สวัสดีค่ะ คือหนูมีเรื่องราวมาเเชร์คะ จากเรื่องเเละประสบการณ์ที่เคยเจอมากับตัว อยากรู้ว่าความคิดของพี่ๆที่ได้มาอ่านเรื่องราวของหนูคิดยังไงกันบ้าง เล่าย้อนไปตั้งเเต่ตอนเด็ก7-8ขวบคือครอบครัวหนูติดการพนั

รับแมวจรมาเลี้ยงหนึ่งตัว (ก่อนหน้าเคยแต่เลี้ยงแมวเปอร์เซีย ซึ่งพ่อแม่ซื้อให้ตอนเด็ก แต่สุดท้ายก็ไม่ได้ดูแลอะไรมากมาย ด้วยความที่ยังเด็กอยู่เลยกลายเป็นว่าพ่อแม่เลี้ยงมากกว่า) รับมาตอนประมาณ4เดือน เจอหน

สมัยก่อนที่บ้านของครอบครัว เคยเลี้ยงแมว แต่หลังจากแมวตายนี่เสียใจมาก ยังจำความรู้สึกที่เสียใจในตอนนั้นได้เป็นอย่างดี ทุกวันนี้ย้ายออกมาอยู่เอง ไม่ได้อยู่บ้านของครอบครัวแล้ว แต่เวลากลับไปเยี่ยมที่บ้านก

ตอนนั้นเรากลับเพื่อนกลับจากการเเสดงที่โรงเรียน ตอนเดินกลับพวกเราก้คุยกันไปเรื่อยเเล้วเพื่อนก็เริ่มล้อชื่อคนที่ชอบกันอะไรเเบบนี้ ตอนนั้นเราไม่ได้คิดอะไรอยู่ๆก็พูดชื่อย่อที่เพื่อนชอบออกมา ตอนนั้นเราลืมไ

เราอายุ 27 ปี คนอื่นมองว่าเราเป็นที่สดใส ร่าเริง ยิ้มง่าย หัวเราะเก่ง ทำงานดี ซึ่งในตอนแรกเป็นแบบนั้น แต่ช่วง 2-3 อาทิตย์ก่อนปีใหม่ เรารู้สึกว่าเรามีความสุขมากเกินปกติ จากคนที่ชอบดื่มอาทิตย์ละ 1-2 ครั

รักตัวเองมากๆ คิดถึงตัวเองให้เยอะๆ กอดตัวเองให้แน่นๆ แล้วจำไว้ ว่า อย่าร้องไห้กับความเสียใจนานมันจะทำให้เราไม่ได้ก้าวออกไปไหน เขาไม่ใช่อ๊อกซิเจน เขาไม่ใช่ลมหายใจ และที่ตรงนั้นไม่ใช่ที่ของเรา กลับมาอยู

สำหรับเรา "เสียใจ" มากที่สุดในชีวิต คือ ตอนสูญเสียแม่ แม่เสียไปหลายเดือนแล้ว แตาเรายังเสียใจอยู่เลย บางทีนั่งอยู่ดีๆก็คิดถึงแม่ขึ้นมาเฉยๆ น้ำตาจะไหล เราทำใจ โดยพยายามคิดว่า แม่ไปสบายแล้ว เพร

แมวเราเสียชีวิต เราเสียใจมากที่ไม่ได้อยู่กับเขาในวันสุดท้ายของชีวิต เรามาทำงานเพิ่งกลับบ้านไปหาเมื่อวันเสาร์ พอวันอาทิตย์เย็นเราต้องกลับมาทำงาน แมวเราก็ปกติดี เราหอมเขาก่อนขึ้นรถ พอเช้าวันพุธคนที่บ้าน

คือวันนี้ยายของแฟนเราจะเดินไปเก็บหมากแถวๆที่เรากับแฟนฝั่งศพแมวอ้ะ ถึงแกมาเรียกบอกว่าแมวเราโผล่หัวขึ้นมาจากหลุมศพแล้ว เราตกใจมากเราไปเห็นสภาพแมวเราที่โผล่หัวขึ้นมา คือเราเสียใจมาก พอไปเห็นสภาพของมัน เร