คือเรื่องมันมีอยู่ว่า เราเป็นคนต่างจังหวัดแล้วมาเรียนกรุงเทพ จะบอกก่อนเลยว่า ตัวเราเองไม่ได้อยากมาเรียนทีนี่เลย แต่ตอนนั้นที่ทีแคสเปิดให้สอบกัน เรามัวแต่คิดมากว่าเออ จะสอบได้มั้ย ตัวเองจะไหวป่าววะ แต่มาตัดสินใจจริงๆก็ตอนทีแคสปิดแล้ว ตอนนั้นคือหมดหนทางละ ไม่รู้จะไปไหน ไม่กล้าบอกแม่ด้วย แล้วรรเรามันจะมหาลัยเอกชนมาแนะแนว หลายที่มาก แล้วเราก็คิดว่าเออ มหาลัยนี่แหละ ไหวสุด เหมาะสุด เอาวะ เพราะมันเข้าตรง ยื่นแค่เกรดแถมได้ทุนลดค่าเทอมด้วย ก็เลยเอาวะเอาเถอะ หลังจากนั่นพอได้มาอยู่ห่างจากบ้านจริงๆ แล้วรู้สึกได้ว่าตัวเองhomesick หนักมาก แล้วอีกอย่างเราป่วยบ่อย อยู่นี่บ้านไม่ได้กลับเลย ตอนป่วยคือนึกถึงหน้าแม่ตลอด รู้สึกเหมือนตัวเองอยู่ผิดที่ผิดทาง ส่วนตัวเป็นคนที่กลัวสังคมใหม่ๆด้วย เป็นคนเข้ากับคนยากมาก อึดอัดเวลาอยู่ในหมู่กลุ่มคนที่เราไม่รู้จัก ทุกวันนี้ยังไม่ชอบตัวเอง ว่าทำไมไม่ค่อยเข้าไปตีสนิทกับคนอื่นเลย ทั้งๆที่เมื่อก่อน เรากลับกันกับตอนนี้มาก เนี่ย กว่าเราจะปรับตัวได้มันก็นาน เพราะกลายเป็นคนพูดไม่เก่งไปแล้ว บางทีก็อย่กพูดนะ แต่เราไม่รู้ว่าจะเริ่มยังไง ถ้าไม่สนิทจริงๆคือจะมองเราเป็นคนเงียบๆเลย เพื่อนบางคนก็บอกว่าอนาคตเราก็ต้องไปอยู่กับสังคมใหม่ ได้งานในที่ใหม่ ต้องห่างบ้านอยู่แล้ว เราก็เออ เข้าใจมากๆ แต่ตอนนี้วัยนี้เราขอแค่อยากจะอยู่ในที่ที่เราตัดสินใจแล้วว่าเออ อยู่นี่แล้วสบายใจ อยู่นี่แล้วมันจะดีกว่าตอนนี้ แค่นี้ ไอวัยวัยทำงาน วัยที่เราโตขึ้นอีกขั้น เราก็น่าจะมีความคิดดีกว่าตอนนี้ อาจจะคิดกว้างกว่าตอนนี้ ตอนนี้เราตัดสินใจว่าจะเรียนที่นี่1เทอมแล้วลาออกค่ะ กลับบ้านไปเตรียมตัวสอบ เริ่มต้นใหม่จริงจัง (งงรึป่าวไม่รู้ค่ะ รสเหมือนไม่ได้เรียบเรียงอะไรมาเลย555555555 )