แค่อยากระบายเฉยๆนะคะ ขอบคุณที่เข้ามาอ่านค่ะ 
หนูเป็นลูกสาวคนเล็ก มีพี่ชาย1คน เกิดในครอบครัวปานกลางค่อนไปทางจน
พ่อเป็นทหารผ่านศึกเก่ามีแนวคิดการเลี้ยงลูกที่โบราณและเข้มงวด ให้ความรักไม่เป็น ไม่พูดคุยกับคนในครอบครัวไม่ปรึกษา ขี้หงุดหงิด แต่ไม่ใช้กำลัง ค่อนข้างตีกรอบให้ลูก แต่ไม่ได้บังคับว่าต้องเรียนสายนั่นสายนี่ ขอแค่เรื่องจบก็พอ

ส่วนแม่เป็นคนบ้านนอกเรียนจบป.4แนวคิดมนุษย์ป้าคนนึง อยากให้ลูกได้ดีแต่เลี้ยงลูกไม่เป็น ชอบตะหวาด ตะคอกเวลาลูกถาม ขี้รำคาญ ชอบเอาลูกไปอวดข้างบ้าน ชอบเปรียบเทียบทุกๆเรื่องกับลูกข้างบ้าน

พี่ชายห่างจากหนูประมาณ9ปี เป็นคนเกเร พ่อแม่ห้ามอะไร สอนอะไร จะทำทุกอย่างสวนทาง เรียนไม่จบ ติดพนัน และหนีออกจากบ้านตอนอายุประมาณ16-18ปี 

ส่วนหนูตอนนี้อายุ28ปีแล้วค่ะ ก็ไม่เด็กแล้ว มีครอบครัวและมีลูกชาย1คน อายุ2ขวบกว่า 

ตอนเด็กๆหนูโตมากับคำด่า คำต่อว่า เวลาที่ทำให้พ่อแม่โกรธ เรื่องกลับบ้านดึกเป็นบางครั้ง เนื่องจากต้องทำรายการกลุ่ม ขอเล่าเป็นเหตุการณ์ต่างๆที่จำได้และฝังใจ

เหตุการณ์ที่1 ตอนนั้นอยู่ม.4 (พี่ชายหนีออกจากบ้านไปแล้ว) ตอนนั้นใช้เบอร์เพื่อนที่อยู่คนละกลุ่มโทรไปบอกพ่อว่าต้องไปทำงานกลุ่มทำขนมคุ้กกี้ส่งอาจารย์ (โทรศัพท์เราเงินหมด) พ่อตอบว่า ไม่ต้อง กลับบ้านเลย!! เราก็วางสายน้อยใจพ่อที่ขอไปไหนแล้วไม่เคยได้ไปเลย แต่งานนี้ต้องไปช่วยเพื่อนทำจริงๆ เราก็ไปทำขนมบ้านเพื่อน รีบทำให้เสร็จจะได้รีบกลับ เราก็ขอขนมกลับบ้านมา1ชิ้นกะว่าจะให้พ่อแม่ชิม แต่...พอเราใกล้จะถีงบ้านเราเห็นรถพ่อกลับผ่านไป เราก็โบกมือเผื่อเขาจะรับเรากลับบ้านด้วย เขาไม่จอดค่ะ ขับเลยไปเลย เรารู้เลยว่า กูโดนแน่ๆๆ พอถึงบ้าน พ่อเอาด่าเรา บอกให้เลิกเรียน ลาออกไปเลย (เขาแค่ขู่ค่ะ) เขาบอกว่าโทรไปหาเบอร์ที่เราโทรไปบอกเขาเพื่อนบอกไม่ได้ไปกับเพื่อน (ก็เข้าใจพ่อนะคงคิดว่าเราโกหก)แต่ทำไมไม่โทรเข้าเบอร์เรา เขาจ้องแต่จับผิดทุกย่างก้าว และทุกๆครั้งที่ทะเลาะกันจะขู่ให้ลาออก เลิกเรียน กูไม่ให้เรียนแล้ว มันทำให้เราฝังใจมากๆๆๆบอกกับตัวเองตลอดว่าเรียนให้จบแล้วออกมาใช้ชีวิตซะ 

