ตามกระทู้เลยค่ะ ต้องเริ่มจากตอนเราเด็กๆ เราอยู่บ้านกับตายาย พ่อแม่ก็มาหาบ้าง แต่ว่าคนที่เอ็นดูเรายอมเรามากที่สุดคือตา ตอนนั้นเราอยากกินแหนมแต่เพราะว่าเรายังเด็ก พ่อแม่เลยห้าม แต่ตาเราก็เอามาให้กินจนได้ และมีช่วงที่ตาออกไปทำงาน แม้จะเป็นงานเล็ก แต่ตาก็ทำงานมาจนได้เงิน แต่ตาจะเอาเงินนั้นมาให้ลูกหลานตลอด และจะให้เราเยอะที่สุด เวลาเราอยากได้อะไรตาก็จะหาให้ ตาบอกว่าจะยกนาให้เราด้วยซ้ำแต่เราก็ทำท่าเบี่ยงเบน เพราะว่าเราคิดว่าคงไม่จริง แต่ยังไงตาก็เป็นคนที่รักเรามาก เวลาเรากลับมาเราก็จะได้รับความรักจากตาเสมอ แต่เวลาผ่านไปชีวิตเราก็เติบโต แต่ตาเราเริ่มร่วงโรย ตาเราเป็นคนติดเหล้าทำให้ป่วยหนัก จนเราตัดสินใจไปเยี่ยมหลังจากไม่ได้เจอกันนาน เราคิดอยู่นานมากว่าตาจะเป็นอะไรมากมั้ย แต่พอมาถึงเรากลับเจอว่าตาจำเเท้กระทั่งชื่อเราไม่ได้ด้วยซ้ำ จำไม่ได้แม้แต่ว่ามีหลาน ตอนนั้นเราช็อคมาก แต่ก็ควบคุมสติตัวเองไว้ สายตาที่มองเราก็เปลี่ยนไป จากสายตาที่รัก เหมือนกลายเป็นคนแปลกหน้า มันทำให้เราเจ็บมาก จนตอนนี้ร่างกายแกก็เริ่มไม่ไหวแล้ว เราร้องไห้หนักมากที่จะเสียท่านไป ท่านเป็นคนที่รักเรามาก เป็นคนที่ทำให้เราคิดว่าอย่างน้อยในชีวิตก็ยังมีใครสักคนที่รักเรา จนสุดท้ายเขาก็จำไม่ได้แม้แต่หน้าตาเราด้วยซ้ำ เราเห็นคอนเทนแบบนี้ในนิยายบ้าง แต่พอมันเกิดขึ้นกับตัวเองมันก็เจ็บจริงๆ พอกลับมาบ้านเราก็ร้องไห้หนักมาก เราเผลอคิดด้วยซ้ำว่าเขาได้รักเราจริงมั้ย แต่เราก็พยายามไม่ดิ่งไปมากกว่านี้ เราก็ผิดมาก พอเราโตขึ้นเราก็ไปเยี่ยมพวกเขาน้อยลง เราเริ่มไม่ใส่ใจและปล่อยผ่านเพราะคิดว่ายังไงเขาก็ยังอยู่ แต่พอเจอแบบนี้เราก็คิดแบบนั้นไม่ลงเลย จะกลับไปแก้ไขอดีตก็ไม่ได้ ตอนนี้ทำได้แค่มองดู ถึงแม้จะดูเป็นเหมือนเรื่องราวทั่วไป แต่ถ้าเจอจริงก็จุกแบบพูดไม่ออก ถ้ามีเวลาก็รักษาเขาไว้เถอะค่ะ อย่าเป็นแบบเราเลย สุดท้ายก็ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะคะ ขอให้ทุกคนใช้ช่วงเวลาชีวิตให้มีความสุข ใช้ทุกช่วงเวลาให้มีค่า ขอบคุณค่ะ