สวัสดีค่ะ เรารู้สึกว่าเรามีอาการของโรคซึมเศร้ามาพักใหญ่ๆแล้ว เราทบทวนดูแล้วเหมือนว่าต้นเหตุเกิดมาจากแม่เราค่ะ 
เราขอเกริ่นเรื่องราวและข้อมูลส่วนตัวบางอย่างที่อาจจะทำให้ทุกๆคนที่อ่านเข้าใจเรานะคะ
- ตอนนี้เราอายุ 20 ปี (กำลังเรียนมหาลัยนึงที่ กทม แต่บ้านเราอยู่ ตจว) 
- ฐานะทางบ้านปานกลางค่ะ ไม่ได้ขาดแคลน ลำบากอะไร แต่ก็ไม่ได้มีเยอะ แม่มีพอส่งเสียเราเรียน
- พ่อเราเสียตั้งแต่เราอยู่ประถม (แต่เราคิดว่าอันนี้ไม่ใช่เหตุผลหลักที่ทำให้เรารู้สึกถึงอาการซึมเศร้า) ปล.เราไม่ได้ไม่เสียใจที่พ่อเราเสียนะ แต่เรารู้ว่าเขารัก ภูมิใจ และสนับสนุนเรามากๆ 
- เรารู้สึกว่าเราเริ่มมีอาการตั้งแต่มอปลาย จากที่ตอนประถมเพื่อนเยอะ ร่าเริง ทำกิจกรรมโรงเรียน เป็นที่รู้จัก พอเข้ามอปลายเราเริ่มไม่ชอบสังคมที่คนเยอะๆ คนไม่รู้จักไม่สนิท ชอบอยู่ในห้อง พูดง่ายๆคือต่างกันเลย จนเรารู้สึกเองว่าตัวเองเปลี่ยนไปมาก
ต่อไปนี้เป็นเหตุการณ์ต่างๆของเรากับแม่นะคะ
- ตอนเด็กๆ น่าจะประมาณมอต้น เราเคยโดนแม่ตบหน้า เราจำสาเหตุแน่นอนไม่ได้ว่าเพราะอะไร แต่เหมือนว่าทะเลาะกันแล้วเขาก็บอกว่าเราเถียง แล้วก็โดนไปค่ะ 
- เรากลับบ้านมาช่วงมหาลัยปิดเทอม เขาอยากให้เราตื่น 6 เช้านอนไม่เกินเที่ยงคืน (ขอบอกก่อนว่าบ้านเรามีสองห้องนอนแต่เราไม่เคยมีโอกาสไม่นอนห้องนอนคนเดียวที่จะทำให้มีความรู้สึกส่วนตัวเลย) ถ้าเราตื่นสายก็จะเรียกขึ้นคำว่า อี แล้วตามด้วยชื่อค่ะ ตอนนอนก็เหมือนกัน บอกตามตรงว่าตอนเปิดเทอมคณะเราเรียนหนักมาค่ะ เราไม่เคยว่าดูซีรี่ย์เลย เรียนหนักงานเยอะ ปิดเทอมมาเราเลยอยากดูหนัง นอนดึก บ้าง เพราะยอมรับว่าตอนเรียนมันก็เครียด 
- เวลาแม่ใจดีก็ใจดีค่ะ แต่พอไม่มีเหตุผลก็ไม่มีเอาซะเลย เราเคยนอนดูหนังอยู่แล้วแม่เรานอนข้างๆเขาหลับและกรนแต่เปิดโรศัพท์ไว้ใกล้หู เราเห็นเขาชอบบอกเราว่าอย่าเอาไว้ใกล้หูเราเลยบอกเขาว่า
เรา : แม่ หลับแล้วปิดโทรศัพท์นะ 
แม่ : ไม่ได้หลับ
เรา : ไม่ได้หลับอะไร แม่กรนแล้ว 
พอจบคำนั้นเท่านั้นแหละค่ะ เขาปาโทรศัพท์เขาใส่เราแล้วทำท่าทีไม่พอใจ เราสมควรโดนอะไรแบบนี้หรอคะ 
เราผิดเขาด่า แต่เขาผิดเราพูดอะไรไม่ได้เลย 
- เวลาทะเลาะกันส่วนใหญ่จะเป็นเรื่องเล็กๆ เช่น การทำความสะอาดบ้าน ของรก อะไรแค่นี้เลยค่ะ เขาก็จะบ่น และด่าด้วยคำหยาบ ประมาณว่า โตแล้วคิดอะไรไม่ได้ ทำอะไรไม่เป็น ประมาณว่าเราไม่มีอะไรดี คำว่าเปรต เลว   ก็คือจัดเต็ม คือเราไม่อยากจะพิมพ์เยอะ แต่มันหยาบมากๆจนยายเราได้ยินแล้วก็ยังบอกว่ายายไม่เคยว่าอะไรขนาาดนี้มาก่อน ยายยังเข้าข้างเราอะค่ะ เพราะเวลาแม่เราว่าอะไรยายเราก็เป็นคำที่เราไม่คิดว่าเขาจะพูดออกมาได้เพราะเขาเป็น ผญ แล้ว เรายอมรับนะคะว่าบางครั้งเราขี้เกียจ เราก็เหนื่อยเหมือนกัน เราก็เครียดในแบบของวัยเรา เราไม่เคยออกนอกลู่นอกทางเลยค่ะ ไม่ว่าจะเป็น การเรียน นิสัยที่ปฎิบัติกับผู้ใหญ่ แต่เราไม่ได้เรียนดีนะคะ จบมอปลายด้วยเกรด 3.05 