พอเราขึ้นมหาลัยก็กู้เรียนค่ะ แต่ก็ยังอยู่บ้าน อาศัยเขาอยู่ ช่วงนี้พี่ชายก็กลับมาอยู่บ้านแล้วเพราะเลิกกับเมียที่หนีไปอยู่ด้วยกัน พ่อแม่ก็ค่อยข้างเอาใจ พี่ชายก็ยังมีนิสัยเกเรอยู่ ทำงาน ติดหญิง ติดพนัน เงินไม่พอก็โกงแม่หลอกว่ามีคนมาขอกู้เงินแม่แล้วหนีไปไม่จ่ายดอก จริงๆแล้วเป็นพี่ชายเราเองที่เอาไป ด้วยความที่แม่เป็นคนไม่สู้คนไม่ตามก็ปล่อยแล้วให้พี่ชายใช้เงินคืนแทน (มารู้ทีหลังว่าพี่ชายโกหกว่ามีคนมาขอกู้) ข้อดีคือพี่ชายก็ใช้หนี้จนหมด แต่ก็จ่ายบ้าง เว้นบ้าง ตามประสาแม่ลูก แม่ชอบด่าเราบ่อยๆว่าเงินหายเอาไปใช้ไหม นั้นแหละ แต่ไม่เคยด่าพี่ชายเราเลยสักครั้ง เราสาบานจากใจจริงๆว่าไม่เคยคิดจะขโมยเงินพ่อแม่หรืออยากได้ของๆพ่อแม่เลยสักครั้ง 
เราก็ตั้งใจเรียนจนจบ3ปีครึ่ง ทำงานไปเรียนไปตั้งแต่ม.4ให้เงินที่บ้างในเดือนที่เราทำงาน พอช่วงเรียนก็เรียนอย่างเดียว พอจบปุ๊ปก็ทำงานทันที เราเลยย้ายออกมาอยู่บ้านแฟนและทำงานได้1ปีโบนัสก้อนแรกเราออก และตั้งแต่เราทำงานมา1ปีเต็มเก็บเงินได้1แสนบ้านกะว่าจะซื้อบ้านให้พ่อแม่ภูมิใจ โทรไปหาแม่บอกว่า แม่โบนัสหนูออกแล้วตอนนี้หนูเก็บเงินได้ตั้งแสนนึง เราโทรบอกด้วยความภูมิใจและดีใจ อยากให้เขาภูมิใจในตัวเรา สิ่งที่ได้กลับมาคือ แม่ติดหนี้ป้าข้างบ้าน15,000ขอยืมหน่อยเดี๋ยวอีก4-5เดือนแม่ได้เงินเกษียณแม่จะคืนให้ น้ำตาเราล่วงเลยค่ะ กดวางสายแล้วนอนร้องไห้อยู่ประมาณ2วันแล้วให้แฟนพาไปบ้านแม่และไปใช้หนี้ให้แม่ ด้วยความโกรธก็บอกว่าไม่ต้องคืนนะ เอาไปเลย พูดด้วยน้ำตาแล้วกลับบ้านแฟน พอผ่านไปประมาณเดือนนึงโทรบอกว่า แม่ขอยืม30,000ได้ไหม เดี๋ยวเงินเกษียณออกจะคืนให้ (เพิ่มเติมนะคะ เราให้เงินพ่อแม่ทุกเดือนคนละ2,000/เดือน) รอบนี้เราใจแข็งไม่ให้ ในใจเราก็กลัวเขาโกรธเรา ก็เลยให้แฟนไปขอหมั้นวางสินสอด1แสนบาท แล้วเราก็บอกว่าให้แบ่งกันนะคนละ5หมื่น แม่ก็คืนให้เรามา1หมื่น ถัดมาไม่กี่เดือนเราก็เลยซื้อบ้านค่ะ ไม่อยากอาศัยใครอยู่อยากมีบ้านให้พ่อแม่ภูมิใจ วันแรกที่เข้าบ้านแม่ก็มาช่วยจัดของแล้วก็หลุดพูดออกมาว่า พี่ชายเรามาเอาเงินไป20,000(เงินสินสอด)และวันนี้มันบอกจะมาเอาเงินอีก5,000ไม่รู้ทำไมยังไม่มาอีก