คือเล่าก่อนว่าผมกับแฟนอยู่ไกลกันมาก ไปหากันยาก ต่างคนต่างมีภาระ นานๆเจอกันทีนึง ย้ำว่าไปหากันยาก เธอมีอาชีพเป็นครู ซึ่งปีต้นๆของครู รู้ๆกันอยู่แล้วว่ามันหนักมันเหนื่อยขนาดไหน ไหนจะงานประเมิน งานราษฎร์ งานหลวง

ช่วงนี้ เธอเครียดมาก กลับบ้านมาก็มาทำงานต่อ บางทีเผลอหลับหรือขอหลับซักงีบ ให้เราปลุกมาทำงานดึกๆเพราะไม่ไหวจริงๆ บางทีตื่นมาตี 4 มาทำงานต่อ เป็นพวกตัดกระดาษ พวกทำเล่มต่างๆ ซึ่งถ้าเป็นเล่มเป็นปกเป็นสื่อนำเสนอ เราจะช่วยเธอทำ บางวันที่เธอหลับเราทำทั้งคืนให้

กลับมาที่เรื่องที่เธอเครียด การเครียดสะสมทำให้กินข้าวไม่ลง หลงๆลืมๆของ เงียบไม่พูดไม่จา เป็นทุกวัน เห็นแรกๆอารมณ์ดีซักพักจะมีเรื่ิองให้เครียด ก็จะหน้าบูดเงียบลงไป ถามก็ตอบห้วนๆ ซึ่งเวลาเราปลอบ ก็ปลอบไปแล้วทุกอย่างแล้ว ทั้งพูด ทั้งกอด ทั้งจุ๊บ (ผ่านVDO Call) ย้ำว่าอยู่ไกลกันแล้วต่างคนต่างมีภาระ ไปหากันยาก บางทีเราเลยเงียบไปในสายที่โทรอยู่เพราะเห็นเธอเครียดๆยุ่งๆ พูดก็พูดไปหมดแล้ว ซักพักเธอจะพูดว่า ไม่มีอะไรจะพูดเหรอ งั้นวางนะ แล้ววางไปเลย เธอก็จะไปร้องไห้ บอกว่าเราไม่เข้าใจเธอ ทิ้งเธออยู่คนเดียว ทั้งๆที่เราพยายามปลอบไปหมดแล้ว จนไม่รู้จะพูดอะไรต่อไปแล้ว บางทีพูดไปก็บอกว่า “มันทำแบบนี้ไม่ได้ ทำไมเราไม่เข้าใจเธอเลย” จนล่าสุดวันนี้เธอบอกว่ามีอะไรแบบนี้เธอจะไปอยู่คนเดียวจนกว่าจะหายเครียด

ผมรู้สึกเป็นแฟนที่แย่ครับ ผมควรทำยังไงต่อไป