ตอนแรกก็คิดว่าเราพร้อมแล้ว ครอบครัวเดี่ยว เลี้ยงลูกกันสองคน มีงานทั้งคู่ ไม่มีใครว่างมาช่วย
ทุกเวลานอกจากการทำงาน 8.30-16.30 น. เราทุ่มเทให้ลูกได้ทั้งหมด 
ทิ้งเพื่อนฝูง ไม่วอกแวก เสร็จงานตรงกลับบ้าน เสาร์อาทิตย์อยู่กับลูกตลอดเวลา เพื่อให้เวลา เล่นกับเขา อบรมสั่งสอน
เพื่อหวังให้เขาเป็นคนดีไม่เป็นภาระสังคมในวันข้างหน้า ตอนเช้าช่วยกันอาบน้ำแต่งตัว ทำอาหาร ให้ลูกนั่งคาร์ซีท กินข้าวเองบนรถ 
ไปโรงเรียน ตกเย็น ไปรับ พาไปสนามเด็กเล่นบ้าง ปั่นจักรยานบ้าง ให้อาหารปลาบ้าง เล่นนู้นเล่นนี่กัน
ภรรยาทำงานเลิกดึกทุกวัน (สองทุ่มครึ่งถึงบ้าน) ลาไม่ได้เป็นธุรกิจส่วนตัว ไม่มีลูกจ้าง อยู่ไกลจากโรงเรียน สามีเลยรับเหมาดูแลลูกทุกวัน จนก่อนนอนภรรยาก็จะมาถึงบ้าน เป็นแบบนี้เกือบทุกวัน ชีวิตก็มีความสุขดี 

ดูเหมือนเรื่องจะไม่มีอะไร แต่...
ลูกป่วย.....ก็ลางาน
ลูกมีกิจกรรมที่โรงเรียน....ก็ลางานบ้าง บางงานก็ไม่ไปบ้าง
บางครั้งที่ทำงานมอบหมายให้ทำภาระกิจนอกเวลาทำงานปกติ
ก็ไม่สามารถทำได้ 

เวลาที่มี มันไม่พอจริงๆ...
บ่นไปงั้นแหละครับ ยังไงผมก็ต้องเลือกครอบครัว แค่อยากระบายออกมาบ้าง เพราะที่ทำงานไม่มีใครมีลูกวัยเดียวกันเลย หรือมีก็มีปู่ย่าตายาย พี่น้อง ช่วยเลี้ยงกันดีมาก เผื่อมีใครเป็นเหมือนกันบ้างครับ ฮ่าๆ