ที่นี่คือ บ้านป่า เป็นสถานที่ ทียังมีต้นไม้ใบหญ้าเขียวชอุ่ม ป่าเขาลำเนาไพรอุดมสมบูรณ์ เหล่าสรรพสัตว์มากมาย หลากหลายชนิด ยังอยู่ในผืนป่าไกลสุดลูกหูลูกตา
อาชีพหลักของชาวบ้านละแวกนี้ มีอยู่ไม่กี่อย่าง ที่ทำกันแทบจะทุกบ้านทุกหลังคาเรือนในหมู่บ้านแห่งนี้ ก็ คือ อาชีพล่าสัตว์ พรานป่านั่นเอง
ลูกหลานบ้านไหน ที่เป็นผู้ชาย จะถูกสืบต่อให้ทำอาชีพนักพราน ออกล่าสัตว์ไปโดยปริยาย
แต่ก็ไม่ใช่ทุกคนเสมอไป ยกเว้นเขาคนนี้ ไกรภพ
“ไกรภพ เป็นหนุ่มน้อยวัย 14 ปี ที่หน้าตาดีงาม ราวกับเทพบุตร ดีกว่าใครในหมู่บ้าน ผิวพรรณขาวนวลเนียนไปทั้งตัว ประหนึ่งว่า มาจากเมืองกรุง แต่ไม่ใช่เลย เขาก็เป็นลูกหลานของคนในหมู่บ้าน ที่เกิดมารูปงามก็เท่านั้น ..
ไกรภพ ไม่ชอบอาชีพ ล่าสัตว์ นักพราน ที่บิดาของเขาพยายามจะสอน มอบวิชาที่ร่ำเรียนมา รุ่นต่อรุ่น
เนื่องจากทนเห็นสัตว์ต่างๆ ถูกทำร้ายไม่ได้ เขานึกสงสารและเห็นใจสัตว์เหล่านั้น
สิ่งที่เขาเลือกที่จะทำก็คือ การปลูกพืชผักผลไม้ ซึ่งมือของไกรภพก็เย็นเหลือเกิน ปลูกอะไรก็งามไปหมด สามารถนำไปทำเป็นอาหาร และนำไปขายได้เงินทอง มาใช้ในบ้านไม่ขาดมือ แม้จะไม่ได้ร่ำรวย แต่ก็ไม่ได้ขัดสนแต่อย่างใด
และวันนี้ ไกรภพ กำลังเดินเล่นไปเรื่อยๆ อย่างมีความสุข หนุ่มน้อยผิวปากอารมณ์ดี
สาวๆ แรกรุ่นในหมู่บ้าน ต่างก็เมียงมองมาที่ไกรภพ อย่างยินดี ต่างจับจองด้วยสายตา หากโตเป็นหนุ่มมากกว่านี้ หวังว่าไกรภพจะสนใจพวกเธอเหล่านั้นบ้าง แอบหวังลึกๆ ว่าจะได้เคียงคู่ในอนาคต
หนุ่มน้อยยิ้มกลับไปอย่างเป็นมิตร ทำเอาสาวน้อย สาวแรกรุ่น เขินอายหน้าแดง บิดตัวไปมา อย่างอิ่มเปรมในหัวใจ
“ตีมันเลย ..เอามันให้ตายไปเลย”
“งูอะไร ว่ะ ตัวเขียวอื้อ เลย มันมีพิษเยอะแน่ๆ ตีมันเลย เดี่ยวมันก็ไปแว้งกัดคนอื่นอีก”
“ตีมัน ตีมัน”
เสียงที่ดังมาแต่ไกล ทำให้ไกรภพ รีบเดินไปตามเสียงนั้นทันที และเมื่อไปถึง ก็พบกับวัยรุ่นกลุ่มหนึ่ง รุ่นราวคราวเดียวกันกับตัวของไกรภพเอง กำลังมุงล้อม เพื่อทำอะไรสักอย่าง
“พวกเอ็งทำอะไรเหรอ”
“ก็จะตีงูนะสิ ... ดูซิ งูอะไรก็ไม่รู้ตัวประหลาดนัก มันต้องมีพิษแน่ๆ”
ไกรภพ มองไปยังงูเขียว ตัวน้อย ที่ขดตัว ดิ้นไปมา ท่าทางของมัน คงจะเจ็บปวดเป็นอย่างมาก
นี่แหละ คือสิ่งที่ไกรภพเอง ไม่อยากจะสืบต่อ อาชีพพรานป่า ล่าสัตว์ เขาทนไม่ได้หรอก ที่ต้องเห็นเหล่าสรรพสัตว์ เจ็บปวด และก็ตายไป ในที่สุด ... สิ่งๆ นี้ จึงทำให้ไกรภพ เลือกที่จะปลูกผัก ปลูกพืช แทน
หนุ่มน้อยรู้สึกสงสารงูตัวนี้เหลือเกิน
“เดี่ยวก่อน ... อย่าทำอะไรมันเลย”
“ทำไมว่ะ ไอ้ไกร ถ้ามันเผลอไปกัดใครเข้า เอ็งจะทำยังไง”
“งูมันไม่กัดใครหรอกน่า ... ดูสิ มันไม่เห็นจะทำอะไรพวกนายเลย”
“เอ็งแน่ใจได้ไง ว่าไม่กัดใคร”
“จริงๆ มันไม่ทำร้ายใครหรอก อย่าตีมันเลย”
ไกรภพ มองไปยังงูตัวนั้น ที่กำลังมองมาที่ตนเฉกเช่นเดียวกัน สายตาของมัน ดูเจ็บปวดเหลือเกิน สายตาที่มองมา ราวกับอ้อนวอนขอร้องให้ตน ช่วยชีวิตมัน ยังไงยังงัน
ตำนานรัก พญานาคหนุ่ม อินทกานต์ #เรื่องเล่าพญานาค #ความรักของพญานาค
อาชีพหลักของชาวบ้านละแวกนี้ มีอยู่ไม่กี่อย่าง ที่ทำกันแทบจะทุกบ้านทุกหลังคาเรือนในหมู่บ้านแห่งนี้ ก็ คือ อาชีพล่าสัตว์ พรานป่านั่นเอง
ลูกหลานบ้านไหน ที่เป็นผู้ชาย จะถูกสืบต่อให้ทำอาชีพนักพราน ออกล่าสัตว์ไปโดยปริยาย
แต่ก็ไม่ใช่ทุกคนเสมอไป ยกเว้นเขาคนนี้ ไกรภพ
“ไกรภพ เป็นหนุ่มน้อยวัย 14 ปี ที่หน้าตาดีงาม ราวกับเทพบุตร ดีกว่าใครในหมู่บ้าน ผิวพรรณขาวนวลเนียนไปทั้งตัว ประหนึ่งว่า มาจากเมืองกรุง แต่ไม่ใช่เลย เขาก็เป็นลูกหลานของคนในหมู่บ้าน ที่เกิดมารูปงามก็เท่านั้น ..
