เพิ่งทานข้าวเที่ยงที่แม่ทำเสร็จ รู้สึกซึ้งในรสชาติกุ้งทอดซอสมะขาม กับ ผัดผักน้ำมันหอยมากๆ 

พูดแบบไม่อวยและไม่อายเลย คือ "พ่อกับแม่ผมทำกับข้าวอร่อยมากกก" ครับ

ผมหิ้วข้าวกล่องไปทานที่โรงเรียนตั้งแต่มัธยม จนตอนนี้อายุ 30 เศษๆ ก็ยังฝากท้องไว้กับกับข้าวที่พ่อและแม่ทำ
แม่ผมท่านเป็นคนไม่อยากทานของนอกบ้านครับ การทำกับข้าวทานเองจึงเป็นเหมือนกิจกรรมครอบครัวมาช้านาน

นอกจากรสชาติที่อร่อยแบบไม่มีผงชูรสและความสะอาดที่การันตีได้แล้วนั้น
มันยังประหยัดเงินในชีวิตผมได้มากกก มากจริงๆนะคุณ การกินข้าวบ้านเนี่ย

ปีนี้พ่อกับแม่ผมก็ 60+ กันทั้งคู่ มีบ้างที่เสี้ยวนึงของความคิดแว้บขึ้นมาว่า พ่อแม่ก็แก่เฒ่าจำจากเจ้าไม่อยู่นาน
ผมตระหนักในข้อนี้อยู่เสมอ หลายๆทีที่ผมคิดว่า ต้องฝึกทำอาหารบ้างละ เพราะว่าด้วยข้อจำกัดของคุณแม่ที่ไม่ไว้ใจของนอกบ้าน
เมื่อท่านอยู่ในจุดที่ไม่สามารถหุงหาอาหารได้ บ้านเราจะทำอย่างไรกัน และพ่อแม่ท่านจะทานอะไรได้

แต่จากประสบการณ์การใช้ชีวิตอยู่ต่างประเทศช่วงเรียนมหาวิทยาลัย
ผมพบเจอกับความพินาศในการเข้าครัวอยู่หลายครั้ง ต้มไข่ ไข่ก็แตก
เอาเนื้อไป grill ก็ทำ fire alarm ที่หอดัง หุงข้าวก็นะ...ข้างบนดิบข้างล่างแฉะ 
ของทอดไม่ต้องพูดกัน น้ำมันกระจายยย ขนาดที่นั่นใช้เตาไฟฟ้านะ ถ้าเตาแก๊ซอย่างบ้านเราแค่เปิดแก๊ซผมก็กลัวละ
ผมเรียนจบมาได้ด้วยเมนูมาม่าและผักลวก ให้ตายเถอะ 

ลองหันซ้ายหัวขวาไปปรึกษาน้องสาว ก็ทำได้แค่มองตากันปริบๆ ชะตากรรมเดียวกัน
น้องผมเคยเข้าครัวไปยืน observe แต่สุดท้ายก็ยกธงขาว ผันตัวมาเป็นคนล้างจานให้แม่แทน

หนักใจจริงๆครับ