เรื่องมันเกิดขึ้นเมื่อ 2-3 วันก่อน เราไปงานแต่งญาติห่างๆของทางฝั่งแม่ในตอนที่เช้ามากๆ ไปถึงมันก็เป็นเวลาที่เราหิวข้าวแล้ว แต่ว่าที่งานอาหารไม่อร่อยเลย เราเลยกินอันที่รสชาติพอใช้ได้ แต่มันก็ไม่อิ่มอยู่ดี (แถมที่บ้านของก็หมด) ด้วยความที่ว่าเราหิว แต่เรากํกินอาหารที่งานมาแล้ว เราเลยคิดว่าไม่ซื้อข้าวกล่องดีกว่า
เราเลยไปซื้อของกินในเซเว่น เป็นแฮมเบอร์เกอร์ 1 อัน แล้วก็ นมเปรี้ยว 1 กล่อง เมื่อกลับมาถึงบ้าน เราเลยรีบแกะแฮมเบอร์เกอร์ออกมากินเลย แล้วน้องชายเราก็มาเห็น น้องชายก็เลยขอกินด้วย ด้วยความที่เราหิวมาก+ขี้เกียดไม่อยากกลับไปซื้อใหม่ ก็เลยตอบปัดว่าไม้ให้กิน
น้องชายก็ถามย้ำหลายรอบ เราที่รำคาญก็เลยตอบกลับไปดังๆว่า ไม่ให้! จากนั้นตาเราก็มาได้ยิน และตาก็เริ่มบ่นเราว่าของแค่น้ำทำไมให้น้องกินด้วยไม่ได้ แบ่งให้น้องกินเท่าไหร่มันก็กินหมดนั่นแหละ(ซึ่งมันไม่ใช่เลย ปกติเวลาน้องขออะไร มันจะอยากได้เยอะๆ) จากนั้นยายเราก็เดินมาบ่นเราอีกคน จนกระทั่งมันลามขึ้นไปเรื่อยๆ คำพูดมันแรงขึ้น *ยกตัวอย่างคำพูด คำมันอาจจะไม่ตรงนักเพราะเราเองก็จำได้ลางๆ
"ของกินแค่นี้ทำไมแบ่งน้องไม่ได้! กลัวไม่อิ่มหารือไง อยากแ**กูคนเดียวเอาตัวเองอิ่มคนเดียว น้องมันหิวก็ไม่แบ่งรึไง! โน่น ถ้าอยากจะกินคนเดียวนักมึ**ก็ออกไปใช้ชีวิตคนเดียวเลยไป "
"ถ้าก*ู รู้ ว่ามึ**โตมาแล้วจะเป็นคนแบบนี้นะ ก**หักคอมึ**ไปเสียตั้งแต่ตอนเด็กก็ดี!"
"เกิดมาอดอยากมากรึไง! กินแบบตะกละตะกลาม วันก่อนก็ซื้อลูกชิ้นมากินตั้งแปดไม้คนเดียวจนหมด มันไม่มีใครกินเยอะเท่ามึ**หรอก!"
จริงๆที่เราซื้อคือหมาล่า ซึ่งเป็นไม้ละ 5 บาท แถวบ้านเรา ไม้ละ 5บาท มันได้น้อยเราเลยซื้อมาเยอะ)
พอคำพูดมันรุนแรงขึ้นมาเรื่อยๆ เราเลยตัดสินใจลุกหนีออกจากตรงนั้น เพื่อที่จะเข้าไปกินในห้องนอนของเราอย่างเงียบๆ แต่สิ่งที่ตาพูดออกมามันทำให้เราน้ำตาคลอเลย ตาบอกว่า เออลุกหนี จะไปไหนก็ไป จะไปตายที่ไหนก็ไป!
