จขกท.มาเรียนต่างประเทศค่ะ ก็คิดถึงบ้านทุกวันบางวันก็ร้องไห้บางวันก็แค่คิดถึง
แต่เราก็คงทำอะไรไม่ได้ คิดถึงเพื่อนด้วยคิดถึงมันทุกอย่างพอมาคิดๆดูก็รู้สึกเรามานี้ทำไมมาที่นี้ทำไมเลือกผิดรึเปล่าอยากกลับไปแก้ไขจัง เป็นไปได้จะเลือกไม่มาเรียนต่อเมืองนอก คุยกับใครก็ไม่ค่อยได้คนสนิทก็ไม่มี จะระบายให้ใครฟังก็ไม่รู้ว่าจะพูดยังไงไม่อยากระบายกับที่บ้านกลัวเขาเป็นห่วงเรา เราเลยเลือกที่จะมาตั้งกระทู้คำถามอยากรู้ว่าทำยังไงให้ไม่ฟุ้งซ่านเราพยายามหาอะไรทำแล้วแต่ส่วนตัวเป็นคนที่ชอบจิตนาการมาก แล้วแค่อยู่เฉยๆก็ออกทะเลไปไกลแล้วเวลาทำอะไรเราก็จะคิดว่ามีคนทางบ้านอยุ่ใกล้ๆถ้าทำอาหารทำความสะอาดบ้านอยู่ๆคำพูดของคนที่บ้านก็ลอยเข้ามาในหัวแบบนี้ค่ะ ไม่เป้นอันทำอะไรเลยอยุ่ข้างนอกเราก็เบื่อมากเรียนก้ไม่ค่อยรู้เรื่องเพื่อนก้ไม่มี เราพึ่งอายุ15ย้ายตามแม่มาแต่ถึงจะพุดว่าแม่แต่ก็แถบจะไม่ได้เจอกันเลยความรู้สึกมันไม่ใช่มันไม่บอกว่านี้คือครอบครัวเราไม่รู้สึกอะไรเลย ก่อนมาอยู่นี้อยู่กับพ่อกับแม่ใหม่แล้วก้แมวกันเราชินกับการอยุ่แบบนั้นด้วย เราทำทุกอย่างเองหมดเลยอาหารไปรร.ซักผ้าตากผ้า บางวันมันเหนื่อยแบบสุดจะทนเพราะเราอยุ่แบบสบายมามากตอนที่ยังอยู่กับพ่อคือดุแลเราดีจนเราไม่อยากโตเลยค่ะอยากจะอยุ่แบบนี้ไปตลอดแต่ที่อยากอยุ่ด้วยไปตลอดก้คืออยุ่กับท่านค่ะ ถึงท่านจะสอนหลายรอบว่าโลกนี้มันไม่มีคำว่าตลอดไปแต่แล้วก็แค่อยากให้เวลามันย้อนกลับแล้วหยุดอยุ่ตรงนั้นไปเลยไม่โตขึ้นเลยเป้นเด็กไปตลอดชีวิตตอนที่ยังอยุ่กับพ่อเราไม่เคยคิดเลยว่าจะได้จากแบบไปอยู่ไกลๆนานเป้นปีๆขนาดนี้ไม่เคยคิดสักครั้งพอเอาเข้าจริงก้คิดว่าทำไมเราไม่กอดไม่บอกรักท่านมากกว่านี้ตอนที่ยังอยุ่ด้วยกัน ตอนนี้อยากให้มีใครสักคนกอดเราไว้แต่ก้ไม่มีใครที่เราคิดว่ากอดแล้วจะรุ้สึกสะบายใจเลยเพราะว่ายังไม่ไว้ใจล่ะมั้งเลยไม่อยากกอด คิดถึงบ้านค่ะ พึ่งรู้ตัวว่าติดพ่อมากขนาดนี้😢
ไม่เหมือนคำถามซะแล้วเหมือนมาระบายแต่เราก็รู้สึกสะบายใจขึ้น
ขอบคุณสำหรับคำตอบร่วงหน้า