ตอนนี้เราเริ่มจัดการความรู้สึกตัวเองไม่ได้แล้วหลังจากที่พยายามจัดการและควบคุมความรู้สึกของตัวเองมานาน แม่เราเป็นคนที่งี่เง่ามาก พูดง่ายๆถ้าในสายตาคนอื่นก็คือมนุษย์ป้าคนนึงนี่แหละ เขาชอบโฟกัสในเรื่องที่ไม่เป็นเรื่อง หลายๆครั้งเวลาที่มาบ่นเรื่องไร้สาระให้ฟังเราก็พยายามฟังเพื่อให้เขารู้สึกว่าตัวเองได้บ่นหรือระบายออกมาบ้าง อย่างล่าสุดเรื่องเพื่อนบ้าน เราพึ่งซื้อบ้านใหม่และย้ายมาอยู่ได้เกือบๆ 5 เดือนแล้ว แรกๆบ้านหลังข้างๆยังไม่มีใครเพราะเป็นโครงการใหม่ พอมีข้างบ้านย้ายมาอยู่ แม่จะชอบบ่นอยู่ทุกวันๆว่าข้างบ้านไม่ทักทาย ไม่พูด ไม่คุยด้วย คำพูดในหัวเราก็คือ ก็ไม่เป็นเป็นไรเลย เขาพึ่งย้ายมาจะให้เขาพูดอะไร แม่คอยบ่นอยู่แบบนั้นทุกวันๆว่าทำไมต้องได้เพื่อน้บานแบบนี้โน่นนี่นั่น มาบ่นเองทุกวันเรื่องที่เขาไม่พูดคุยไม่ทักทายจนทุกวันนี้เก็บเอาเขามาเกลียดเองทั้งๆที่เขายังไม่รู้ตัวด้วยซ้ำ พอเราพูดไปว่า ช่างเขาเถอะ แค่ไม่ทะเลาะกันให้รู้สึกอึดอัดก็พอแล้ว ก็หาว่าเราเป็นนางเอก ตัวแม่เป็นนางร้ายเองโน่นนี่ แล้วก็มีอีกหลายๆเรื่องที่เขาทำให้เรารู้สึกอึดอัด ทุกวันนี้เราทำงานกลับบ้านมาก็เกือบๆ 2 ทุ่มทุกวัน บ้านอยู่ไกลที่ทำงานนั่งรถเหนื่อยมาก ก็อยากเข้าห้องนอนไวๆเพื่อพักผ่อน หรือแม้แต่วันหยุดก็อยากตื่นสัก 7 โมง แต่ทำไม่ได้เลย เข้าห้องไวก็โดนบ่น ตื่นเกิน 6:30 ก็โดนบ่น บางวันไม่ได้ลงมาช่วยเรื่องกวาดบ้าน ล้างจานก่อนออกไปทำงานก็โดนตึงใส่ หรือบางทีเป็นคนถามเราเองว่าอยากกินอะไร พอตอบไปแบบที่อยากกินก็โดนว่าว่ากินแต่อะไรเดิมๆ วันไหนอยากกินก๋วยเตี๋ยวหรืออาหารจานเดียว ก็หาว่าไม่คิดจะคิดเมนูที่เผื่อคนอื่นในบ้านกินเลยหรอ ทุกวันนี้เราอึดอัดและเบื่อมากเพราะมันมีหลายเรื่องมากกว่านี้ที่เราเล่าเยอะมากๆ จนบางทีก็พูดออกไปแต่ก็ไม่ได้มีอะไรดีขึ้น กลับโดนประชดกลับมา เรารู้สึกว่าตัวเองเป็นซึมเศร้าไประยะนึง ปวดหัวไมเกรนนอนไม่หลับแทบทุกวัน แพนิคเวลาอยู่กับแม่ตลอดจนเกือบคิดจะจบๆชีวิตไปแล้วตั้งหลายครั้ง จนพยายามเลิกคิดมากไปเอง พยายามหาอะไรที่มันทำให้เรารู้สึกสบายใจทำจนรู้สึกเข้มแข็งขึ้นและพยายามปล่อยๆคำพูดของเขาไป แต่ต่างจากพี่ชายเรามาก สาเหตุที่ย้ายบ้านเพราะเพื่อที่จะได้ใกล้ที่ทำงานพี่ชาย พี่ชายจะได้สะดวกต่อการเดินทางทั้งๆที่มีรถยนต์ แต่เราต้องเดินทางไกลมากขึ้นและขึ้นรถหลายต่อ แม่คอยถามพี่ชายทุกวันว่าอยากกินอะไร หรือบอกตลอดว่ามีข้าวหุงเอาไว้นะ แต่ไม่เคยบอกเราเลย ถ้าเราไม่ถามก็ไม่บอก พอกลับไปถึงบ้านเราโดนบ่นตลอดว่าข้าวหุงไว้ก็ไม่มีใครกิน พอพูดว่าแล้วทำไมไม่บอกล่ะ กลับมาถามต่อว่าแล้วทำไมไม่ถาม ทั้งๆที่เป็นพี่ชายแม่จะพิมพ์บอกไว้ตลอด ทุกวันนี้ได้แต่มีคำถามอยู่ในหัว ว่าเราจะทนไปทำไม ในเมื่อถ้าเราออกมาอยู่กับตัวเองแล้วเรามีความสุขมากกว่าแน่ๆ เพราะยังไงทุกวันนี้ค่าใช้จ่ายที่บ้านก็คงพอๆกันกับการออกมาเช่าห้องอยู่คนเดียวอยู่แล้ว เผลอๆอาจจะถูกกว่าด้วยซ้ำ แต่ก็ทิ้งไม่ลงเพราะแค่เขาเป็นแม่ และไม่อยากทิ้งภาระไว้ให้แม่กับพี่ชายในส่วนขิงค่าบ้านที่เราจ่ายอยู่ ทุกวันนี้เราเหนื่อย เหนื่อยมากๆจนไม่รู้จะเหนื่อยยังไงแล้ว เพราะ detials มันมากกว่าที่เราเล่าเยอะเกินไปมากแบบมากจริงๆ