สวัสดีค่ะ ตอนนี้หนูเพิ่งขึ้นมอสี่ค่ะ ไม่มีความสุขเลยค่ะ กลับบ้านมาร้องไห้ทุกวันเลยค่ะ อยากย้ายโรงเรียน เหมือนตัวเองเลือกผิดจริง ๆ ร้องไห้ไม่เป็นอันทำอะไรเลยค่ะ ยิ่งช่วงนี้ทะเลาะกับแม่บ่อยมาก ๆ ด้วย หนูเครียดมาก ๆ อะไรนิดหน่อยหนูก็ร้องไห้แล้ว คือก่อนหน้าที่หนูเลือกที่นี่ ที่เดิม หนูไปสอบอีกโรงเรียนมาค่ะแล้วติดแต่หนูเลือกที่นี่เพราะหนูฟังเพื่อนมากกว่าความต้องการของตัวเองค่ะ ยังนั่งโทษตัวเองตั้งแต่เปิดเทอมยันวันนี้เลย พอลองขอแม่แล้ว ทะเลาะกันทุกรอบเลยค่ะ หนูขอแม่ย้ายโรงเรียนแต่ทะเลาะกันหนักทุกรอบเลยค่ะ มีเหน็บหนูตลอดด้วย หนูบอกเหตุผลไปว่า เพราะหนูปรับตัวเข้ากับเพื่อนไม่ได้จริง ๆ หนูไม่มีความสุขจริง ๆ หนูไม่ชอบสังคมในห้องที่หนูอยู่ตอนนี้ หนูกลับมาเขียรไดอารี่หนักมาก ๆ เพราะว่าหนูเครียดมาก ๆ นิดหน่อยก็ทะเลาะกับแม่แล้วค่ะ แค่เรื่องเล็กน้อยที่เวลาหนูทะเลาะกับแม่หนูจะไม่ร้องไห้เลยแต่ช่วงนี้ไม่ใช่เลยค่ะ หนูร้องทุกเรื่องเลย สภาพจิตใจมันไม่โอเคมาก ๆ จากที่หนูสังเกตตัวเองมาตั้งแต่เปิดเทอมตลอด1เดือน ในหัวหนูแต่ละวันมีแต่เรื่องอยากตายจริง ๆ ค่ะ หนูบอกเรื่องนี้กับแม่ไม่ได้เลย เพราะถ้าหนูขอแม่จะมองว่าหนูไร้สาระ แม่เคยด่าหนูว่าอย่าทำตัวโรคจิตคีะ เพราะแค่หนูร้องไห้สะอื้นอึกใหญ่ จริง ๆ อาการแบบนี้เป็นมาตั้งแต่มอสองเทอมสองแล้วค่ะ หนูไม่มีความสุขจะใช้ชีวิตจริง ๆ ตั้งแต่มอปลายมา ทะเลาะกับแม่ก่อนไปเรียนบ่อยมากค่ะ หนูจะเดินร้องไห้เข้าโรงเรียนแทบทุกวัน บางวันหยุดมีเรียนพิเศษก็ทะเลาะกันก่อนลงไปเรียนค่ะ หนูแค่ไม่รู้ว่าหนูต้องจัดการอารมณ์แบบนี้ของตัวเองยังไง หนูไม่อยากให้แม่รู้ เพราะแม่ไม่เข้าใจหนูค่ะ แม่ทำงานเวลาแทบไม่มีให้ค่ะ ชอบผิดคำพูดมาก ๆ จนหนูมี trust issues หนักมาก ๆ กับแม่แล้วก็คนอื่น ๆ ค่ะ หนูรู้สึกเหมือนหนูมีปัญหามาก ๆ ทั้งการเข้าสังคม หรือจะการปรับตัวกับสภาพแวดล้อมในห้องใหม่ ๆ หรือกับแม่ค่ะ เพราะยิ่งโตยิ่งห่างเหินค่ะ เพราะแม่เป็นคนจัดการอารมณ์ตัวเองไม่ค่อยเป็น เวลาโมโหบางทีจะเอามาลงกับหนูค่ะ จะเอาอารมณ์เครียดงานมาลงกับหนู ไม่ก็บางทีโมโหอย่างอื่นมาก็มาด่าหนูค่ะ หนูเคยลองบอกแม่เรื่องนี้แล้วค่ะ แม่บอกแม่ไม่จำเป็นต้องจัดการอารมณ์ตัวเองค่ะ ยิ่งโตยิ่งทะเลาะกันแรงค่ะ มีหลายครั้งที่หนูเกือบทำร้ายตัวเองค่ะ อยากฆ่าตัวตายให้มันจบไปเลยค่ะ แต่ว่าก็ไม่ได้ทำเพราะหนูไม่ชอบให้ผิวตัวเองมีแผลค่ะ แต่เคยมีครั้งนึงตอนมอสองหนูกรีดแขนตัวเอง แรงแล้วก็เยอะมาก ๆ ค่ะ มันโอเคมากค่ะ มันระบายอารมณ์ได้ดีมาก ๆ หนูไม่รู้ว่าแม่เห็นรึเปล่าแต่แม่ไม่ได้ทักค่ะ ยิ่งโตหนูยิ่งเหมือนเด็กมีปัญหามาก ๆ ขาดความอบอุ่นมาก ๆ ค่ะ หนูอยากหาจิตแพทย์มาก ๆ แต่หนูบอกแม่ไปก็เหมือนเปล่าประโยชน์ หนูร้องไห้แทบทุกเรื่อง จนมันเป็นเรื่องปกติแล้ว ปกติยิ่งกว่าไม่ร้องอีก บางทีเลยตั้งใจเรียนมาก ๆ ค่ะ เพราะจะได้ไม่ต้องคิดเรื่องครอบครัว พอเรียนเสร็จกลับบ้านมาดาวน์เหมือนเดิมค่ะ ความคิดอยากตายก็ยังรันเข้ามาในหัวเหมือนเดิมค่ะ