จิตที่ยังไม่พ้นแรงดูดของตัณหาทำให้ติดอยู่ในวัฏฎะ(ติดอยู่กับขันธ์) จะทำอะไร มีสัญญาอะไร ก็มีเราเป็นผู้เป็นการกระทำนั้น
ทำจิตให้มีกำลังด้วยการมีสัมปชัญญะ ให้เต็ม  จิตจะแยกห่างออกไป เป็นผู้รู้ ผู้เห็นในอาการนั้นๆ ไมใช่ผู้เป็น(ภพ)
จิตที่แยกออกมาคือจิตที่ชนะแรงดีงดูดของโลก โลกยังมีแต่อยู่ข้างล่าง เราเป็นผู้มองหลุดออกมาจากแรงดึงดูด