ผมทำงานหนักตั้งแต่เล็กจนโต ผมไม่ได้มีโอกาสได้เรียนต่อเหมือนเพื่อนคนอื่นๆ ผมต้องออกจากเรียนและช่วยเหลือครอบครัว ตลอดระยะเวลาตั้งแต่เด็กจนถึงวัย34ปี ผมทำงานตลอด ทำงานอย่างหนัก ไปทำงานอยู่ญี่ปุ่นแบบถูกกฎหมาย8 ปี ทำงานส่งน้องเรียนจนจบ ปลูกบ้านให้ครอบครัว มีเงินเดือนให้ครอบครัวทุกเดือนไม่เคยขาด จนตอนนี้ผมตัดสินใจลาออก กลับมาอยู่ไทย เนื่องจากสภาพความกดดัน ความเครียดที่สะสมมานาน จนต้องพบจิตแพทย์ พบกับมาอยู่ไทยได้3 เดือนแล้ว แต่สายตาคนที่เคยชื่นชม สายตาคนที่มองว่าผมเก่ง ทุกๆสายตานั้นเปลี่ยนไป มองดูผมด้อยค่า มองผมไม่เอาไหน มองผมไม่ประสบความสำเร็จ มองผมเป็นคนขี้เกียจ แต่ทำไม ถึงไม่มองย้อนกลับไป ว่าผมผ่านอะไรมาบ้าง ผมแค่หยุดพัก เพื่อรักษาสภาพร่างกายและจิตใจของตัวเอง จากที่เจออะไรมาแบบสาหัส ผมผิดมากหรอ ที่หยุดพัก