หนูป่วยรึป่าวคะพี่ๆ วันนี้เป็นอีกวันที่แย่สุดๆสำหรับหนู ทุกเหตุการณ์ที่เกิดในวันนี้ ทำเอาให้หนูยิ้มในวันต่อไปไม่ได้เลยค่ะ เรื่องราววันนี้มีไม่มากค่ะ หนูอยากให้พี่ๆลองอ่านแล้วลองสันนิษฐานว่าหนูอยากจจะกดดันตัวเองมากเกินไป หรือ ดราม่ากับความรู้สึกตัวเอง
เหตุการณ์แรกที่เจอในช่วงเช้าของวันนี้ค่ะ ลุงของหนูค่ะ ต้องการให้หนูเป็นทหาร ซึ่งหนูไม่อยากจะเป็นเลยค่ะ แต่ตอนนี้เหลือเวลาแค่1ปีเท่านั้นค่ะที่ต้องตัดสินใจในการหาสถาบันเรียนต่อมหาวิทยาลัย แต่หนูอยากเรียนในสิ่งที่หนูชอบค่ะ หนูเข้าใจลุงหนูดีค่ะว่า อยากให้ได้ดี มีหน้ามีตาของตระกูล ลุงเลี้ยงหนูมาคงอยากให้ได้ดี แต่สิ่งที่ลุงปูทางไว้ให้ มันทำให้หนูกดดันค่ะ มากๆเลยด้วย โทรมาบอกว่าต้องทำให้ได้นะ อ่านแนวข้อสอบไว้บ้าง เรียนให้เกรดดีๆ แต่สิ่งที่ลุงกำลังให้หนูทำมันส่งผลเครียดมากเลยค่ะ
เหตุการณ์ที่สองคือเดจาวูค่ะ เรื่องราวมีอยู่ว่า กำลังขึ้นรถตู้ไปฟิวเจอร์ค่ะ บนรถไม่มีลูกค้าท่านอื่น มีแค่หนูกับเพื่อน และผู้หญิงอีก1คนค่ะ ข้างๆลุงคนขับมีเด็กนั่งนอนอยู่ข้างๆ สักพักหนูเห็นคุณลุงขับรถตู้เล่นกับลูกพูดคุยกับลูกค่ะ ภาพจำในอดีตมันโผล่ขึ้นมาทันทีเลยค่ะ สมัยที่หนูเด็กมากๆ พ่อกับแม่ท่านหย่ากันแต่ตั้งหนู2-3ขวบได้มั้งคะ สมัยก่อนพ่อขับรถตู้ส่งพวกทำงานออฟฟิศค่ะ แล้ววันนั้นพ่อมันรับหนูไปเที่ยวเล่นค่ะ หนูจำได้ดีเลยว่า วันนั้นเป็นวันที่ดีมาก พ่อพาไปเที่ยวทะเลด้วยค่ะ พ่อสัญญาว่าจะพาพายเรือไปข้ามเกาะด้วย จำได้ดีมากๆค่ะ เสียงนั้นยังคงดังก้องอยู่ในหู ถึงแม้ตอนนี้จะไม่ได้ติดต่อกับพ่อแล้วค่ะ หนูดีใจมากค่ะที่คุณลุงขับรถตู้เอาลูกมาด้วย อบอุ่นจี๊งงงงง
เหตุการณ์อีกเรื่องคือแม่ค่ะ แม่ได้เลิกกับผู้ชายที่คบกันมา10กว่าปีค่ะ หนูไม่ชอบผู้ชายคนนี้ของแม่มาตั้งแต่ได้เห็นหน้าครั้งแรก เขาทำกับแม่หนูไว้แย่เหมือนกัน แต่ดีใจคีะที่เขาสองคนเลิกกัน แต่สงสารแม่มากๆค่ะ ฝ่ายชายใส่ร้ายแม่ว่าแม่เลี้ยงเขาไม่ดี แม่ฝ่ายชายก็ไม่ชอบแม่หนูค่ะ แย่จังเลยนะคะ
คืนนี้หนูหนักหน่วงใจมากๆ อดกลั้นไม่ได้ที่จะร้องไห้ ร้องมาเป็นชั่วโมงแล้วค่ะ ตาบวมเป่งเลย หนูต้องจัดการความรู้สึกยังไงดีคะ ไม่ได้เป็นแบบนี้แค่ครั้งสองครั้ง แต่เป็นแบบนี้มาตั้งแต่อายุ14-15แล้วค่ะ จนตอนนี้อายุ18แล้ว เคยเปิดใจให้แม่พาไปพบจิตแพทย์แต่แม่มองว่าเป็นเรื่องเล็กน้อย ที่แม่ไม่เข้าใจ เวลาหนูร้องไห้หรือเจออะไรมา หนูเล่าให้ใครฟังแม้กระทั้งคนในครอบครัวฟังไม่ได้เลยค่ะ ถ้าเล่าคงต้องมีคำว่า มโน ดราม่า เพ้อเจ้อ อินกับหนัง ไร้สาระ เลยได้แต่จดใส่สมุดไว้ค่ะ จดจนล้นออกมาแล้ว หนูเศร้ามากเลยค่ะ หนูอยากมีเพื่อนที่เข้าใจหนูได้โดยไม่รำคาญเรื่องรางของหนูค่ะ ขอบคุณที่เข้ามาอ่านค่ะ
