คราแสงรวิจาง        คคนางค์สลัวสี
สายลมปะทะตี        รตินี้สะกดใจ

เสียงคลื่นปะทุเบา    ก็สิเร้าสงบใน
วุ่นวายมละไป          ปิติให้กระเพื่อมสุข

คราแสงรวิอ่อน       ศศิธรก็เคลื่อนรุก
นวลแสงศศะซุก      ณ หทัยบุหลันดวง

ครานั้นสุขะทิ้ง         มะนะดิ่ง ณ. แดนสรวง
จากโลกจิตะล่วง     ทะลุบ่วงทะลวงจันทร์

โลกสู่ศศพินทุ์         รยะสิ้นฤดีนั้น
อึดใจมะนะพลัน      จิตะผันกระโดดไหว

สู่อินทุสถาน            ณ วิมานนภาไกล
พริบตาสติให้          ก็ระงับและกลับลา

คืนสู่ปฐวี                สตินี้ก็รู้ว่า
ใจได้สละมา           วปุแยกฤทัยได้


รวิ = พระอาทิตย์
คคนางค์ = ท้องฟ้า
รติ = ความยินดี ความชอบใจ ความรัก ความกําหนัด 
มละ = ละ ทิ้ง
ศศิธร = พระจันทร์
ศศะ = กระต่าย
บุหลัน = พระจันทร์
มะนะ = ใจ
สรวง = ฟ้า สวรรค์
ศศพินธุ์ = พระจันทร์
รยะ = เร็ว พลัน ไว ด่วน
อินทุ = พระจันทร์
วปุ = ตัว ร่างกาย