สวัสดีค่ะ ตอนนี้เราอยู่ม.5 ตอนนี้เราก็อยู่หอค่ะ เราได้กลับบ้านอาทิตย์ละครั้งพ่อกับแม่มารับวันศุกร์ตอนเย็นแล้วก็มาส่งวันอาทิตย์ตอนเย็น
แต่ช่วงนี้เรารู้สึกคิดถึงพ่อกับแม่มากๆ คิดถึงตอนเด็กๆที่เล่นกับพ่อแม่แล้วก็น้องๆ คิดถึงกอดของพ่อกับแม่ คิดถึงทุกอย่างที่อยู่ที่บ้านเราค่ะ ปกติเวลาพ่อแม่มาส่งเราก็จะกอด จะหอมแม่กับพ่อก่อนเข้าหอตลอด แต่อาทิตย์ที่เพิ่งผ่านมานี้เราไม่สบายแม่เลยมานับตั้งแต่วันศุกร์ตอนเช้าไปหาหมอหลังจากนั้นก็พาเรากลับบ้านทำข้าวต้มให้กิน พอถึงวันอาทิตย์เราก็รู้สึกว่า...ไม่อยากกลับหอเลย อยากอยู่บ้านไปเรื่อยๆแบบนั้น วันนี้ก็เพิ่งวันจันทร์ แต่เราคิดถึงบ้านมากๆ อยากกอดพ่อกับแม่มากๆ นอนร้องไห้ตาบวมไปโรงเรียนมาวันนึงแล้วค่ะ อาจจะเป็นเพราะเราป่วยรึเปล่า หรือเป็นเพราะช่วงนี้ปัญหามันเข้ามาหลายอย่างจนเราเหนื่อย พอเหนื่อยทีไรคิดถึงบ้านตลอด ไม่อยากไปไหนเลย กว่าจะวันศุกร์ก็อีกตั้ง4วัน ตอนนี้ในหัวเรามีแต่ภาพหน้าพ่อแม่ นึกถึงตอนที่พวกเขาพาไปหาหมอ  นึกภาพแม่ที่ยืนทำข้าวต้มให้แล้วน้ำตามันก็แตกแล้วก็ฉุดไม่อยู่อีกเลยค่ะ หยุดอีกทีก็คือหลับ แล้วตื่นมาก็ตาบวม เราทำยังไงให้ผ่านช่วงเวลานี้ไปดีคะ หมายถึงว่า ทำยังไงให้ฟุ้งซ่านเรื่องบ้านน้อยลงค่ะ😓 เราจะได้มีกะจิตกะใจไปทำิย่างอื่นบ้าง เศร้ามากเลย

แง เราอาจจะเล่าเรื่องไม่ค่อยเข้าใจนะ แต่เอ็นดูกันหน่อยค่ะ😥👉👈👉👈 ขอบคุณที่มาช่วยตอบกันนะคะ🙏🙏