คือตอนนี้รู้สึกเครียดมากๆไม่รู้จะทำยังไงแล้วรู้สึกเบื่อชีวิตตอนนี้มากรู้สึกสิ้นหวังท้อแท้กับทุกอย่างจน้างครั้งรู้สึกอยากจะวิ่งออกไปให้รถชนตายๆไปแต่อีกความหนึ่งก็คิดถ้าเราตายคนมาชนก็ต้องรู้สึกไม่ดีแน่ๆ แล้วก่อนหน้านี้เคยคิดที่อยากตายๆไปให้พ้น เราเคยกินยาแก้แพ้หลายๆเม็ดแล้วหลับไปวันหนึ่งแต่พอตื่นมามันทำให้เจ็บหน้าอกมากมือสั่นไปหมดแต่สุดท้ายก็ไม่เป็นอะไร ตอนนี้รู้สึกเครียดสุดๆไม่รู้จะพึ่งใครได้เลยแม้กระทั่งคนในครอบครัวเพราะก่อนหน้านี้เราเคยป่วยจนเข้าโรงบาลสรุปหมอบอกว่าเครียดมากเกินไปแล้วหมอก็ถามเราว่าเครียดอะไรแต่ตอนนั้นแม่เราอยู่ด้วยเราก็เลยบอกหมอว่าเครียดเรื่องเรียนทั้งๆที่ไม่ใช่เลยความจริงแล้วเราเครียดเรื่องที่บ้านเรื่องตัวแล้วอะไรอีกหลายๆอยางแล้วหมอได้ถามต่อว่าจะบำบัดไหมเราตอบหมอว่าอยากแต่แม่เราก็ตอบหมดไปว่าไม่ต้องหรอกสุดท้ายก็ไม่ต้องบำบัดพอกลับบ้านวันแรกก็ไม่เป็นไรพอมาวันที่2เราบอกว่าเราเครียดสิ่งที่เราได้คือแม่พูดว่าเราเป็นแค่ลูกจะไปเครียดอะไรเขาเป็นแม่เขาสิต้องเครียดเป็นแค่ลูกจะไปเครียดอะไรเพราะยังงั้นเราไม่ ปรึกษาอะไรพ่อแม่อีกเลยเพราะพ่อก็พูดเหมือนแม่เลยแล้วคำพูดที่แม่เคยพูดกับเราตอนเด็กจนตอนนี้เรายังจำไม่เคยลืมเลยคือเขาคลอดเราออกมาก็เพื่อที่จะใช้เราถ้าจะไม่ใช้จะคลอดออกมาทำไมคำคำนี้มันทำให้จำไม่เคยลืมเลยทั้งๆที่ตอนนั้นเราเด็กอยู่ มาตอนนี้เราเครียดมากรู้สึกไม่อยากอยู่บ่นโลกนี้แล้วรู้สึกว่าโลกนี้ใจร้ายกับเราเหลือเกิน