เรื่องมีอยู่ว่า เราทำงานอยู่ร้านอาหารแห่งหนึ่ง เนื่องจากทางร้านจัดโปรโมชั่น แล้ววัตถุดิบหมด ผู้จัดการ เลยงดขายโปรโมชั่นนั้น
แต่ ณ หน้างานจริง พนักงานไม่ได้มีการแนะนำเชียร์ขาย Set นั้น แต่อย่างใด เป็นลูกค้าเองที่ต้องการสั่งแล้วรับเงื่อนไงได้ จะไม่มีของทดแทนให้ น้องพนักงานก็พูดไปตามหน้าที่ ซึ่งโดย เราก็อยู่จุดนั้น แต่เราไม่ได้อยู่จน รับออเดอร์เสร็จ ช่วงระหว่างรับประทานอาหาร ไม่มีปฏิกิริยาแต่อย่างใด พอตอนเช็ค ก็ราบรื่นดีพูดคุยดีใช้ส่วนลด เช็คบิลเสร็จ ก็ยกมือไหว้ขอบคุณ
พอเวลา ต่อมา มีสาย จากสำนักงานโทรเข้า มีลูกค้าร้องเรียน เรื่องสินค้าหมด
ซึ่งมันก็มีผลกระทบต่อเราละสาขา ซึ่งตัวเราเองก็เสียใจนะ กระทบปัญหา โดนตำหนิ ต่างๆ เพราะเราเองที่ผิด รู้สึกเราผิดคนเดียว จนเรารู้สึกว่าการทำงานมันไม่มีใครซัพพอร์ต เรา ทั้งๆที่เราก็มีหัวหน้างานอีกระดับนึง จนเหมือนเราโดนทิ้ง อยู่กลางทะเล เหมือนเหตุการณ์นี้เป็นเพราะคนเดียวที่ทำให้เกิดขึ้น
จนวันรุ่งขึ้นความรู้สึกเรา
โคตรดิ่งเลย จนคิดอยากจะลาออก ถ้าออกไปนี้คงลำบากแน่ๆ ไหนจะครอบครัวละลูกอีก ตำแหน่งเราไม่ได้สูงนะ แต่ทำไมดูเหมือนต้องแบกรับอะไรเยอะแยะมากมาย
คิดเห็นอย่างไร
แต่ ณ หน้างานจริง พนักงานไม่ได้มีการแนะนำเชียร์ขาย Set นั้น แต่อย่างใด เป็นลูกค้าเองที่ต้องการสั่งแล้วรับเงื่อนไงได้ จะไม่มีของทดแทนให้ น้องพนักงานก็พูดไปตามหน้าที่ ซึ่งโดย เราก็อยู่จุดนั้น แต่เราไม่ได้อยู่จน รับออเดอร์เสร็จ ช่วงระหว่างรับประทานอาหาร ไม่มีปฏิกิริยาแต่อย่างใด พอตอนเช็ค ก็ราบรื่นดีพูดคุยดีใช้ส่วนลด เช็คบิลเสร็จ ก็ยกมือไหว้ขอบคุณ
พอเวลา ต่อมา มีสาย จากสำนักงานโทรเข้า มีลูกค้าร้องเรียน เรื่องสินค้าหมด
ซึ่งมันก็มีผลกระทบต่อเราละสาขา ซึ่งตัวเราเองก็เสียใจนะ กระทบปัญหา โดนตำหนิ ต่างๆ เพราะเราเองที่ผิด รู้สึกเราผิดคนเดียว จนเรารู้สึกว่าการทำงานมันไม่มีใครซัพพอร์ต เรา ทั้งๆที่เราก็มีหัวหน้างานอีกระดับนึง จนเหมือนเราโดนทิ้ง อยู่กลางทะเล เหมือนเหตุการณ์นี้เป็นเพราะคนเดียวที่ทำให้เกิดขึ้น
จนวันรุ่งขึ้นความรู้สึกเราโคตรดิ่งเลย จนคิดอยากจะลาออก ถ้าออกไปนี้คงลำบากแน่ๆ ไหนจะครอบครัวละลูกอีก ตำแหน่งเราไม่ได้สูงนะ แต่ทำไมดูเหมือนต้องแบกรับอะไรเยอะแยะมากมาย