หนูอยู่ ม.3มาเกือบปีแล้วค่ะไปโรงเรียนทุกวัน เหมือนเด็กคนอื่นแต่ไม่ค่อยมีความสุขเลยทุกคนในบ้านกดดันมาก พ่อเลี้ยงกับแม่ทะเลาะกันทุกวันนานๆทีจะใด้เจอพ่อแท้ๆบ้านแม่อยู่ข้างๆบ้านตายายพอดีเลยนอนกับตายายทุกครั้งที่วันนั้นจะเป็นไปด้วยดีมักจะมีปัญหาตอนคิดว่าเป็นวันที่ดีตั่งแต่จำความใด้ไม่เคยใด้รับกำลังใจหรอคำชมจากครอบครัวบ้างส่วนตัวมีน้องสาวที่อายุน้อยกว่าไม่กี่ปีทั้งที่เราเป็นพี่ไม่รู้ทำไมถึงโดนเอามาเทียบกับน้องตลอดทั้งที่เราพยายามกว่านอกจากเอาหนูมาเทียบกับน้องก็มีเทียบกับญาติที่วัยเดียวกันเรื่องน่าตาและความสามารถ ที่บ้านมีปัญหาหลายอย่างมากมาย ทั้งหนี้สิน และปัญหาครอบครัวอื่นๆ หนูจำใด้มาตลอดว่าตั่งแต่เรียนอณุบาลไม่เคยใด้ไหว้แม่เลยใด้แต่ไหว้ยายเพราะแม่เอาแต่ทะเลาะกับพ่อและบอกว่าไม่ว่างบ้าง ไม่สบายบ้าง หรือไม่บางครั้งก็แค่นอน มองครอบครัวคนอื่นที่รักกันดีครอบครัวมีความสุขแม้ว่าจะมีปัญหาบ้างแต่ก็รักกันเสมอมา หนูเข้ากับเพื่อนที่โรงเรียนไม่ใด้เพราะต้องย้ายโรงเรียนกระทันหันหนูเนื่องจากพ่อแม่หย่ากัน ตอนนั้นหนูขี้อายมากแล้วด้วยความเป็นเด็กหนูเลยเผลอร้องไห้ออกไป หลังจากวันนั้นหนูก็เข้ากับเพื่อนไม่ค่อยใด้ต้องใช้เวลานานพอตัว ตอนช่วง ป.1-ป.2 มันก็ไม่ใด้อะไร แต่ปัญหามันเพิ่งขึ้นเลื่อยๆจน ป.3 หนูรู้ตัวว่าทุกคนในบ้านเคลียดเลยไม่เคยเล่าปัญหาให้ฟังตั่งแต่นั้น ระบายโดยการร้องไห้นับวันปัญหายิ่งเพิ่มขึ้นเลื่อยๆจนรับไม่ใหวไปโรงเรียนเห็นครอบครัวคนอื่นเค้ากอดกันบอกรักกันแล้วอิจฉาจริงๆ จนถึงตอนนี้ก็ร้องไห้อยู่เกือบทุกวันคิดถึงครอบครัวที่อบอุ่นน้ำตาก็แทบไหล คิดกับตัวเองทำไมเราไม่มีครอบครอบครัวที่เอาใจใส่คอยให้กำลังใจพ่อแม่ไม่ทะเลาะกันแบบบ้านคนอื่นบ้างเอาแต่กดดันว่าให้เป็นแบบนู้นแบบนี้ให้เหมือนคนนู้นให้เหมือนคนนี้แม้แต่กับน้องสาวตัวเองยังโดนเปลี่ยบเทียบ รู้ตัวว่าตัวเองไม่ใด้ลำบากแบบใครหลายคนแต่มันก็อดไม่ใด้ตอนนี้หนูคงบาปมากแน่ๆ