เราอายุ 18 ค่ะ
อยากได้คำแนะนำ ตอนนี้เป็นทุกข์มาก
กับแม่ค่ะ รู้สึกเบื่อเขา
รำคาญเขา หงุดหงิดเวลาโดนเขาว่า
ทั้งๆที่เราไม่ได้ทำอะไรผิด
ยกตัวอย่างพอประมาณนะคะ
-เราเริ่มหัดทำขนม
ว่าเราว่าทำไปทำไม ไม่อร่อย อะไรไม่รู้ ใครจะกินลง
-เราทำขนมได้แล้ว จะทำขาย
ว่าเราว่า ขนมไรไม่รู้ไม่มีใครเขาซื้อหรอก
แต่เราขนไปแค่50ถ้วย ขายตอน9โมง
เที่ยงวันก็หมดเกลี้ยงแล้วค่ะ
-เราคิดจะหางานทำ
ว่าเราว่าให้อยู่เฉยๆ คิดอะไรไร้สาระ มีหน้าที่เรียน
ให้เรียนไปอย่างเดียว
-เรานำเงินเก็บของเราไปลงทุนbitcoin
ก็ว่าเราว่าเงินในธนาคารหายไปไหน ว่าบลาๆๆๆ
สารพัด ว่าเราอกตัญญู ใช้เงินสุรุ่ยสุร่ายฟุ่มเฟือย
เงินเราเองแท้ๆเลย...อธิบายเรื่องลงทุนไป ก็ไม่เข้าใจ
-เรามีเงินให้เขาเห็น
เขาชอบมาขอยืมเงิน เราก็ให้ไปนะ
แต่พอให้ไป เขาไม่เคยคืนเราเลย
เขาทำเป็นลืม ถ้าเราทวง เขาจะว่าเรา
อกตัญญู มีตังแล้วไม่ยอมให้
เป็นเด็กไม่ดีเลี้ยงพ่อเลี้ยงแม่ไม่ได้
บลาๆๆๆๆๆๆ

และอีกหลายอย่างในทุกๆกิจกรรมของเรา
จะโดนว่าทุกอย่าง ทุกวันนี้เราระแวงกระปุกออมสินมาก
เขาชอบมาด้อมๆมองๆ. บางทีแม่ก็ไปด้อมๆกระปุก
ของพ่อบ้าง ผ่านไปสักวัน2วัน มาเช็กตังมันจะหาย
หยิบไปแบบไม่ขอ ใช้เล่นหวย เล่นไพ่
ทองพ่อขโมยไปจำนำ หลายๆอย่าง เหนื่อย
กับแม่มาก
หนูไม่เคยไม่รักเขานะ มีอะไรให้ได้ก็ให้ตลอด
เดี๋ยวนี้เวลาเขายืมตัง ก็ให้แบบมีเหตุผล
ถามก่อนว่าจะเอาไปใช้ทำอะไร ถ้าสมควรก็ให้
ไม่สมควรก็ไม่ให้ ไม่ก็บอกว่าไม่มี
มีอีกหลายเรื่องค่ะ เยอะ บอกไม่หมดหรอก
หนูควรทำยังไงดีคะ นับวันๆขีดจำกัด
ความอดทนหนูยิ่งน้อยลง