ขอเริ่มเรื่องตรงที่ ความรู้สึกตอนนี้เลย มันมีความรู้สึกว่าไม่มีใครให้เป็นห่วงอีกแล้ว (ทั้งที่ยังมีแม่ มียาย มีน้อง มีญาติ มีหลาน มีคนรอบข้างที่ค่อยรักและเอ็นดูอยู่และก็มีหนี้รถเก๋ง) เอาแต่คิดเรื่องที่ตัวเองทำงานผิดเล็กน้อย แต่หัวหน้างานไม่ได้ว่าอะไรเยอะนะ แค่บอกให้ดูดีดีแค่นี้เอง แต่ตัวเราก็เอาแค่คิดวนอยู่ซ้ำๆ ว่าทำไมทำได้ไม่ดีเท่าเมื่อก่อน ทำไมพยายามแล้วมันยังผิด แล้วเราก็น้ำตาไหลออกมาเอง และก็เป็นแบบนี้บ่อยมาก และรู้สึกว่ามีแต่ความว่างเปล่าในใจ ไม่มีไฟในการทำอะไรเลย รู้สึกเศร้าในใจตลอดเวลาทั้งที่มานั่งคิดแล้วก็ไม่มีเรื่องให้ต้องเศร้านะ วันหยุดไม่อยากออกไปไหน เอาแต่นอนทั้งวันทั้งคืน ตอนแรกก็คิดว่าอาจจะเป็นเพราะว่าเลิกกับแฟนที่คบกันมา 7 ปี เลิกกันได้ประมาณสัก 2 เดือนแล้ว เลยทำให้มีอาการแบบนี้ แต่พอมานั่งคิดอีกว่าเราไม่ได้อยากให้เขากลับมา หรือโหยหาอะไรเขาเลย เลิกกับแฟนเสียใจอยู่ประมาณ 1 อาทิตย์ แล้วก็ทำใจยอมรับได้ แต่มีบ้างครั้งก็รู้สึกคิดถึงบ้าง (แต่ไม่ร้องไห้นะ) สิ่งที่ทำให้ร้องไห้คือการทำอะไรผิดนิดหน่อยแล้วมันรู้สึกว่าตัวเองแย่ แล้วก็ร้องไห้ออกมา เราไม่รู้ว่าเราเครียดมากไป หรือเป็นอะไรกันแน่ แต่มันรู้สึกทรมานมากกับการใช้ชีวิตให้จบไปในแน่ละวัน