รับแมวจรมาเลี้ยงหนึ่งตัว (ก่อนหน้าเคยแต่เลี้ยงแมวเปอร์เซีย ซึ่งพ่อแม่ซื้อให้ตอนเด็ก แต่สุดท้ายก็ไม่ได้ดูแลอะไรมากมาย
ด้วยความที่ยังเด็กอยู่เลยกลายเป็นว่าพ่อแม่เลี้ยงมากกว่า)
รับมาตอนประมาณ4เดือน เจอหน้ากันตอนแรกก็เฉยๆ เพราะชอบแมวอยู่แล้ว
เลี้ยงไปเลี้ยงมารักมากขึ้น เพราะแมวไม่ค่อยสนใจเรา เราว่ามันมีเสหน์ตรงนี้
แมวโตขึ้นพร้อมกับความอ้วน ความน่ารัก ใครแวะไปแวะมาทักทุกคน
ว่าแมวน่ารักมากกกก แต่แล้วเมื่อแมวมีอายุได้เกือบ 2 ปี ก็เริ่มผอมลง
พร้อมกับช่วงชีวิตที่วุ่นวายหลายสิ่ง ทำให้ไม่ได้ใส่ใจมากมายเหมือนเดิม
รู้แค่ผอมลง ปากเหม็นขึ้น ยังนอนกอดกันทุกวันหอมแก้มกันทุกเช้า
ผ่านไปหนึ่งอาทิตย์ รู้สึกว่าแมวผอมมาก พาไปหาหมอ หมอบอกเป็นไต
รักษาไม่ได้แล้ว ไม่เกิน7วันน่าจะเสีย....... อุ้มแมวกลับบ้านทั้งน้ำตา
จำได้ว่า7วันหลังจากไปหาหมอไม่ทำอะไร นอกจากนอนกอดแมว
ขนร่วงลงเรื่อยๆ ตัวเบาลงเรื่อยๆ ใจเราที่จะขาดลงเรื่อยๆ
ผ่านไปประมาณ20กว่าวันหลังจากหาหมอ วันนั้นประมาณ5ทุ่ม แมวเรานอนอึบนตักเรา
อ้าปากหายใจถี่ๆ เราร้องไห้ดังมาก ดังเหมือนคนบ้า แมวพยายามถีบเรา
เพื่อที่จะไปให้พ้นเรา เราเลยปล่อยเค้า เค้ากระกระสนออกจากบ้านไป
เช้าวันรุ่งขึ้น แมวสุดที่รักของเรา ตายอยู่ข้างบ้า่น....สิ่งที่เหลือคือเสื้อผ้า
ปลอกคอ รูปถ่าย วิดีโอ จากวันนั้นจนวันนี้ เกือบครบรอบ 1 ปี
ที่แมวจากไป แต่มันไม่ทำให้เราดีขึ้นเลย เราไม่เคยอยากเอาแมวมาเลี้ยง
กลัวการสูญเสีย กลัวการจากลา ร้องไห้ทุกครั้งที่เห็นรูป เจ็บหัวใจตลอด
เวลาคิดถึง เราทำใจไม่ได้ เราไม่อยากเสียแมวไป เรารักเค้ารักมาก รักเหมือนลูก
ตอนเค้าตายแรกๆเราคิดว่า ไม่เกิน3เดือนเราน่าจะหายเสียใจ แต่ไม่ใช่อะ
มันยังเหมือนเค้าพึ่งเสียไป เราเสียใจมาก ไม่ดีขึ้น
รูปถ่ายหมื่นๆรูป ทำให้เรายิ่งบ้า ไม่เข้าใจเลย ทำไมเป็นหนักขนาดนี้ นี่ขนาดนั่งพิมที่ทำงาน
ยังร้องไห้เป็นบ้าเป็นบอ เราควรทำไง ทรมาณ