เลยรีบกลับบ้าน กะว่ากินยาแก้ปวดทายา ถ้าไม่หายพรุ่งนี้ค่อยไปหาหมอ
ขึ้นรถสองแถว มีที่นั่งด้านในพอดี รถใช้เวลาวิ่งประมาณ 40 นาทีก็ถึงบ้าน
ระหว่างนั้นวิ่งมาห้านาที เหมือนนรกชังหรือสวรรค์แกล้ง มีอาม่าคนหนึ่งอายุน่าจะ 60-65 ปี
ตัวผอมๆ เดินขึ้นมาถือของสองถุง ทั้งซ้ายและขวามีทั้งผู้ชายและผู้หญิง ทุกคนนิ่งเฉย
อาม่าเดินชิดใน เข้ามายืนตรงหน้าผม ตอนนั้นรู้สึกได้เลยว่า ทั้งอาม่าและคนในรถมองมาที่เรา

ผมคิดสามวินาที แกล้งหลับหรือลุกดี สุดท้ายก็ลุกขึ้นยืน อาม่าก็นั่งแทน
ทุกคนในรถสบายใจ ผมคิดว่า ขอให้อาม่าลงไวไว ผมจะได้นั่งต่อ
นาทีนั้น ไม่มีใครรู้หรอกว่า ผมโ ค ต ร ปวดขาเลย แต่บอกไปทำไม
ตอนแรกกะว่าจะลงดีกว่า แล้วโบกแท็กซี่กลับบ้าน ราคาก็น่าจะ 70-80 บาท
แต่อีกใจหนึ่งก็บอกทนเถอะ อีกแค่ครึ่งชั่วโมง และอาม่าก็นั่งยาวกว่าผมอีก

เรื่องนี้สอนให้รู้ว่า อโรคยา ปรมา ลาภา ความไม่มีโรค เป็นลาภอันประเสริฐ
อย่าปวดขาปวดเข่าปวดตัวสังขารขันธ์อีกเลยจ้า
"ปวดขาครับ อาจานครัช"