จะมีตัวชี้วัดหรือเส้นแบ่งใดไหมระหว่างความทุกข์กับความสุข

        ปิ่นรู้สึกตัวว่าเธอกำลังยืนอยู่ตรงกลางของอุโมงค์ยาว ที่ปลายด้านหนึ่งสว่างจ้าและเธอมองเห็นชัดว่าปากอุโมงค์ด้านนั้นคือความทุกข์

       แต่พอหันไปอีกด้าน ปลายทางของมันคือ ความสุข....แต่ช่างมืดมิด 

      หญิงสาวยืนนิ่งอยู่ตรงกลาง ระหว่าง ความทุกข์กับความสุข  

      เธอไม่ทุกข์ แต่ก็ไม่มีความสุข

      แล้วการที่เราไม่มีความสุข จะเรียกว่ามีความทุกข์ไหม ปิ่นตอบตัวเองไม่ได้

      เธอไม่เดินไปยังด้านสว่างเพราะรู้ว่านั่นคือทุกข์ 

     แต่เธอก็ไม่กล้าเดินไปยังด้านมืด เพราะไม่แน่ใจว่ามีความสุขอยู่ตรงนั้นไหม
 

   “ไม่มีความทุกข์ก็ดีแล้วไงปิ่น” เพื่อนบอก มีกระแสเสียงหมั่นไส้อยู่ตรงนั้น และเพื่อนคงอยากจะพูดต่ออีกว่า “โชคดีกว่าคนอื่นแล้วยังจะเรียกร้องอะไรอีก” แต่เพื่อนก็ไม่ได้พูดออกมา

    ผิดหรือที่คนเราอยากจะมีความสุข     

    ปิ่นไม่ชอบชีวิตตัวเองเลย เหมือนอยู่ไปวัน ๆ ตื่นเช้าขึ้นมารีบแต่งตัวไปทำงาน มีชีวิตที่รีบเร่ง เหน็ดเหนื่อยเพื่อแลกกับเงินเดือน เพื่อเอาไว้ซื้อหา
ปัจจัยสี่ หรือ ห้า หรือ หก 

    ปิ่นไม่มีหนี้สิน หรือภาระใด ๆ ซึ่งคนรอบข้างต่างพากันอิจฉา

    วัน คืน สัปดาห์ เดือน  ผ่านไปเรื่อย ๆ  ไม่ทุกข์แต่ก็ไม่สุข 

 

    ปิ่นยังคงยืนอย่ภายในอุโมงค์แห่งนั้น หันไปมองทางขวา...ปลายอุโมงค์ที่มีแสงสว่างดูสดใสสวยงาม แต่เธอรู้แล้วว่าที่นั่น คือความทุกข์

    พอหันไปทางซ้าย...ปลายอุโมงค์ที่มืดมิด มันคือด้านตรงข้ามกับความทุกข์ 

    แต่แน่ใจหรือว่า ที่ปลายทางแห่งนั้น จะมีความสุขรออยู่  

     ปิ่นถอนหายใจ ขยับตัวไปยืนพิงกำแพงอุโมงค์ รู้สึกอ่อนล้ากับความไม่แน่ใจ ว่าเธอควรจะเลือกเดินไปทางซ้าย ที่อาจจะพบเจอกับความสุข

     หรือ

     ยืนนิ่งอยู่กับที่ ยืนอยู่กับความลังเล แล้วปล่อยให้ทุกอย่างผ่านไป...กับชีวิตเดิม ๆ ที่ไม่สุขและไม่ทุกข์