ไกรภพ ไม่ชอบอาชีพ ล่าสัตว์ นักพราน ที่บิดาของเขาพยายามจะสอน มอบวิชาที่ร่ำเรียนมา รุ่นต่อรุ่น
เนื่องจากทนเห็นสัตว์ต่างๆ ถูกทำร้ายไม่ได้ เขานึกสงสารและเห็นใจสัตว์เหล่านั้น
สิ่งที่เขาเลือกที่จะทำก็คือ การปลูกพืชผักผลไม้ ซึ่งมือของไกรภพก็เย็นเหลือเกิน ปลูกอะไรก็งามไปหมด สามารถนำไปทำเป็นอาหาร และนำไปขายได้เงินทอง มาใช้ในบ้านไม่ขาดมือ แม้จะไม่ได้ร่ำรวย แต่ก็ไม่ได้ขัดสนแต่อย่างใด
และวันนี้ ไกรภพ กำลังเดินเล่นไปเรื่อยๆ อย่างมีความสุข หนุ่มน้อยผิวปากอารมณ์ดี
สาวๆ แรกรุ่นในหมู่บ้าน ต่างก็เมียงมองมาที่ไกรภพ อย่างยินดี ต่างจับจองด้วยสายตา หากโตเป็นหนุ่มมากกว่านี้ หวังว่าไกรภพจะสนใจพวกเธอเหล่านั้นบ้าง แอบหวังลึกๆ ว่าจะได้เคียงคู่ในอนาคต
หนุ่มน้อยยิ้มกลับไปอย่างเป็นมิตร ทำเอาสาวน้อย สาวแรกรุ่น เขินอายหน้าแดง บิดตัวไปมา อย่างอิ่มเปรมในหัวใจ
“ตีมันเลย ..เอามันให้ตายไปเลย”
“งูอะไร ว่ะ ตัวเขียวอื้อ เลย มันมีพิษเยอะแน่ๆ ตีมันเลย เดี่ยวมันก็ไปแว้งกัดคนอื่นอีก”
“ตีมัน ตีมัน”
เสียงที่ดังมาแต่ไกล ทำให้ไกรภพ รีบเดินไปตามเสียงนั้นทันที และเมื่อไปถึง ก็พบกับวัยรุ่นกลุ่มหนึ่ง รุ่นราวคราวเดียวกันกับตัวของไกรภพเอง กำลังมุงล้อม เพื่อทำอะไรสักอย่าง
“พวกเอ็งทำอะไรเหรอ”
“ก็จะตีงูนะสิ ... ดูซิ งูอะไรก็ไม่รู้ตัวประหลาดนัก มันต้องมีพิษแน่ๆ”
ไกรภพ มองไปยังงูเขียว ตัวน้อย ที่ขดตัว ดิ้นไปมา ท่าทางของมัน คงจะเจ็บปวดเป็นอย่างมาก
นี่แหละ คือสิ่งที่ไกรภพเอง ไม่อยากจะสืบต่อ อาชีพพรานป่า ล่าสัตว์ เขาทนไม่ได้หรอก ที่ต้องเห็นเหล่าสรรพสัตว์ เจ็บปวด และก็ตายไป ในที่สุด ... สิ่งๆ นี้ จึงทำให้ไกรภพ เลือกที่จะปลูกผัก ปลูกพืช แทน
หนุ่มน้อยรู้สึกสงสารงูตัวนี้เหลือเกิน
“เดี่ยวก่อน ... อย่าทำอะไรมันเลย”
“ทำไมว่ะ ไอ้ไกร ถ้ามันเผลอไปกัดใครเข้า เอ็งจะทำยังไง”
“งูมันไม่กัดใครหรอกน่า ... ดูสิ มันไม่เห็นจะทำอะไรพวกนายเลย”
“เอ็งแน่ใจได้ไง ว่าไม่กัดใคร”
“จริงๆ มันไม่ทำร้ายใครหรอก อย่าตีมันเลย”
ไกรภพ มองไปยังงูตัวนั้น ที่กำลังมองมาที่ตนเฉกเช่นเดียวกัน สายตาของมัน ดูเจ็บปวดเหลือเกิน สายตาที่มองมา ราวกับอ้อนวอนขอร้องให้ตน ช่วยชีวิตมัน ยังไงยังงัน