แม่คิดว่าพี่ชายอิจฉาหรือแบบไม่กล้ามาบ้านน้องเพราะตัวเองก็ยังไม่มีอะไรเป็นชิ้นเป็นอัน เลยยังไม่กล้ามาบ้านน้อง พอเราได้ยินแบบนั้นโมโหค่ะ ความรู้สึกคือ ทำไมว่ะ เราพยายามหาเงินให้พ่อแม่อยู่สุขสบายทำไมพี่ชายต้องจ้องแต่จะผลาญ แล้วเราก็ร้องไห้ทะเลาะกับแม่ แล้วแม่ก็หลุดพูดหมดเลยค่ะว่า แม่ขายที่ที่บ้านนอกได้ ก็แบ่งเงินให้พ่อ พี่ชายแล้วแม่ก็เก็บไว้ปล่อยกู้ จนหมดตัว แล้วเงินเกษียณก็ได้มาเกือบ2แสนก็แบ่งให้พ่อและพี่ชายไปอีก แต่ในนั้นไม่เคยมีเราอยู่เลย เราโกรธมากกกกก ไม่มีอะไรจะพูด ในใจเราคือน้อยใจจนไม่รู้จะพูดคำไหนแล้ว แล้วเราก็ทะเลาะกัน หลังจากนั้นประมาณ1เดือนเราก็รู้ว่าตั้งครรภ์ แม่ก็บอกจะมาเลี้ยงให้ เราเลยพยายามไม่โกรธแม่ ไม่อยากให้ลูกโตมาเจอแบบเรา พอลูกเกิดมาเราก็งดให้เงินพ่อ ให้แต่แม่ บอกพ่อตามตรงว่าค่าใช้จ่ายเราเยอะ ส่วนพี่ชายก็หายเขากลีบเมฆไปไม่ส่งเสียแม่ เพราะมันโกรธที่แม่บอกเราว่ามันเอาเงินแม่ไป20,000และเราก็ด่ามันเลยทะเลาะกันไม่คุยกัน จนวันที่ปู่เสียมีงานศพที่บ้านตจว.ก็กลับมาเจอเรา แม่เราก็ร้องไห้คิดถึงพี่ชายที่ไม่ได้เจอมา3ปีตั้งแต่เราท้อง แล้วแม่ก็บอกมันว่าเงินไม่ต้องคืนแม่นะเอาไปเลยลูก เราเองก็โกรธนะแต่ตอนนั้นก็ยอมรับว่าก็อยากดีกันให้แม่สบายใจ แต่สิ่งที่พี่ชายเราพูดคือ แม่เป็นคนให้พี่ชายเอง มันไม่ได้มาขอเลย แม่เป็นคนโทรบอกมันว่าน้องมาหมั้นเอาเงินมาให้แม่ให้พี่ชายเราเอาไปใช้จ่ายนะ20,000 เท่านั้นแหละค่ะ เราขึ้นรถพาลูกกับแฟนออกมาร้องไห้ไม่หยุดเลย แล้วก็ได้มีการโทรคุยกับแม่ แม่บอกว่า แล้วที่กูเลี้ยงลูกให้ ให้ของขวัญรีบขวัญหลาน(8,000)ไม่พอใจหรอ เราเลยเงียบค่ะ จุกอก ไม่มีอะไรจะพูด พยายามจะลืม แต่ลืมไม่ได้ บอกตรงๆค่ะ เกลียดพ่อกับแม่ แต่ต้องทนค่ะ ทุกวันนี้ยังอยู่ด้วยกันนะคะ แต่แม่ก็ชอบพูดลอยๆว่าเมื่อไหร่เงินที่เราให้ทุกเดือนจะขึ้นน๊าาา บอกหลานว่าตอนแม่เอ็งยายให้ย่าทวดเลี้ยงยังซื้อทองให้ตั้ง1บาท เลี้ยงเอ็งยายต้องได้สักบาทนะ ยิ่งฟังก็ยิ่งtoxic ไม่เคยถามพอใช้ไหมลูก เหนื่อยไหมลูก มีแต่จะขอเงิน เห้อออออ ขอบคุณที่อ่านจนจบนะคะ ขอบคุณมากๆๆค่ะ