มโนวิญญานนั้นไม่รู้จักดีชั่ว กุศลอกุศล เกิดขึ้นตามสัญชาตญาน ส่วนจิตนั้นเป็นผู้รู้มในวิญญานอีกที เป็นผู้ตัดสินอารมณ์อีกที ตัดสินว่าจะทำอย่างไร เช่น
ขณะถูกคนอื่นด่าตัวเองอยู่  อายตนหูก็ได้ยิน อายตนใจมโนวิญญานก็เกิดขึ้น รู้ว่าใจตัวเองไม่พอใจ ส่วนต่อจากนั้นจะเป็นอย่างไรก็เป็นจิตที่ตัดสิน หากจิตมันเห็นว่ามันเป็นแค่วิญญานที่มากระทบ เดี๋ยววิญญานมันก็ดับไปเอง กุศลจิตจึงเกิดขึ้น  จิตก็ไม่ไปตามมโนวิญญาน หรือใจนั้น 
จิตกับวิญญานจึงเป็นคนละสิ่งกัน จิตใช้ข้อมูลจากอดีต สมาธิ ป้ญญาที่เกิดมาเป็นตัวตัดสินอารมณ์อีกที และมองเห็นสิ่งที่จะเกิดต่อไปด้วย
          แล้วยังคิดว่าจิตกับมโนวิญญานมันเป็นตัวเดียวกันอีกหรือ คนไม่ต้องศึกษาอภิธรรมก็รู้ได้ คิกคิก