เป็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นหลายปีก่อน ตอนเราเด็กมากๆ ก็คือเรื่องมีอยู่ว่า เราอ่ะนั่งกินข้าวกับข้าวมีต้มเห็ด กับปลาอะไรสักอย่างน่าจะเป็นผัดเผ็ดปลาดุกแล้วทีนี้เราก็นั่งกินข้าวกับน้ำต้มต้มเห็นเพราะไม่กินปลา( เคยมีเหตุการณ์ก้างปลาติดคอจนเข้าโรงบาลเลยไม่กินปลาอีกเลย) ทีนี้เรากินข้าวเสร็จเราก็เดินออกจะไปเล่นกับหลานข้างบ้านที่อยู่ใกล้กับบ้านเรา พอเราไป เกือบถึง ยายเราก็ตะโกนเรียกให้กลับเราก็เดินกลับ แล้วพอมาถึง เจาก็เอาไม้มาตีเรา เป็นปื้นๆ เราก็ลงไปกับพื้นเราร้องเขาก็ตีเราไม่หยุด พอตีเสร็จเราก็เดินไปร้องไห้ในห้อง พอตกกลางคืน เราไข้ขึ้นจนต้องไปหาหมอ เราอยากรู้มากว่าเราผิดอะไร เขาไม่เห็นเรากินข้าวหรอ หรือเราผิดที่จะเดินไปเล่นกับหลาน ทั้งที่ปกติเวลาไม่มีคนอยู่บ้าน เราก็ไปอยู่บ้านหลาน(บ้านหลานมีคนโตอยู่เป็นพี่ของยายเรา) มันกลายเป็นปมในใจเรา ว่าวันนั้นผิดอะไร นึกถึงทุกครั้งก็ร้องไห้ตลอด พยายามไม่คิดแต่ก็ยังอดคิดไม่ได้ พอเราโตขึ้นเรื่อยๆ เราก็ออกห่างจากเขา ทำอะไรก็โดนด่าไปหมด มีวันหนึ่งเรากลับมาจากโรงเรียน เราเจอหลานเราก็แวะนั่งเล่นแปปหนึ่งแล้วเราก็เดินกลับบ้าน เจอยายพอดี เขาก็ถามทำไมพึ่งกลับ ไม่กลับบ้านกลับช่อง ตอนนั้นเราพึ่งหายไม่สบาย แล้วเขาก็พูดขึ้นว่า พึ่งหายไม่สบายก็เอาล่ะ เดะก็ท้องไม่มีพ่อ คือเรางงว่าเเค่เราเล่นกับหลานแปปเดียว มันจะท้องไม่มีพ่อเลยหรอ กับอัแค่กลับบ้านช้าทั้งๆที่บ้านอยู่ใกล้กัน ยายเราก็ชอบมีปัญหากันกับพี่น้องเขาก็คือญาติๆกัน แล้วไม่ให้ใครในบ้านไปยุ่งทั้งๆที่มันเป็นปัญหาของตัวเอง เราเป็นลูกคนโตจำความได้ก็โตมากับยาย โดนด่าตลอด ตาก็ไม่ใช่ตาแท้ๆด่าเราอย่างกับหมูกับหมาว่า กว่าหมา ทำอะไรก็ต้องเป็นตัวอย่างที่ดีให้กับน้องจนไม่สนใจความรู้สึกเราบ้าง เราอยากรีบเรียนจบย้ายไปอยู่ที่อื่นแล้ว เหนื่อยมาก ทุกวันนี้ไม่ได้คุยกับเขาเลยเขาถามก็แค่ตอบไม่พูดอะไรเลย เรามีแฟนแต่เราเรียนสอบได้ที่1ไม่เคยมองเห็น กลัวว่าเราจะท้องยังงั้นยังงี้เราทำอะไรก็ไม่ดีและยายเราก็ชอบ คิดแทนคนอื่นเรามีแฟนคนนั้นคนี้จะมองไม่ดี ตอนเราทำอพไรดีๆไม่เคยชมทุกวันนี้อยากเรียนทำงานหาตังมาชดใช้บุญคุณเขาและไม่อยากยุ่งอะไรอีกเลย ไม่ใช่ว่าเราเนรคุณนะแต่สิ่งที่เขาทำกับเราเขาไม่เคยแม้แต่จะขอโทดเลย อะไรที่มันเป็นเรามันก็ผิดตลอด เพราะคำว่าเป็นเด็ก...