มันเป็นคำพูดที่วนอยู่ในหัว มีปัญหาหนูไม่สามารถที่จะไปบอกหรืออธิบายให้ใครฟังได้ ตั้งแต่พ่อแม่อยู่ จนตอนนี้ท่ายได้จากไปแล้ว ถ้าพ่อยู่ พ่อจะเป็นคนที่ให้กำลังใจหนูเก่งมาก พ่อเป็นผู้ชายที่ไม่มีใครมาแทนได้ พ่อเสียไปตอนหนูอยู่ ป.4 จำได้ว่าร้องไห้หนักมาก แต่เป็นเพราะหนูยังเด็กเลยเลิกร้องไว แค่หนูไม่เคยลืม ส่วนแม่มาเสียตอนหนูอยู่ ปวช.เทอม1 
ร้องไห้แทบขาดใจเลยแหละ เพราะหนูเสียคนที่หนูรักมากๆไป แล้วก็ยังมีพี่ชาย คนกลาง เขานิสัยดีมาก หนูรักพี่คนนี้มาก ติดพี่เขามาก แต่แล้วเขาก็มาจากไป  ส่วนยายแกเป็นคนดุ เสียงดังแต่ใจดี คนนี้หนูก็รักมาก ถึงแม้เขาจะไม่ค่อยชอบหนูก็เถอะ แล้วเขาก็มาจากไป ส่วนปู่ ปู่เป็นคนที่เวลาหนูเลิกงานจากทำพาร์ทไทม์ แกจะถามตลอดว่า หิวไหม กินอะไรไหม  ไปไหนมา หนูรักแกมากๆ แต่แล้วความตายก็พรากเขาไป ความตายพรากคนที่หนูรักไปจนหมด มีแต่รูปที่ใช้ดูเวลาคิดถึง  ได้แต่กอดผ่านรูป เวลาหนูอยากร้องไห้หนูก็กอดแต่รูป ถึงแม้จะไม่มีเสียงปลอบโยนจากรูปนั้นก็ตาม จนวันนึงหนูเครียดมาก ไม่มีคนเข้าใจ เจอปัญหาก็พูดให้ใครฟังไม่ได้ แม้กระทั่งแฟน อาจเป็นเพราะหนูไม่กล้าพูดเพราะตอนเด็กโดนดุ เพราะชอบเอาไปฟ้องพ่อเวลายายมองค้อนใส่555 
คำว่า 'ยิ่งโตยิ่งเหนื่อย' มันคือจริงๆนะ ละมันดิ่งมากสำหรับคนที่ไม่มีใครปลอบ ระบายและพูดกับใครไม่ได้เลยสักคน ได้แต่เก็บไว้ข้างใน พูดไปเราก็ผิด แต่บางครั้งหนูก็แค่อยากได้แค่ กอด ไม่ได้ต้องการคำปลอบใจอะไร (ขนาดตอนพิมอยู่หนูยังร้องไห้เลย555) ทุกคนว่าตลกไหม หนูเป็นคนยิ้มเก่งมาตั้งแต่เกิด หัวเราะง่าย ชอบทำให้คนอื่นยิ้ม แต่พอตัวเองดิ่งก็มักจะอยู่เงียบๆ ไม่อยากอธิบายอะไรเพราะรู้ว่าพูดไปเขาก็ไม่ฟัง ก็เลยได้แต่เก็บไว้ไม่บอกให้ใครฟัง 🥲