เรื่องทั้งหมดส่วนใหญ่จะเป็นญาติฝั่งแม่นะคะ .ตอนนี้เราอายุ 18 แล้ว ก็ถือว่าพอจะมีวุฒิภาวะขึ้นบ้าง แต่เรื่องนั้นไม่ใช่ประเด็นเลยค่ะ ประเด็นคือช่วงโควิดช่วงแรก ๆ ของมันเลย  ตากับยาย แม่และน้องสาวเราติดโควิด และจนสุดท้ายเราได้เสียยายไปค่ะ ตาเรารู้ก็กลายเป็นคนที่ซึมและเศร้าไปเลย แล้วหลังจากยายเสีย ในเรื่องการใช้ชีวิตของเราเปลี่ยนไปเลยค่ะ ตากับยายมีลูกสามคนค่ะ ปกติแกอาศัยอยู่บ้านของน้าค่ะเป็นลูกคนเล็ก ซึ่งบ้านแกอยู่ติดกับเราเลยเพิ่งแต่งงานได้ไม่นานลูก 1 คนยังเล็ก แต่น้าแกไม่ค่อยได้กลับบ้านที่ตากับยายเท่าไหร่ส่วนใหญ่จะอยู่บ้านสามี บวกกับทำงานอยู่ไกล ส่วนลุงเป็นลูกคนโตบ้านอยู่ตรงข้ามบ้านเราเลย ลุงมีลูก 4 คนโตอยู่ตปท. คนสองแต่งงานอยู่บ้านสามีที่ตจว. คนสามเป็นทหารอยู่ 3 จว. คนสุดท้อง อายุแค่ 4-5 ขวบ ส่วนลูกคนกลางของตายายคือแม่เราค่ะ แม่มีลูก 2 คน คนโตคือเรา คนเล็กอายุ 13-14 ลูกสาวหมดค่ะ หลังจากยายเสียภานะส่วนใหญ่ก็ตกมาที่บ้านเราส่วนใหญ่ พ่อเราเป็นคนตจว.แต่ย้ายมาอยู่กับแม่ ภาระนั้นมันตกมาที่พ่อเราและตกมาที่เราด้วย ที่จะบอกคือ ภาระแค่ดูแลคนแก่ค่ะ แต่จริง ๆ ตั้งแต่หลังจากยายเสียมาจนถึงต้นปีเดือนกุมภาพันธ์ ภาระของครอบครัวหนู มีแค่ทำกับข้าวให้แกค่ะ แต่ช่วงเดือนมีนาตาแกโดนรถชนกลายเป็นว่าภาระมันเริ่มหนักขึ้น ลุงน้าและบ้านหนูก็จัดการเรื่องด้วยกันพลัดเวรเฝ้าจนออกจากรพ.มา ซึ่งบอกก่อนเลยว่าหนูเองก็เป็นคนเฝ้าเหมือนกัน ทุกคนแยกย้ายกันอยู่ตามปกติ พอกลับบ้านก็เป็นหนูที่ต้องนอนเฝ้าแก คอยดูแลแกอย่างใกล้ชิด กับข้าวน้ำต่าง ๆ ก็ช่วยจัดการให้ ของและเรื่องการกินอยู่ทุกอย่างคนจ่ายส่วนใหญ่คือแม่มาตั้งแต่ยายเสีย คนทำกับข้าวคือพ่อ  หนูช่วยดูแลมาตลอดตั้งแต่กลับรพ. ซึ่งตรงกับช่วงปิดเทอมและหนูกำลังจะขึ้นม.6 หนูตั้งใจไว้ว่าหนูจะเตรียมสอบและเตรียมเนื้อหาก่อนเปิดเทอม แต่ทุกอย่างที่ตั้งใจมันพัง หนูคิดโกรธมากทั้งที่ตามีลูกตั้ง 3 คนทำไมไม่ช่วยกัน ทำไมถึงต้องแค่บ้านหนู ขนาดแม่หนูยังไม่มาเฝ้าอะไรเลย ให้แค่เงินแล้วทุกอย่างคือหนูและพ่อ หนูเหนื่อยมากค่ะ ตอนเรียนอยู่แทบจะไม่มีเวลาส่วนตัวเนื่องจากตนเองรับตำแหน่งเป็นเลขาฯสภานร. บวกกับโปรเจ็คที่จะส่งแข่งและโปรเจ็ครายวิชาที่ต้องทำเล่นและชิ้นงาน พอเสาร์อาทิตย์ไม่ได้หยุดต้องตื่นมาทำงานบ้านโอเคเรื่องปกติ แต่ไม่ให้ได้พักเลยเหรอ ปิดเทอมก็ไม่ได้พักอีก ไม่มีเวลาส่วนตัว ไม่ได้นอน ไม่ได้เล่น ไม่ได้เตรียมสอบเตรียมเรียน หนูรู้อยู่ว่าตาเกรงใจ หนูไม่โกรธแกนะ ถึงบางทีแกจะใช้หลายอย่าง พร้อมกันทีเดียวจนหงุดหงิด แต่หนูโกรธทำไมญาติผู้ใหญ่น้าลุง ลูกแกที่กลับมาพร้อมหน้าพร้อมตา ไม่ได้มีภาระ ทำไมไม่มาเยี่ยมมาดูบ้าง ทำไมปล่อยให้แกตั้งคำถามว่าลูกแกเมื่อไหร่จะกลับ แค่เวลาเล็กน้อยการดูแลที่ต้องช่วยเหลือกัน ทำไมกลับตกมาอยู่ที่บ้านหนูอย่างเดียว มีอยู่ช่วงนึงที่หนูเครียดจนเข้ารพ.กระเพาะก็อักเสบ เพราะนอนน้อยงานเยอะภาระเยอะ ปิดเทอมไม่ได้พักเลย ถ้าจะโกรธหนูจะผิดไหม หนูเหนื่อยมากค่ะ หนูมีศักดิ์เป็นหลานตา ดูแลตา หนูไม่หวังอะไร นอกจากรอให้ ญาติเจอกับตนแล้วจะรู้สึกยังไงที่ลูกเรามีตั้งหลายทำไมไม่มีใครดูดำดูดีเลย