จิตที่อยู่อีกมิติคือจิตที่เป็นธรรมชาติรู้ ไม่มีการปรุงแต่ง เมื่อมีการปรุงแต่งก็จะตกมามิติของภพหยาบ  ในมิตินั้นจิตจะอยู่ด้วยความว่าง รู้ ดับ ไปในแต่ละขณะของจิตที่รู้(ตัวรู้)เอาจิตประเภทนี้มาดูอาการในภพหยาบ คือการภาวนา แล้วกลับมารู้ในอีกมิตินั้น อันเป็นการทรงอยู่(ฌาน) เป็นการภาวนาด้วยความไม่มีตัวตน ไม่มีเจตนา ละตัวตนกันตรงนั้น จบกันตรงนั้น