พอเราหนีเข้าห้องตาก็ยังบ่นไม่หยุด แต่ยายหยุดบ่นแล้วและพยายามเกลี้ยกล่อมให้ตาหยุดบ่นแทน จนผ่านไปนานตาก็ยังไม่เลิก จนยายชวนตาไปเล่นที่นา ตาถึงหยุดบ่น ก่อนไปก็ทิ้งท้ายคำพูดไว้ว่า เออ ไปก็ดี ถ้าก**อยู่นี่ต่อก**คงจะโมโหไปมากกว่านี้ ผ่านไป 2 วันแล้วตาก็ยังไม่หยุดบ่น
เราอยากจะถามว่าเราผิดมากมั้ยที่เราไม่แบ่งของกินให้น้อง เพียงเพราะเรากลัวว่าเราไม่อิ่ม จริงๆเราเองก็ผิดแหละ แต่ว่า เราผิดขนาดนั้นเลยหรอ ที่ไม่แบ่งของกินให้น้อง
จนตอนนี้สุขภาพจิตเราแย่ลงมาก เราเหนื่อยแล้วที่จะคอยฟังตาบ่น เราควรทำยังไงดี
เราผิดมามั้ยที่ไม่ยอมแบ่งของกินให้น้อง
เราเลยไปซื้อของกินในเซเว่น เป็นแฮมเบอร์เกอร์ 1 อัน แล้วก็ นมเปรี้ยว 1 กล่อง เมื่อกลับมาถึงบ้าน เราเลยรีบแกะแฮมเบอร์เกอร์ออกมากินเลย แล้วน้องชายเราก็มาเห็น น้องชายก็เลยขอกินด้วย ด้วยความที่เราหิวมาก+ขี้เกียดไม่อยากกลับไปซื้อใหม่ ก็เลยตอบปัดว่าไม้ให้กิน
น้องชายก็ถามย้ำหลายรอบ เราที่รำคาญก็เลยตอบกลับไปดังๆว่า ไม่ให้! จากนั้นตาเราก็มาได้ยิน และตาก็เริ่มบ่นเราว่าของแค่น้ำทำไมให้น้องกินด้วยไม่ได้ แบ่งให้น้องกินเท่าไหร่มันก็กินหมดนั่นแหละ(ซึ่งมันไม่ใช่เลย ปกติเวลาน้องขออะไร มันจะอยากได้เยอะๆ) จากนั้นยายเราก็เดินมาบ่นเราอีกคน จนกระทั่งมันลามขึ้นไปเรื่อยๆ คำพูดมันแรงขึ้น *ยกตัวอย่างคำพูด คำมันอาจจะไม่ตรงนักเพราะเราเองก็จำได้ลางๆ
"ของกินแค่นี้ทำไมแบ่งน้องไม่ได้! กลัวไม่อิ่มหารือไง อยากแ**กูคนเดียวเอาตัวเองอิ่มคนเดียว น้องมันหิวก็ไม่แบ่งรึไง! โน่น ถ้าอยากจะกินคนเดียวนักมึ**ก็ออกไปใช้ชีวิตคนเดียวเลยไป "
"ถ้าก*ู รู้ ว่ามึ**โตมาแล้วจะเป็นคนแบบนี้นะ ก**หักคอมึ**ไปเสียตั้งแต่ตอนเด็กก็ดี!"
"เกิดมาอดอยากมากรึไง! กินแบบตะกละตะกลาม วันก่อนก็ซื้อลูกชิ้นมากินตั้งแปดไม้คนเดียวจนหมด มันไม่มีใครกินเยอะเท่ามึ**หรอก!"
พอคำพูดมันรุนแรงขึ้นมาเรื่อยๆ เราเลยตัดสินใจลุกหนีออกจากตรงนั้น เพื่อที่จะเข้าไปกินในห้องนอนของเราอย่างเงียบๆ แต่สิ่งที่ตาพูดออกมามันทำให้เราน้ำตาคลอเลย ตาบอกว่า เออลุกหนี จะไปไหนก็ไป จะไปตายที่ไหนก็ไป!
พอเราหนีเข้าห้องตาก็ยังบ่นไม่หยุด แต่ยายหยุดบ่นแล้วและพยายามเกลี้ยกล่อมให้ตาหยุดบ่นแทน จนผ่านไปนานตาก็ยังไม่เลิก จนยายชวนตาไปเล่นที่นา ตาถึงหยุดบ่น ก่อนไปก็ทิ้งท้ายคำพูดไว้ว่า เออ ไปก็ดี ถ้าก**อยู่นี่ต่อก**คงจะโมโหไปมากกว่านี้ ผ่านไป 2 วันแล้วตาก็ยังไม่หยุดบ่น
เราอยากจะถามว่าเราผิดมากมั้ยที่เราไม่แบ่งของกินให้น้อง เพียงเพราะเรากลัวว่าเราไม่อิ่ม จริงๆเราเองก็ผิดแหละ แต่ว่า เราผิดขนาดนั้นเลยหรอ ที่ไม่แบ่งของกินให้น้อง
จนตอนนี้สุขภาพจิตเราแย่ลงมาก เราเหนื่อยแล้วที่จะคอยฟังตาบ่น เราควรทำยังไงดี