอด เราเกิดมาก็ได้ยายเลี้ยง เราเห็นหน้าแม่เราน้อยมากๆช่วงชีวิตวัยเด็กของเรา แม่เราคบกับคนต่างชาติคนนึงซึ่งเป็นคนที่ดีสุดแบบที่ในโลกนี้แม่เราก็หาแบบเขาไม่ได้อีก เขาค่อนข้างมีตังให้แม่เราใช้เยอะมาก แต่เขาไม่ได้อยู่ด้วยตลอด มาเสาร์อาทิตย์ตอนเขาอยู่ไทยแม่ก็อยู่บ้านผู้ชายคนนึง เขาเลวมากๆ จับนมจับเนื้อตัวเราและเพื่อนของเรา ตอนนั้นตอนม.ต้นขึ้นม.1พอดี แม่เรารู้ก็ได้แต่ปล่อยผ่าน แต่ก็คอยดูไม่ให้เขาทำอีก แต่เราก็ไม่ได้รับการปลอบใจ ทุกๆปีวันเกิด แฟนแม่เราคนต่างชาติจะซื้อของขวัญให้เราเสมอ และจะโดนแม่กับแฟนเลวเอาไปขายเสมอ เอาค่าเทอมเราไปตลอด จนเราเลิกเรียนเองเพราะโดนเพื่อนแกล้งที่ดูจนกับไม่มีโทรศัพท์คุยกับเพื่อนหรือแม้แต่จะถ่ายการบ้านส่งการบ้าน เราโดนบูลลี่เราไม่บอกใครทั้งนั้น เพราะตอนนั้นบ้านเรามันก็แย่อยู่แล้ว ค่าเทอมเราก็ไม่มีจ่ายด้วยซ้ำ เรากลายเป็นซึมเศร้าเก็บตัวในห้องของตัวเองในบ้านแฟนเลวคนนั้น เราทนอยู่กับแม่เพราะเราไม่กล้าจะพูดความจริงกับยาย ยายและที่บ้านมักจะด่าเราที่เราไม่เรียน แต่เราก็บอกความจริงเรื่องแม่ไม่ได้เราได้แต่ทนอดๆอยากๆในบ้านหลังนั้น กินมาม่าวันละมื้อมีชีวิตไปวันๆ ไม่ออกมาเจอใครหรือมีความสัมพันธ์กับใคร เราคิดอยากตายหลายครั้งแต่เราใจไม่แข็งมากพอ จนเราอายุ16เราก็ออกจากตรงนั้นมาได้ เราค่อยๆหาทางเรียนกศนเอง จนตอนนี้เราจบม.6จากกศนแล้ว และแฟนเลวคนนั้นก็ตายไปและเราไม่อโหสิให้เพราะเขาทั้งทำร้ายแม่กักขังแม่ แม้แต่งานศพยายของแม่ที่ทุกคนห้ามไม่ไปก็มีแม่คนเดียวในตระกูลที่ไม่ได้ไปเพราะมันไม่ให้ไป และเรื่องติดยามันทำแม่เราติดและใช้ชีวิตกับมันโดยให้แม่เราขอเงินแฟนมาเสพกับมันและเลี้ยงลูกติดของมันอีกตอนนั้นชีวิตเราคือดิ่งมากๆ ยังดีที่เราไม่ไปยุ่งกับของพวกนั้น ถึงแม่จะอยู่ท่ามกลางคนแบบนั้น เราไม่เคยยุ่งแม้แต่เหล้าบุหรี่เลย ชีวิตในบ้านนั้นสำหรับเรามันคือนรก และเราก็เสียใจมากที่มันมาเห็นมีดในห้องเราก็ร้องตะโกนลั่นว่าเราจะฆ่าตัวตายและขำ แล้วแม่เราก็ขำเหมือนกัน… หลายครั้งที่ไม่คิดอยากมีชีวิตอยู่ แต่อยู่ได้เพราะมีความฝันอย่างนึงเลยพยายามอยู่ จนมาล่าสุด มาเจอคนที่เหมือนกับมันอีกคนนึง คือคนปัจจุบันของแม่เรา ตอนนี้แฟนแม่เราเขาย้ายสาขาไปอีกประเทศทำให้เจอกันได้น้อยมากๆ คนนี้มันมาตอกย้ำอดีตและเกาะแม่เราแดกสุดๆ และแม่เราก็หลงมันมาก