วันนี้เรามาแชร์ประสบการณ์การโดนล้อตี้งแต่ประถมค่ะว่าผ่านมันมาได่ยังไง
เราโดนล้อว่าตาเขมาตั้งแต่ป.1เพราะเกิดอุบัติเหตุทางน้ำค่ะ ตอนป.1เราไม่ค่อยรู้สึกอะไรเพราะว่าช่วงนั้นยังไม่มีใครเริ่มล้อเราค่ะ แต่พอขึ้นป.2ก็เริ่มมีคนล้อเราเรื่องตาเขค่ะซึ่งคนเริ่มล้อเป็นพวกรุ่นพี่ ตอนแรกๆที่โดนล้อเราก็ไม่ได้อะไรก็คิดว่าเดี๋ยวเขาก็หยุดล้อไปเองล่ะมั้ง สรุปไม่หยุดค่ะเขายังล้อต่ออย่างนั้น พอนานๆวันเข้าเราเริ่มรู้สึกแย่เก็บไปคิดมากว่าทำไมเราต้องมาเป็นแบบนี้ ทำไมเราไม่ปกติเหมือนคนอื่น แต่ถึงเรารู้สึกแย่ยังไงก็พูดออกไปไม่ได้เพราะเราไม่กล้า เราอดทนอยู่อย่างนั้นจนพวกพี่ที่ล้อเราหนักๆจบป.6ค่ะ ตอนนั้นในหัวคิดว่าอยากได้ยินคำขอโทษที่ล้อเรามาตั้งแต่ป.2 แต่ก็ได้แต่คิดค่ะ ยังไงเขาก็ไม่ขอโทษเขาอาจจะคิดว่าล้อเล่นๆคนโดนคงจะไม่รู้สึกแย่อะไร แค่เขาจะรู้มั้ยคะว่าคนที่โดนมันรู้สึกแย่สุดๆ จนเก็บไปคิดมากและเอาปมนี้มาตอกย้ำตัวเองในอนาคต พอกลุ่มพี่เขาจบไปแล้วก็ไม่ค่อยมีใครล้อเราแต่ไม่ใช่ว่าหมดไปแล้วนะคะก็ยังมีอยู่เหมือนเดิมซึ่งคนพวกนั้นคือเพื่อนร่วมห้องเราเองค่ะ บางครั้งเราก็คิดมากจนร้องไห้บางครั้งเราก็ปล่อยผ่านไปเพราะยังไงเราก็เห็นพวกเขาเป็นเพื่อนอยู่ด้วยกันมาตั้งแต่อนุบาล เราจบป.6ไป เราก็เริ่มคิดว่าถึงตาเราจะเป็นอย่างนี้ไม่ปกติเหมือนคนอื่นแต่ยังไงก็เราเรียนเก่ง มีเพื่อนกลุ่มนึงที่ดีกับเรามากๆ พอม.1 (ปัจจุบัน) เราก็ไม่ได้คิดอะไรแล้วค่ะ บางครั้งมีคนมาถามเรื่องตาก็รู้สึกแย่นิดๆ แค่ก็โอเคค่ะเพราะเขาไม่ได้ล้อเขาแค่สงสัย แต่ถึงไม่มีคนล้อยังไงเราก็ชอบเก็บเอามาคิดมากจนร้องไห้ตลอด เราคอยบอกกับตัวเองว่าตัวเองก็มีดีอย่างอื่น อย่าไปคิดมาก เก่งมากแล้วที่ทนมาถึงตรงนี้
สุดท้ายนี้เราอยากบอกคนที่ยังล้อเรื่องรูปร่างหน้าตาหรืออะไรต่างๆของคนอื่น หยุดเถอะค่ะ มันไม่ใช่สิ่งที่ควรทำเลย คนโดนมันรู้สึกแย่ บางคนอาจจะเก็บมาเป็นปม บางคนก็อาจหนักกว่านั้น บางคนเขาอาจจะจะไม่อะไรแต่ว่าคุณควรตระหนักได้แล้วค่ะ ว่าสิ่งที่คุณทำมันไม่ดีและไม่ควร ถ้ายังมีคนล้อเรื่องรูปลักษณ์คนอื่นอยู่มันก็ไม่จบไม่สิ้น สังคมมันก็จะแย่อยู่อย่างนั้น