เหนื่อยกับพ่อแม่ เหนื่อยกับชีวิตมากค่ะ อยากตาย 

ตั้งแต่เด็กพ่อแม่เราไม่วางแผนการเงิน ไม่ได้คิดถึงอนาคตลูกอะไรเลยค่ะ คอยแต่ยืมเงินคนนั้นทีคนนี้ที 
แล้วหนี้สินที่ยืมมาก็เอาไปใช้จ่ายส่วนตัว ไม่ได้เอามาส่งเสียอะไรเราเลยค่ะ เราโตมากับการเลี้ยงดูจากลุงป้ากับคุณยาย 
ตั้งแต่ ม.ต้น เราก็เริ่มขายของออนไลน์ หาค่าขนมไปโรงเรียนเองมาตลอด จนตอนนี้อยู่ปี 4 แล้วค่ะ ด้วยสาขาที่เรียนมำให้สามารถหางานได้ตั้งแต่ยังเรียนอยู่ แล้วก็ทำงานแบบพาร์ทไทม์ที่บริษัทนั้นพร้อมๆกับเรียนไปด้วย ทำให้ตอนนี้พอจะเลี้ยงตัวเองไหวค่ะ 

แต่พอแม่เห็นเราพอมีเงิน ก็มักจะขอให้ซื้อนั่นซื้อนี่เข้าบ้าน แล้วก็ชอบพูดว่าอย่าใช้เงินฟุ่มเฟือยนะ ต้องเก็บเงินซื้อรถซื้อบ้าน เลี้ยงแม่นะ ทั้งๆที่เราก็ยังเรียนไม่ได้จบ ที่ทำงานไปด้วยเรียนไปด้วยแบบนี้ก็เหนื่อยจะตายแล้วค่ะ ทั้งความกดดันเรื่องงาน ความกดดันเรื่องเรียน แล้วยังจะมากดดันจากพ่อแม่อีก 
รู้สึกเหมือนเราพยายามทุกอย่างเองมาตลอด เขาไม่ได้ปูพื้นฐานอะไรไว้ให้เลยอ่ะค่ะ แบบมันไม่ใช่พื้นฐานฐานะครอบครัวเป็น 0 แต่มันยิ่งกว่าติดลบอีกค่ะสำหรับเรา ทำไมถึงคาดหวังว่าต้องได้นั่นได้นี่จากเรา ทั้งๆที่เขาไม่เคยให้อะไรกับเราเลยอ่ะคะ แล้วยังมีหนี้สินของเขาอีก ก็คงไม่พ้นเราที่ต้องใช้หนี้ให้ ทั้งๆที่มีลูก 3 คน พี่ชายเราก็ทำงานแล้ว แต่ไม่เคยบอกให้พี่ชายซื้อของเข้าบ้าน ซ้ำไม่หนำพี่ก็ยังกินของที่เราซื้ออีกค่ะ ไม่เคยพูดกดดันพี่เหมือนที่พูดกับเราเลยค่ะ 

รู้สึกว่ายังไม่ได้มีชีวิตเป็นของตัวเอง ยังไม่ได้เริ่มใช้ชีวิต ก็มีหนี่สินก้อนใหญ่ที่เราไม่ได้ก่อรออยู่แล้วค่ะ แล้วเมื่อไหร่เราจะได้ใช้เงินของตัวเองจริงๆสักที เหนื่อยมากค่ะ อยากตาย