ถึงขั้นหลอกเอาเงินค่าเทอมมหาลัยไป เราเรียนมอรามมันไม่แพงอยู่แล้วแต่แม่เราก็ไปเอามาครึ่งแสน และล่าสุดที่เป็นปัญหาใหญ่ แม่เราโกหกว่ายายเราตายและขอเงินเป็นแสนๆมาจัดงานศพ โดยที่ทั้งครอบครัวไม่รู้เรื่องอะไรเลย เงินหายไปหมดในพริบตา รถยนต์ที่เคยมีก็ไม่เหลือ ไหนจะเงินที่ขอมาซื้อมอไซค์ก็ไม่เคยมีมอไซค์ แถมแม่เรายังหลอกเอาเงินยายไปหลายแสนแล้ว เงินส่วนตัวที่แม่ได้จากสินสอดแฟนเป็นล้านก็หายหมด โกหกเยอะมากๆ โดยที่ชีวิตเรากับยายยังไม่ดีขึ้นเลย ยายเรายังเช่าห้องในแฟลชที่มันเป็นตึกหมดอายุไปนานแล้ว ค่าห้อง1900 ส่วนแม่เราอยู่ห้อง6000น้ำไฟก็หมื่นพอดี อยู่กับแฟนใหม่กัน2คน ให้แฟนตัวจริงคอยจ่ายเงินโดยที่ไม่รู้อะไรเลย จนล่าสุดแฟนแม่มาคุยกับเราเรื่องยายจนเกิดโป๊ะขึ้นมาและเรื่องอื่นรถมอไซค์ก็เหมือนกันจนแฟนแม่จะไม่ติดต่อจนกว่าจะถึงปีหน้า จะไม่ให้เงินแม่เราอีกต่อไป ทำให้แม่เราเจ้าคิดเจ้าแค้นเราด่าเราทำเหมือนเราไม่ใช่ลูก ทั้งๆที่เราไม่รู้เรื่องด้วยซ้ำว่าเขาไปโกหกอะไรไว้ ถ้าเรารู้เราไม่กล้าพูดอยู่แล้ว เราโดนตัดแม่ลูกเพราะเรื่องนี้ ยังมีอีกมากมายที่ในชีวิตเรามันทำให้เราอยากตาย เราต้องกลายเป็นคนเลวในสายตาแฟนแม่และครอบครัวไปนานมาก เรื่องเลวๆที่แม่ทำเช่นการขโมยเงินแอบสูบบุหรี่แม่ก็โทษเราทั้งหมด เรากลายเป็นคนเลวเสมอ เราเป็นที่รับอารมณ์เสมอ ทำไม เราไม่เข้าใจ ทุกวันนี้ เราใช้ชีวิตด้วยการไม่ออกไปไหน ไปแค่เซเว่นและใกล้เคียงและเราใช้ชีวิตกลางคืน เราใช้ชีวิตด้วยเงิน1000บาทต่ออาทิตย์วนอยู่แบบนี้ เราพอใจกับมัน แต่แม่เราก็ด่าสาปแช่งเราเวลาเราไม่ให้ยืมเงิน ตอนเราให้ยืมแม่ก็ไม่คืนเราทำเราไม่มีจะกินเราก็ต้องทนเอา และแม่ก็ชอบขโมยของเราอะไรที่ขายได้เช่นทองก็ขโมยไปทั้งที่เรามีแค่ต่างหูเล็กๆสร้อยบางๆเจียนขาดก็เอาไป แต่เราต้องมารับรู้ว่าเขาเอาเงินซื้อทองไปให้แฟนปัจจุบัน เราได้แต่คิดว่าทำไมไม่ซื้อทองมาคืนเราบ้าง อย่างน้อยซื้อข้าวให้เรากินสักมื้อก็ยังดี ที่มี1000ทุกวันนี้ก็เพราะเราขอแฟนแม่ว่าเราเรียนเราคงทำงานไม่ได้เราเลยขอเขาใช้ เรากลัวสังคมมากแต่เราก็เคยทำงานและทรมาณกับมันมาครึ่งปีร้องไห้ทุกวันเหนื่อยที่เข้ากับคนอื่นไม่ได้ เราไม่กินเหล้าไม่เข้าผับก็นอกคอกโดนด่าแล้ว เราเจอสังคมแย่ๆมาจนตอนนี้ที่เราคิดว่าเราโตแล้วเรายังไม่กล้าไปเจอสังคมเลย จะด่าเราขี้เกียจก็ได้ แต่การนอนหลับมันทำให้เราไม่ต้องคิดเรื่องแย่ๆ เราอยากหลับไปตลอดกาล แต่เราก็เป็นห่วงยายที่เขาแก่แล้วเขายังไม่สบายเลย เขายังต้องมีรับจ๊อบงานเก็บเงินค่าห้องน้ำก้มๆขัดล้างห้องน้ำ ที่ได้เงินน้อยนิด ทุกครั้งที่ยายทำเราก็มักจะไปล้างแทนแต่เราไม่อยู่ด้วยตอนเก็บเงินระหว่างวัน เราอยากรู้จะทำยังไงให้แม่เราคิดถึงเรากับยายสักที เมื่อไหร่ความอยากตายจะออกไปจากหัวเราสักที ขนาดเราป่วยแม่เรายังไม่สนใจเราสักนิด แต่ตอนแม่เราป่วย เราก็เป็นคนพาไป จ่ายค่ายาค่ารถให้ทั้งที่เงินก็ไม่ค่อยมี แต่แฟนปัจจุบันหล่ะ อยู่ด้วยกันทำไมถึงไม่ดูแลแม่เราวะ ทำไมแม่เราต้องยอมมันทุกอย่าง ให้มันรู้ทุกอย่าง รหัสในธนาคารและดูว่าโอนเงินให้ใคร แค่โอนให้เราหรือยายก็มีปัญหาแล้ว เรางงว่ะ ความรักของแม่เรามันคืออะไรวะ เขาไม่รักเราบ้างหรอ พิมเดือนนึงก็ไม่หมดสำหรับความเสียใจ ทำไมแม่เราไม่รักเรา รักยาย รักแฟนที่ส่งเงินให้บ้าง เราสงสารเขามาก เขาหมดกับแม่เราเกิน30ล้านแล้วมั้งเราที่เรารู้เฉยๆนะ ไหนจะที่เราไม่รู้อีก เรากับยายยังอยู่ห้องเช่าที่พร้อมถล่มลงมาทุกวันอยู่เลย ทำไมทำไมทำไม (เราอยู่แยกกับยายเราอยู่คนเดียวแต่แฟนแม่จัดการจ่ายค่าห้องน้ำไฟให้) เราคิดตลอดว่า ถ้าเราตายแม่เราจะร้องไห้มั้ย แม่เราจะเสียใจและคิดได้มั้ย เราอยากตาย รู้นะว่าด่าเราว่าโง่ แต่เราทนไม่ไหวแล้วจริงๆ ตอนที่ร้องไห้ขึ้นมาเมื่อไหร่เราปวดหัวเจียนตายตลอดและหลับลง มันวนเวียนอยู่แค่นี้จริงๆ ได้โปรดอย่าด่าเราเลย ช่วยหาวิธีให้แม่เราหลุดพ้นได้มั้ย เราต้องตายจริงๆใช่มั้ย แล้วใครจะดูแลยายเรา ป้าเราก็ยังเกาะยายกินอยู่เลย ทั้งป้าและแม่เราไม่เคยทำให้ยายเราสบายใจเลย ดีแต่ขโมยเงินและให้ยายจ่ายโน่นนี่ให้ เงินเบี้ยวัยชราที่ยายไม่เคยถอนเก็บไว้ ก็ไปขโมยมาอีก แม้แต่พระของยายที่จริงๆแล้วเป็นของตาเรา(ตาเราตายไปแล้ว)ยังหายไปเลย อย่างน้อยช่วยบอกวิธีให้เราสู้สังคมได้ก็ได้ เราจะได้หาเงินช่วยยายเราทรมานเกินไป ทำงานตั้งแต่เที่ยงยันเที่ยงคืน เสียเวลาไปกลับอีกรวมชั่วโมงครึ่ง ซึ่งเราก็ปลงเพราะเรามันไม่มีวุติดีๆ แต่ที่หนักคือเพื่อนร่วมงานบ้าๆที่ทำเราอยากโดดลงเรือลงแม่น้ำเจ้าพระยาตายๆไปซะ เราทนเจอความเจ็บปวดแบบไหนอีกถึงจะแข็งแกร่งหรอ เราจะบ้าตายแล้ว ยอมรับว่าอาจจะไร้สาระ แต่เราโล่งว่ะที่ได้พิมระบายความเจ็บเล็กๆน้อยๆในนี้ ขอบคุณที่อ่านนะ