หนูจะต้องแก้ปัญหาในใจยังไงดีคะ
เหตุการณ์แรกที่เจอในช่วงเช้าของวันนี้ค่ะ ลุงของหนูค่ะ ต้องการให้หนูเป็นทหาร ซึ่งหนูไม่อยากจะเป็นเลยค่ะ แต่ตอนนี้เหลือเวลาแค่1ปีเท่านั้นค่ะที่ต้องตัดสินใจในการหาสถาบันเรียนต่อมหาวิทยาลัย แต่หนูอยากเรียนในสิ่งที่หนูชอบค่ะ หนูเข้าใจลุงหนูดีค่ะว่า อยากให้ได้ดี มีหน้ามีตาของตระกูล ลุงเลี้ยงหนูมาคงอยากให้ได้ดี แต่สิ่งที่ลุงปูทางไว้ให้ มันทำให้หนูกดดันค่ะ มากๆเลยด้วย โทรมาบอกว่าต้องทำให้ได้นะ อ่านแนวข้อสอบไว้บ้าง เรียนให้เกรดดีๆ แต่สิ่งที่ลุงกำลังให้หนูทำมันส่งผลเครียดมากเลยค่ะ
เหตุการณ์ที่สองคือเดจาวูค่ะ เรื่องราวมีอยู่ว่า กำลังขึ้นรถตู้ไปฟิวเจอร์ค่ะ บนรถไม่มีลูกค้าท่านอื่น มีแค่หนูกับเพื่อน และผู้หญิงอีก1คนค่ะ ข้างๆลุงคนขับมีเด็กนั่งนอนอยู่ข้างๆ สักพักหนูเห็นคุณลุงขับรถตู้เล่นกับลูกพูดคุยกับลูกค่ะ ภาพจำในอดีตมันโผล่ขึ้นมาทันทีเลยค่ะ สมัยที่หนูเด็กมากๆ พ่อกับแม่ท่านหย่ากันแต่ตั้งหนู2-3ขวบได้มั้งคะ สมัยก่อนพ่อขับรถตู้ส่งพวกทำงานออฟฟิศค่ะ แล้ววันนั้นพ่อมันรับหนูไปเที่ยวเล่นค่ะ หนูจำได้ดีเลยว่า วันนั้นเป็นวันที่ดีมาก พ่อพาไปเที่ยวทะเลด้วยค่ะ พ่อสัญญาว่าจะพาพายเรือไปข้ามเกาะด้วย จำได้ดีมากๆค่ะ เสียงนั้นยังคงดังก้องอยู่ในหู ถึงแม้ตอนนี้จะไม่ได้ติดต่อกับพ่อแล้วค่ะ หนูดีใจมากค่ะที่คุณลุงขับรถตู้เอาลูกมาด้วย อบอุ่นจี๊งงงงง
เหตุการณ์อีกเรื่องคือแม่ค่ะ แม่ได้เลิกกับผู้ชายที่คบกันมา10กว่าปีค่ะ หนูไม่ชอบผู้ชายคนนี้ของแม่มาตั้งแต่ได้เห็นหน้าครั้งแรก เขาทำกับแม่หนูไว้แย่เหมือนกัน แต่ดีใจคีะที่เขาสองคนเลิกกัน แต่สงสารแม่มากๆค่ะ ฝ่ายชายใส่ร้ายแม่ว่าแม่เลี้ยงเขาไม่ดี แม่ฝ่ายชายก็ไม่ชอบแม่หนูค่ะ แย่จังเลยนะคะ
คืนนี้หนูหนักหน่วงใจมากๆ อดกลั้นไม่ได้ที่จะร้องไห้ ร้องมาเป็นชั่วโมงแล้วค่ะ ตาบวมเป่งเลย หนูต้องจัดการความรู้สึกยังไงดีคะ ไม่ได้เป็นแบบนี้แค่ครั้งสองครั้ง แต่เป็นแบบนี้มาตั้งแต่อายุ14-15แล้วค่ะ จนตอนนี้อายุ18แล้ว เคยเปิดใจให้แม่พาไปพบจิตแพทย์แต่แม่มองว่าเป็นเรื่องเล็กน้อย ที่แม่ไม่เข้าใจ เวลาหนูร้องไห้หรือเจออะไรมา หนูเล่าให้ใครฟังแม้กระทั้งคนในครอบครัวฟังไม่ได้เลยค่ะ ถ้าเล่าคงต้องมีคำว่า มโน ดราม่า เพ้อเจ้อ อินกับหนัง ไร้สาระ เลยได้แต่จดใส่สมุดไว้ค่ะ จดจนล้นออกมาแล้ว หนูเศร้ามากเลยค่ะ หนูอยากมีเพื่อนที่เข้าใจหนูได้โดยไม่รำคาญเรื่องรางของหนูค่ะ ขอบคุณที่เข้ามาอ่านค่ะ