สวัสดีค่ะ หนูอายุ19ปี คบกับเเฟนย่าง3ปี อายุเท่ากัน ที่บ้านทั้งคู่รับรู้เกี่ยวกับความสัมพันธ์ของเรา หนูยังเรียนอยู่ ส่วนเเฟนเรียนจบเเค่ม.3 เเม่ไม่ให้เรียนต่อเพราะคิดว่าทำงานหาเงินดีกว่าเรียน เเฟนทำสวนช่วยเเม่เเละเป็นเซียนพระ  เราทั้ง2ผ่านร้อนผ่านหนาวมาเยอะ เเต่สิ่งที่ไม่เคยเปลี่ยนเเปลงเลยคือเเฟนเป็นคนขี้งก ขี้งกชนิดที่ว่า ช่วงคบกันเเรกๆ ค่าห้อง ค่าถุง ค่าข้าว เราเป็นคนออกหมด ช่วงนั้นหนูไม่ได้คิดอะไรมาก เเต่พอคบกันไปนานๆ หนูรู้สึกอึดอัด กับคนอื่นเค้าเเค่โทรมาขอยืมเงิน เค้าโอนให้อย่างเร็วเเต่กับเรา ขอเงินไปรร. 100 ซึ่งเราไม่ได้ขอบ่อย เค้าก็บ่นว่าช่วงนี้ไม่มีเงิน เลยให้เราเอาไปกิน50บาท  เเต่พอหนูลองเปิดดูเงินในบัชญีเค้า เงินมี5000+ ตลอด เคยเปิดใจคุยกันเรื่องเงิน เค้าก็พูดว่า เค้าขายพระยังได้กำไร เเต่ถ้าให้เงินหนูเค้าจะไม่ได้อะไรเลย  ซึ่งบ้านเค้าค่อนข้างมีเงินมีทองเยอะพอสมควร เเต่เป็นคนขี้งกกันหมด. ลงไปหาหนูที่บ้านกี่ครั้งไม่เคยมีของฝาก กลับกันหนูไปหาเค้าที่บ้านมีของไปฝากตลอด ยืมเงินหนูลงทุนซื้อพระหนูก็ให้ตลอดไม่เคยถามไม่เคยบ่น
ไม่เคยเกาะเค้ากิน  เค้าเคยพูดว่าหนูได้เงินทุกวันจากเเม่วัน100 ส่วนเขาต้องทำงานเเลกเงินมา หนูก็อธิบายว่า ได้เงินไปรร.วัน100 ก็จริง เเต่มันรวมค่าข้าวที่รร.  ไหนจะค่าเน็ต ค่าเปลี่ยนยาง ในเเต่ละเดือน เเต่พอพูดไปมันเหมือนยิ่งเเย่ รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นขอทาน เราพูดกับคนในครอบครัว เพื่อน ตลอดว่าเเฟนเราเลี้ยงดี ให้เงินใช้  เพื่อให้เค้ามีหน้ามีตาในสายตาคนอื่นๆ ทั้งๆที่เค้าไม่มีความเป็นผู้นำ เเม่เค้าก็ยังเลี้ยงเหมือนเค้าเป็นเด็กตลอด ฝนตกก็ให้เราขับรถให้[รถจักรยานยนต์]   เคยพูดว่าเพื่อนมันล้อที่เราเป็นผญ. ขับรถให้ผช.ซ้อน ซึ่งหลายครั้งมาก  ซื้อขนมเเต่ละครั้งก็ต้องคืนตังเค้าตลอด รู้สึกอึดอัดมากๆเคยคิดที่จะเลิกกันเเต่สุดท้ายเป็นเราที่ทรมาน ทุกข์ใจ จะเอาใงต่อกับชีวิต🥲