สวัสดีครับเพื่อนๆสมาชิก ตามหัวข้อกระทู้เลยครับ เจ้าของกระทู้สูญเสียบุคคลในครอบครัวไปเกือบหมดแล้ว ปัจจุบันอยู่ตัวคนเดียว ญาติที่มีอยู่ส่วนใหญ่ก็มีครอบครัวไปจนหมด 

แน่นอนครับว่าปัญหาชีวิตมันมีมาให้พิสูจน์ตัวเองทุกวันครับ บางเรื่องก็เป็นเรื่องเดิมๆที่ยังไม่ได้รับการแก้ไข บางเรื่องก็เป็นเรื่องใหม่ที่เข้ามาเคยเจอบ้าง ไม่เคยเจอบ้าง บางครั้งก็อยากจะมีใครซักคนที่รับฟังพูดคุยครับ ปัญหาบางทีถ้ามันแก้ไม่ได้ก็ปล่อยไปครับแค่อยากมีคนรับฟังบ้าง แต่หลายๆครั้งก็ไม่รู้จะคุยกับใคร เพื่อนฝูงก็มีครับ สนิทกันไหมก็นับว่าสนิทครับ แต่พอจะโทรไปคุยก็เหมือนกับว่าไม่ดีกว่า มันไม่เหมือนกับคุยกับคนในครอบครัวครับ 

เจ้าของกระทู้อาจจะมีกำแพงบางอย่างกั้นไว้ หรืออาจจะเคยเจอประสบการณ์ในการพูดคุยกับเพื่อนแล้วกลับรู้สึกแย่ลงกว่าเดิมก็ได้ครับ คงเป็นเพราะเป็นสังคมของตัวเองเป็นผู้ชายเสียส่วนใหญ่ การแสดงความอ่อนแอมันเลยเป็นสิ่งประหลาด บางครั้งเจ้าของกระทู้ก็ต้องการความปลอบโยน อยากอ่อนแอเหมือนสมัยครอบครัวยังอยู่ด้วยได้บ้างครับ แต่ไม่สามารถทำสิ่งนั้นออกมาได้เลยถ้าคุยกับเพื่อนฝูงเลยต้องเก็บไว้กับตัวเองดีกว่าเลยไม่รู้จะติดต่อไปทำไม

แต่บางครั้งมันเหมือนกับว่าภายในมันค่อนข้างเศร้ามากครับ อยากไปหาจิตแพทย์เหมือนกัน แต่ไม่ได้อาการรุนแรง ตอนนี้ก็ไม่แน่ใจว่าตัวเองเข้าข่ายเป็นโรคแล้วหรือยัง มันเลยลั่กลั่นอยู่อย่างนี้ ไม่ได้รับการแก้ไขอยู่อย่างนี้ครับ 

การช่วยเหลือตัวเองก็มีครับ อย่างเช่นเจ้าของกระทู้ออกกำลังกายบ่อยครับ สัปดาห์ละประมาณสามวัน นอกนั้นก็ไม่มีปัจจัยบวกที่จะมาเสริมอีกแล้วครับ

ใครเคยเป็นเหมือนเจ้าของกระทู้บ้างครับ มาแลกเปลี่ยนกันหน่อยครับ เจ้าของกระทู้อาจจะไม่ได้ตอบในความเห็นนะครับแต่ซาบซึ้งกับทุกคำตอบที่ใครก็ตามพร้อมจะมาช่วยตอบครับ อยากทราบฟังประสบการณ์ของทุกคนครับ ขอบคุณทุกคนทุกความเห็นมากครับ