ใช้ชีวิตทำตามที่เขาบอกมาตลอด เพราะคำว่ากตัญญู เรียนในสิ่งที่เขาอยากจะให้เรียน พอเป็นสิ่งที่ชอบครอบครัวไม่สนับสนุน เช่น ร้องเพลง การแสดง เป็นต้น แต่สิ่งที่เขาอยากให้เป็นคือไปสอบนายสิบ ทำงานมั่นคงๆ ชีวิตต้องอยู่ในกรอบ ต้องเคร่งศาสนา ต้องนู่นต้องนี่นั่น จนผมหมดความอดทนแล้ว ตอนนี้เรียนจบแล้วคิดว่าชีวิตจะหลุดพ้นจากสิ่งที่ไม่ชอบแล้ว แต่ต้องมาทำงานเหนื่อยๆ ทั้งๆที่ไม่ใช่งานที่ตัวเองชอบ แทนที่จะดีใจที่เห็นเงินเดือนออก แต่กลับเครียดเพราะต้องโอนเงินเก็บเข้าไปให้แม่ ชีวิตจะมีความสุขได้ไง ทำงานที่ไม่ชอบทำไปเพราะอะไร ทำไปเพราะอยากเก็บเงินไปทำสิ่งที่ชอบไง แต่พวกท่านยังมาขัดขวาง เจ้ากี้เจ้าการชีวิตผมอีก อะไรนักหนา ขอโทษที่ลงระบายแบบนี้ใครจะว่าผมพูดไม่คิดยังไงก็แล้วแต่คุณ ไม่ได้อยู่จุดเดียวกับผม มองจากมุมสบายของตัวเองก็คิดว่าผมไม่กตัญญู ไม่ใช่เลย ผมกตัญญู ผมรักครอบครัว แต่คือผมต้องออกไปใช้ชีวิตของตัวเองบ้าง คนเราถ้าอยู่ในกรอบพ่อแม่ตลอด ต่อไปทำห่าไรไม่เป็นหรอก เคยเห็นคนที่คนที่บ้านไม่ปล่อยมัน เห็นว่าเป็นภาระเพื่อน ทำอะไรก็ช้า สมองช้า ทำอะไรไม่ทันคนอื่น จนผมไม่อยากให้ตัวเองเป็นแบบนั้น จึงตัดสินใจอยู่ว่าจะเอาไงดี ออกจากบ้านเลยดีไหม อาจจะลำบากกว่าเดิม แต่อย่างน้อยสบายใจกว่า