- นอกจากด่า ตบหน้า ยังมีไล่ให้ไปตาย ตายๆไปซะ เพราะเราเคยบอกว่าจะไปอยู่กับพ่อตอนนั้นเราทนไม่ไหวแล้วจริงๆค่ะ แล้วก็มีเขวี้ยงไม้กวาด,จาน,หรืออะไรที่อยู่ใกล้มือ วันนี้ก็โดนค่ะเป็นเหล็กยาวๆที่เอาไว้ดึกประตูเหล็กลงมาอะค่ะ เพราะท่อน้ำมันไม่ระบายน้ำมันเลยท่วมห้องน้ำ เขาบอกว่าเพราะเราสาระผมแล้วไม่เก็บผม ด่าเราว่า โตแล้วคิดไม่ได้ แล้วก็โยนเหล็กมาค่ะ  
- เวลาทะเลาะกันเราพยายามเงียบนะคะ ถามว่าที่เขาด่าแรงขนาดนั้นเราไม่รู้สึกหรอ เรารู้สึกค่ะแต่พยายามเก็บมันไว้ แต่นั่นแหละค่ะ เขาเครียดเขาโกรธเขาก็ด่าเรา เขวี้ยงของใส่ เราได้ระบายออกมา แต่เราคือคนที่ต้องทนเก็บไว้ๆๆๆๆ เขาด่าเสร็จเขาก็ทำเป็นปกติ แต่เรานี่สิ มันทำให้เก็บกดทนไม่ไหวครั้งต่อไป เราทนไม่ไหว เถียงกลับ ปาของ จนหนักๆไม่ไหวจริงๆจนเรากรื๊ดเลยค่ะ เหมือนเป็นคนบ้าทนไม่ไหวไปแล้ว 
- มาถึงการเลือกเรียนต่อมหาลัย เรารู้แล้วว่าถ้าอยู่ใกล้บ้านเราไม่มีความสุข เราเลยตั้งว่าเราจะไปเรียนที่ กทม เพราะเวลาห่างกันเขาพูดดีกับเรา ไม่ทะเลาะเขาก็ไม่ต้องเหนื่อยมาด่า เราก็ไม่ต้องจิตตกกับคำด่าทุกวัน ปรากฎว่าเกรดเราเทอมหนึ่งคือ เอหมดเลยค่ะ ส่วนเกรดเฉลี่ยทั้งสองเทอมอยู่ที่ 3.85 
- เขาไม่ให้เรากินของฟาสฟู๊ด สั่งแกรบคือต้องแอบสั่งเวลาเขาไม่อยู่อะค่ะ จนเราเหมือนเด็กทำอะไรผิด ทั้งๆที่แค่สั่งแกรบมาแค่นั้นเอง เราเหนื่อย อึดอัดมาก
- เราไม่กล้าคุยกับคนไม่สนิทไม่ชอบไปงานแต่งงาน งานศพ ทำตัวไม่ถูกจริงๆค่ะ ไม่สบายใจ กดดัน เขาก็ไม่เข้าใจเรานะคะ เราว่าเราว่าทำไมกับญาติพี่น้องไม่สนิทไม่คุย โตไปจะอยู่ตัวคนเดียวหรอ บลาๆๆๆ เราอยากให้เขาเข้าใจอะค่ะว่าเราเผชิญอยู่กับสิ่งที่เขาทำให้เราเป็นแบบนี้ แต่ก็พูดไม่ได้ เพราะเคยพูดแล้วเขาก็พูดกลับมาในเชิงที่ไม่เชื่อว่าเราเป็น หาว่าเราอ้าง คิดไปเอง เราก็หมดคำจะพูดค่ะ
******** เหตุการณ์มันมีมากมายร้อยแปด ทะเลาะกันทุกวันก็ว่าได้ค่ะ จนเราชอบชีวิตอยู่ที่นู้นคนเดียว แต่แอบคิดถึงบ้านนะคะ เพราะตอนอยู่ที่นู้นเราไม่ทะเลาะกัน แต่พอกลับบ้านมาเราก็อยากกลับไป กทม ถ้าไม่มีโควิดเราคงกลับไปอยู่นู้นแล้วค่ะ ************
ปล. เราไม่ได้จะอยากทิ้งเขาไปไกลๆนะคะ เราเป็นลูกคนเดียว แต่เราโดนขนาดนี้เราก็ยอมรับว่าเคยคิดจะมีครอบครัวแล้วก็อยู่กับครอบครัว เพราะทุกวันนี้มันไม่มีความสุขเลย มันเอียงไปคำว่าทุกข์ด้วยซ้ำ เราเลยอยากจะขอความคิดเห็นว่าเราควรทำไงได้บ้างหรอคะ เราไม่กล้าไม่หาหมอเรื่องอาการอะค่ะ ไม่รู้จะต้องเริ่มยังไง เคยแต่ทำแบบทดสอบในเน็ต