ในวันที่ฉันป่วย และท้อแท้
ผ่านมาเกือบ 6 เดือนแล้ว นับตั้งแต่ที่รู้ว่าตัวเองเป็นมะเร็งเต้านมระยะที่ 3 
พอนึกย้อนกลับไป ตอนนั้นท้องได้ 21 สัปดาห์ กับข่าวร้ายจากหมอเรื่องที่เป็นมะเร็ง
ตอนนั้นเตรียมใจมาแล้ว เลยไม่ค่อยตกใจเท่าไหร่ แต่นำ้ตาก็ไหลออกมาโดยไม่รู้ตัว เพราะลึกๆ ก็แอบคิดเข้าข้างตัวเองว่าไม่น่าจะเป็นอะไร พอตั้งสติได้ก็เริ่มปรึกษาคุณหมอ
เรื่องวิธีการรักษา สรุปออกมาเริ่มด้วย
- เคมีบำบัด
- ผ่าคลอด
- ผ่าตัดเต้านม MRM และต่อมนำ้เหลือง
- จากนั้น เคมีบำบัดและฉายแสงต่อ
ระยะเวลาหลายเดือนที่เข้า - ออกโรงพยาบาล และกำลังใจที่เริ่มลดลง รู้สึกเหนื่อย รู้สึกว่าตัวเองนั้นป่วยจริงๆ แล้วนะ แอบร้องไห้คนเดียวไม่ใหเ้ใครรู้บ่อยๆ
พอรู้ว่าพรุ่งนี้ต้องหาหมออีกแล้วนะ ต้องเจ็บตัวโดนตรวจนั้นตรวจนี่อีกแล้ว ไม่อยากไปเลย จะยอมตายหรอ ไม่ล่ะถึงเจ็บแค่ไหนก็ต้องทนใช่ไหม
แฟนบอกว่าเธอต้องอดทน ให้นึกถึงลูกไว้ แต่ฉันมีคำตอบที่เห็นแก่ตัวไว้ในใจที่ไม่กล้าบอกไปว่า ฉันไม่ห่วงเรื่องลูก เพราะรู้ดีว่าถ้าฉันตายไป เธอต้องเลี้ยงลูกได้ดีแน่ๆ 
หวังว่าพรุ่งนี้ฉันคงเข้มแข็งได้เหมือนเดิม